Anna Sewell, Black Beauty. Illustrated Classic Editions

In a specially adapted version by Marion Leighton, czyli książka z serii powieści specjalnie opracowanych, by mogły być czytane przez uczących się języka angielskiego. I, aby ułatwić i uatrakcyjnić lekturę, są to książki bogato ilustrowane.

Jak pozostałe książki z tej serii jest adaptacją sporządzoną (tyle samo stron tekstu i ilustracji) dla osób uczących się języka angielskiego. 

Edgar Allan Poe, Tales of Mystery and Terror, kolejna książka z amerykańskiej serii "Illustrated Classic Editions", czyli opracowań przygotowanych specjalnie dla młodzieży lub uczących się języka angielskiego. Tyle samo tekstu, co ilustracji. 

Dwa pierwsze polskie wydania książki Astrid Lindgren nosiły tytuł "Dlaczego kąpiesz się w spodniach, wujku?". Tytuł "My na wyspie Saltkrakan" jest dosłownym tłumaczeniem oryginału.

"Mogę jeszcze o coś spytać? Jaki był pani mąż, wesoły, pogodny...

Jaki był? Był najweselszym w świecie człowiekiem. Oczywiście, jeśli nie był akurat zły. A bywał czasami. Jak to się każdemu zdarza."

Książka ukazała się w 1977 roku w serii "Klasyka młodych". I nic dziwnego, bo jest to literatura dobra i pouczająca. Ale trwa walka z tradycją. "Przeszłości ślad dłoń nasza zmiata". Gdyby ta książka została napisana współcześnie zostałaby przez "postępową" cenzurę zdyskwalifikowałaby za "język nienawiści", za "brak inkluzywności", za "stygmatyzujące role społeczne", za "wykluczające i nietolerancyjne podejście do płci i preferencji seksualnych", za "uprzedzenia religijne", za "brak ekologicznej i prozwierzęcej świadomości", itd. "Takie będą rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie". I "po owocach ich poznacie". Oto owoce "postępowego, tolerancyjnego, inkluzywnego, wolnego od uprzedzeń religijnych" chowu: chorobliwie egoistyczni, samolubni młodzi ludzie bojący się jak ognia jakiejkolwiek odpowiedzialności, których jedyną troską jest dostarczanie sobie rozrywek i przyjemności za wszelką cenę, nawet za cenę zdrowia i depresja, która staje się chorobą epidemiczną już w szkołach podstawowych. Oto owoce "tolerancyjnego, wolnego od religijnych pęt" chowu. Tymczasem okazuje się, że w środowiskach kierujących się tradycyjnie pojmowanymi wartościami religijnymi młodzi ludzie nie cierpią na utratę sensu życia, zdolni są pokonywać nawet największe przeszkody i trudności, odnajdują radość i sens w życiu rodzinnym i w wychowywaniu dzieci (o dziwo nie ma w tych środowiskach problemów z "dzietnością"), a jednocześnie - budując szczęśliwe życie rodzinne - wykazują niezwykłą aktywność społeczną. Jednym słowem troska o własną rodzinę nie odcina ich od świata, ale daje im siły do polepszania - w miarę możliwości - tego świata. To wszystko wynika z badań socjologicznych i trzeba być doprawdy socjologiem, by nie dostrzec błogosławieństw wynikających z życia "po bożemu". Socjologowie sami robią badania, z których wynika, że systemowo wmuszana ideologia "postępu" niszczy rodzinę i jest bezpośrednią przyczyną destrukcji osobowości, chorobliwej infantylizacji, wzrostu agresji społecznej i karykaturalnego wręcz przerostu postaw roszczeniowych, a jednocześnie - ci sami socjologowie - są w awangardzie tej dyktatury "postępu i tolerancji". A może to nie głupota i ślepota, tylko celowe działanie? W wypadku socjologów zachodzi pewnie i jedno i drugie, bo jak powiedział kiedyś Jan Kaczmarek, otwierając cykl skeczy "Z socjologią na ty": "znałem kiedyś socjologa - pracowało toto jako popychle".