Płyty winylowe

Siódma płyta ELP, w zasadzie zakończenie historii zespołu. Wydanie wyjątkowe - amerykańskie "najpierwsze" tłoczenie: egzemplarz promocyjny. Wytwórnia ATLANTIC przyczepiła nawet specjalną nalepkę, która miała ułatwiać prezenterom radiowym odtwarzanie muzyki.

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Pierwsza płyta solowa Erica Claptona, nagrana w 1970 roku, a stworzona - jak na płytę solową przystało - przez 16 muzyków, nie licząc techników i inżynierów dźwięku (oprócz dwóch wszyscy są na zdjęciu, na odwrocie okładki). 

Klasyka heroiczna, czyli klasyka do czwartej (!) potęgi: klasyka klasyki w klasycznym wykonaniu i nagraniu.

Verdi, Bizet, Meyerbeer, Giordano, Leoncavallo, Puccini - arie tych kompozytorów wykonuje tenor, który do historii przeszedł przede wszystkim jako legendarny Otello Verdiego (jak na okładce) - nawet został pochowany w kostiumie tego bohatera...

Nagrania legendarnych koncertów w Warszawie. Grudzień 1979 roku. Zapowiadał Piotr Skrzynecki. Koniec PRL-u, koniec komunizmu, co udawał, że wszystko jest "kak u ludiej". Nie minie pół roku jak będą strajki i - raz, dwa - komunizm pokaże swoją szczerą twarz. Twarz sowieckiego generała w ciemnych okularach, który za jedyną zrozumiałą dla siebie formę rządów uznawał stan wojenny (artyści zamilkną na parę lat - i zdawało się, że są przeciwko socjalizmowi, ale okazało się, że jednak "socjalizm - tak, tylko wypaczenia - nie"... ale to już zupełnie inna historia). Ewa Demarczyk - uwielbiana i czczona. Jak ktoś ją nazwał: "czarny anioł PRL-u". 

Dwie bajki i dwie zabawne pomyłki: na okładce błąd w nazwisku autorki, a bajki na płycie są w odwrotnej kolejności niż na okładce. Ale jakie to ma znaczenie - przecież to nie znaczek, gdzie błędy druku podnoszą jego wartość. Wartość bajki w niej samej.  

Symfoniczna składanka. Zestaw dziewięciu klasycznych "hitów" - "przebojowych" uwertur . Suppe Rossini, Mozart, Glinka, Mendelssohn,... . "Lekka kawaleria", "Cyrulik sewilski", "Wesele Figara", "Rusłan i Ludmiła",... .

Zespół, który zaczynał od bluesa i blues-rock'a wydał w 1979 roku płytę przyjętą z zachwytem przez miłośników nowego, popowego, brzmienia zespołu. Ze względu na tytuł płyta powinna być obowiązkową pozycją w płytotece każdego czytelnika gazety utrzymywanej i fianansowanej przez znanego, międzynarodowego spekulanta giełdowego.

Pierwsza płyta zespołu.

Parodia i pastisz, żart z muzyki disco, który stał się wielkim przebojem w 1983 roku. Franek Kimono, czyli Piotr Fronczewski.

Amerykańska płyta z 1969 roku nagrana w systemie Duophonic, który miał wydobywać ze stereofonii wszystkie jej zalety.

Trzy poematy symfoniczne: Preludia, Orfeusz, Tasso. 

Karl Bohm dyryguje orkiestrą Berliner Philharmoniker. Pięć płyt winylowych z symfoniami Franza Schuberta oraz z "Musik zu 'Rosamunde'", w specjalnym wydaniu Deutsche Grammophon "Jubilaums - Edition Die Welt Der Symphonie".

Płyta z NRD. Łabędzi śpiew nie tylko w tytule, ale i dosłownie: łabędzi śpiew "enerdówka" - jak popularnie nazywano sowiecką strefę okupacyjną Niemiec. Płyta z 1988 roku, nagranie cyfrowe, najwyższa technika nagraniowa płyt winylowych tamtych czasów (Direct Metal Mastering DMM) i nie minęły dwa lata, a tak wspaniale rozwinięte technicznie (i sportowo) "państwo" zniknęło z mapy Europy. Płyty z NRD były w PRL rarytasem. Jak pojazdy z utwardzonej dykty czy czajniki z gwizdkiem. Wszystkiego tego zabrakło po 1990 roku. Na szczęście uratowaliśmy, co się dało. 

Franz Schubert i jego trzy symfonie (1,2 i 4) na dwóch sowieckich płytach winylowych. Orkiestra symfoniczna Filharmonii Leningradzkiej, dyryguje Aleksander Dmitriew.

"Frederic Chopin: Etudes Op. 10 & Op. 25, Maurizio Pollini, Piano". Płyta winylowa wydana w dwanaście lat po  zwycięstwie pianisty na VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w 1960 roku.

33 wariacje C-dyr, op. 120 na temat walca Diabellego. Kompozycja z 1823 roku. Gra Friedrich Gulda. 

Kompozytor: jawny i nienawistny wróg i szkodnik Polski (główny konstruktor rozbioru), fałszerz i oszust, nieprzyjaciel rodu ludzkiego niewdziewającego i nieparadującego w pruskim mundurze (wedle swej woli ostatniej pochowany na psim cmentarzu – obok swoich ukochanych psów), twórca początków militarnego totalitaryzmu (by państwo mogło kontrolować myślenie „obywateli” niemal od urodzenia - stworzył obowiązkowe szkolnictwo podstawowe), etc., etc.,… I proszę: po dniu pełnym obrzydliwości, kiedy naknuł i namataczył do woli, a może by ukoić potępionego ducha, brał w swe spracowane ręce flet, pięciolinię i zabawiał siebie oraz zachwyconych dworaków salonowym „fitu-pitu”. Płyta – ciekawostka. Wszak wszystko, co zrobią celebryci, musi być pokazane. A my, w pogoni za zyskiem, wszystko, co inni pokażą, spieniężyć chcemy. "Wszystko na sprzedaż"...

I jeszcze smaczek dodatkowy: płyta wydana w "Niemieckiej Republice Demokratycznej" - było takie państwo, które twórczo połączyło pruski zaborczy militaryzm z narodowym socjalizmem (ale podobno wszyscy, choć co prawda służyli w wehrmachcie, to po pierwsze pod przymusem, a po drugie była to orkiestra!) i sowieckim komunizmem. I - zgodnie z tradycją zapoczątkowaną przez Fryderyka II i zgodnie z tęsknotą za muzyką marszową - rozmiłowane w niemieckiej muzyce.

"Fryderyk Chopin. International Chopin Piano Competitions. The Golden Twelve. Garrick Ohlsson, Krystian Zimerman. Special Edition for 12th Competition Warsaw 1990, Vol. 4". Uffff, tytuł robi wrażenie. A skrywa nagrania koncertowe: "Garrick Ohlsson 8th Competition 1970" oraz "Krystian Zimerman 9th Competition 1975". Wirtuozi w mistrzowskich interpretacjach.