Płyty winylowe

"Old Jazz Meeting" z 1974 roku na płycie wydanej przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, jako numer 9-ty serii "Biały Kruk Czarnego Krążka". Jazz tradycyjny grany i śpiewany przez zespoły z RFN (bo wtedy istniały "dwa państwa niemieckie"), ze Szwecji (istniała tylko jedna, ale nie była jeszcze muzułmańska), z Węgier (raj wakacyjny PRL-owskich globtroterów), rodzimy zespół 'Gold Washboard' oraz przez zespół Benny Waters'a ("żywa legenda jazzu tradycyjnego"). Płyta składanka w okładce składance. Okładka uniwersalna: służyła do okładania płyt najprzeróżniejszych, co było rozwiązaniem ekonomicznie uzasadnionym. Oczywiście z punktu widzenia ekonomii socjalistycznej: skoro różne rzeczy, np. sery (ser to chyba zły przykład, bo był tylko jeden wybór - jeśli w ogóle akurat był ser - ser był albo "biały", albo "żółty"), czy co tam akurat dowieźli, można pakować w jeden papier, to dlaczego każda płyta ma mieć swoją, tylko sobie przypisaną, okładkę? Przecież nie okładka jest ważna, tylko muzyka! Na płycie ostrzeżenie, które nikogo wtedy nie bawiło, a dzisiaj brzmi niezrozumiale i komicznie: "Płyta do użytku wewnętrznego". Taką informację umieszcza się na lekarstwach, co znaczy ona na płycie? Otóż "do użytku wewnętrznego" oznaczało wówczas "użytek członków Klubu Płytowego PSJ", oznaczało, że płyta jest wydana dla elity, dla śmietanki towarzyskiej - oświeconych jazzowo miłośników muzyki, dla wybrańców losu (dobrych płyt w PRL-u nie było, kto miał płyty zagraniczne był wszędzie zapraszany, miał szacunek... i dziewczyny) jednym słowem dla swoich (czyli dla tych, którzy należą do PSJ, bo płacą składki, więc przynajmniej "duchowo" zaczepieni są w "wolnym świecie"). Taki anons miał jakoś chronić przed zbyt ostrą ingerencją cenzury, ale przede wszystkim gwarantował, że PSJ skorzysta finansowo na publikacji i dystrybucji płyty.

Utwór sprowokowany średniowieczem, a skomponowany w 1937 roku przez narodowosocjalistycznego kompozytora. Czuć adekwatną (do czasów powstania) potęgę mocy. Węgierskie wydanie nagrania EMI. Wykonawcy: Raymond Wolansky, Gerhard Unger, Lucia Popp, John Noble.

Orkiestra z Chmielnej. Jedyna oficjalnie dopuszczona do grania na ulicy warszawska orkiestra podwórkowa. Nawet takie sprawy, jak zakaz grania na ulicach, brała na swoją sfatygowaną głowę przewodnia siła narodu, czyli partia robotniczo-chłopska. I żeby dopełnić barejowskiego absurdu orkiestra grała na ulicy Rutkowskiego, dlatego nazywała się "z Chmielnej", bo kawałek Chmielnej, na której grała, nazywał się Rutkowskiego. Proste. (Wstawka edukacyjna: Rutkowski - był taki bandyta przed II wojną, który na ulicy postrzelił kilka osób, w tym śmiertelnie studenta i policjanta, ale, że należał do partii komunistycznej, więc jaśniał w panteonie sowieckich świętych). Płyta dla zakochanych w Syrenim Grodzie (jak "Stolycę" nazywał Grzesiuk).

Nagranie z 1963 roku, czyli - jeśli wziąć pod uwagę obecną modę i technikę wykonawczą muzyki dawnej - w zasadzie można by rzec, że wykonanie jest przedpotopowe (że - w pewnym sensie - jakby starsze niż sam utwór). Ale miłośnicy nagrań "w starym stylu" będą ukontentowani (nagranie oczywiście stereofoniczne).

Perfect, czyli Doskonały. Tak nazwano zespól rockowy. Zgodnie z duchem czasów: skoro naczelna gazeta sowieckiej propagandy nazywała się "Prawda", to dlaczego PRL-owska kapela miała sobie oszczędzać? Jeden z głównych "wentyli" - jak wówczas określano wszystkie działania, które w stanie wojennym miały upuścić z młodzieży nadmiar napięcia hormonalno-ideologicznego i skierować jej energię na podskakiwanie i pokrzykiwanie na koncertach. A młodzież? Cóż, zawsze da się nabić w butelkę, wystarczy jej tylko trochę pofolgować, a już myśli, że przewodzi awangardzie bojowników o wolność. A więc podskakiwały biedne dzieci PRL-u w rytm "Chcemy być sobą" i krzyczały, przekrzykując refren, że "chcemy bić zomo". Poskakali, pokrzyczeli, popili, popalili trochę "zioła", ale żadnego ZOMO rzecz jasna nie pobili. A za kilka lat, kiedy PRL przekształcił się w "III Rzeczpospolitą", ci sami, którzy w stanie wojennym czuwali nad młodzieżą, nad "wentylami" i nad ZOMO, przestali się nazywać "towarzyszami" i już jako "autorytety moralne" dobrali sobie najbardziej cynicznych z byłych "młodych gniewnych" i teraz wspólnie, w "wolnej Polsce", dalej montują nowe "wentyle" i dalej doją dzieci, które - jak ich rodzice - dalej dają się otumanić rytmem, krzykiem i oczadzone dymami ze sceny myślą, że to wszystko naprawdę, i że to jest "wolność". Stan idealny i wymarzony przez mistrzów kukiełek: kiedy marionetki wierzą w to, że są wolne i same pilnują, żeby żaden ze sznurków nie wypadł z rąk władców lalek.

Nagranie koncertowe, więc publiczność żyje i reaguje z zachwytem i uniesieniem - bo to rosyjska publiczność - na miniatury symfoniczne, które skomponowali: M. Glinka, A. Borodin, M. Musorgski, A Ladow, M. Bałakiriew, P. Czajkowski, S. Tanejew, A. Areński, S. Rachmaninow, N. Rimski-Korsakow, A. Głazunow, A. Skriabin, a które wykonuje z profesjonalizmem równym zaangażowaniu publiczności Związkowa Akademicka Orkiestra Symfoniczna, prowadzona przez Jewgienija Swietłanowa. 

Pierwsze japońskie tłoczenie z 1977 roku w niemal idealnym stanie. Dmuchaną latającą świnię (latającą nie tylko na uwięzi, ale swobodnie, bo się zerwała i uciekła w siną dal w czasie robienia zdjęć na okładkę) zaprojektowano w Amsterdamie.

Płyta winylowa wydana w 2003 roku z okazji 30 rocznicy ukazania się The Dark Side Of The Moon. Niebawem będzie na pewno nowe wydanie - tym razem z okazji 50 rocznicy. Czy wtedy będzie to również wydanie z okazji 20 rocznicy wydania na 30-tą rocznicę? Ale do rzeczy: do płyty dołączono specjalnie, okolicznościowe druki: plakaty i nalepki. Edycja oczywiście limitowana.

Płyta winylowa będąca pierwszym wydaniem „The Wall” Pink Floyd, z oryginalną naklejką zamiast nadruku na okładce.

Wielką Orkiestrą Symfoniczną Radia Moskiewskiego dyryguje Giennadij Rożdiestwienski (Геннадий Рождественский), Ludowy Artysta ZSRR, odznaczony m. in. Medalem Sierpa i Młota (chyba najstosowniejszy dla mistrza batuty).

Wielką Orkiestrą Symfoniczną Radia Moskiewskiego dyryguje Giennadij Rożdiestwienski (Геннадий Рождественский), Ludowy Artysta ZSRR, odznaczony m. in. Medalem Sierpa i Młota, co - jak napisaliśmy przy I Symfonii - jest chyba najstosowniejszym odznaczeniem dla mistrza batuty. Na pociechę dostał też wiele innych nagród, z najcenniejszą - leninowską.

Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. Dyryguje Jerzy Semkow. Nagrano w Katowicach 20 VI 1980 roku. 

Płyta mogłaby mieć tytuł "Greatest Hits". Same przebojowe fragmenty baletu, który w zasadzie cały jest przebojem, a wykonanie tylko podkreśla tę właściwość muzyki, bo gra Wielka Orkiestra Symfoniczna Radia Moskiewskiego, którą dyryguje międzynarodowa sława - Giennadij Rożdiestwienski. Kwintesencja rosyjskiej muzyki XIX wieku.   

Piotr Czajkowski, VI Symfonia h-moll "Patetyczna" op. 74. Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach, dyryguje Jerzy Semkow.

Ostatni duży utwór Czajkowskiego - sprawy ostateczne w życiu i ostateczne, muzyczne zmaganie z nimi. Tym razem w interpretacji muzyków czeskich, których poprowadził słynny Lovro von Matacic. Nagrania wyjątkowe, bowiem dokonane w lutym 1968 roku, w czasie "Praskiej Wiosny". Interesujący jest wpływ, jaki miał kontekst społeczny i polityczny na formę artystów. Nadzieja wolności wobec goryczy pożegnania z życiem. Zwykle mówi się o okolicznościach i warunkach, w jakich było komponowane - powstawało dzieło. Tymczasem nie bez znaczenia są też okoliczności i warunki jego wykonania. Niniejsze nagranie jest ciekawym tego świadectwem.

Mały Konik o nieograniczonych możliwościach, czyli jak poślubić księżniczkę i zostać carem. Słuchowisko, więc barwna interpretacja musi zastąpić ilustracje Jana Marcina Szancera. Czy gra aktorów może konkurować z mistrzostwem pędzla? Czy dzieci wychowane w kulturze obrazkowej XXI wieku mogą się zasłuchać? Czy świat wyobraźni może jeszcze konkurować ze światem obrazu?

Hiszpański śpiewak, niemieckie nagranie, amerykańska produkcja. Multikulti w formie, a w treści podobne "materii pomieszanie": "Greatest Hits" bowiem to zbiór przebojów operowych oraz utworów zgoła lżejszego pochodzenia. Arie, pieśni i piosenki - wszystko ulega talentowi mistrza ("ja wam wszystko wyśpiewam" - jak pieśniarz Cwynkar z Misia). Dla wzmocnienia wrażeń estetycznych do płyt dołączono kolorowy plakat: Mistrz jak żywy.

Pierwsza płyta zespołu, nagrana w 1980 roku. Pierwszy krok ku wielkiej sławie. Krakowskie sentymenty w natarciu.

Porter Band w pierwszym składzie i jego singiel z 1980 roku: Freeze Everybody, Brave Gun.

PRL się przepoczwarzał w "cóś" - Bóg jeden wie w co, "ni to, ni sio"; już i "Solidarność" ante portas, już i Jaruzelskiego zaczyna cisnąć mundurek, już go świerzbią ręce, by wyjąć buławę (i termos i jajo na twardo) z tornistra, zwłaszcza, że Gierka zasypała i zawiała zima stulecia, a tu Pronit wydaje płytę, która brzmiała, jakby nagrano ją za "żelazną kurtyną". Podobno tak się zaczął "prawdziwy rock w PRL-u", a skończyła "muzyka młodzieżowa". "Polska młodzież śpiewa polskie piosenki"? Not anymore - aż do Perfectu, Manaamu, Lady Pank, ...