Wiosna radosna. Bajka muzyczna, kaseta magnetofonowa

Niemiecki słoń dla polskich dzieci (polscy aktorzy) zajmuje się porcelaną (i innymi sprawami hrabiego von Bubeloffa).

Hebanowa Baśń, czyli baśń jazzowa dla dzieci, którą napisali Helena Kołaczkowska (tekst) i Marek Sart (muzyka), a wykonała plejada aktorów (G. Holoubek, D. Damięcki, M. Rudziński, S. Celińska, J. Matyjaszkiewicz, M. Kociniak, T. Marzecki, I. Jun, W. Szklarski), wokalistów (M. Szcześniak, E. Bem, J. Skolias, Alibabki) oraz muzyków (M. Sart, H. Miśkiewicz, T. Szukalski, M. Bliziński, A. Żak,  i wielu, wielu innych). Rarytas muzyczny. W czasach tryumfującego "masowego zidiocenia i zbydlęcenia" (Witkacy) bajka byłaby uznana za niepoprawną politycznie i to, co przepuściła cenzura PRL-u, nie przeszłoby przez cenzurę "europejskich elit". Niebawem prawdopodobnie ziści się koszmar orwellowskich grobów pamięci, ale zanim to nastąpi można przynajmniej ratować resztki normalności... No proszę, kto by pomyślał, że nadejdą czasy, w których socjalizm PRL-owski wyda się ostoją tradycji i rozsądku wobec socjalizmu brukselskiego...    

Kozucha-Kłamczucha oraz Pies i wilk, czyli dwie bajki muzyczne według Janiny Porazińskiej, w wykonaniu plejady aktorów (m.in. Marian Kociniak, Krystyna Królówna, Wiktor Zborowski, Franciszek Pieczka, Anna Seniuk, ...).

Piosenki Domowego Przedszkola, czyli stare (dziadków i pradziadków), jak i współczesne (czyli już rodziców - jak ten czas leci!) piosenki, które może zaśpiewać każde dziecko. Piosenki, w których świat jest dobry, pogodny, szczęśliwy, bo rodzinny: jest babcia, jest dziadek, jest mama, jest tata, są dzieci (takie czasy, że trzeba wyjaśniać czym jest rodzina).

Dyzio, Mizio i... plejada aktorów.

Pan Ropuch - bajka napisana przez Antoniego Marianowicza według A. A. Milne'a i K. Graham'a. 

Pełen tytuł: "Bajka o carze Sałtanie, o jego synu sławnym i potężnym bohaterze księciu Gwidownie Sałtanowiczu i o pięknej księżniczce Łabędzicy". Historia wierszem z rymami opowiedziana i, choć wydrukowana w Mińsku, czyli wówczas w ZSRR, wydrukowana po polsku.

Książka, którą Kipling napisał dla córki. I nie tylko napisał, ale też zilustrował, a rysunki dodatkowo żartobliwie skomentował. Czego to nie zrobi ojciec dla dziecka!  

Słuchowisko: historia Małego Księcia czytana przez Mirosława Czechowicza (narrator) i zagrana przez znanych aktorów. Najsłynniejsza książka Antoine'a de Saint-Exuperey'ego, bajka, która, choć opowiadana dzieciom, miała być wysłuchana przede wszystkim przez dorosłych. Jednym słowem marketingowa porażka, wręcz gwałt na Świętych Regułach Marketingu: zamieszanie z grupą docelową, nieokreślony "target" i... no własnie, niespodzianka: sukces! Jak to możliwe? Wszak według reguł rządzących zaksięgowanym światem dorosłych powinna być katastrofa. Popularność całkowicie niezrozumiała! Ba, ale czego oczekiwać od ludzi, którzy tak skapcanieli przy ciągłym liczeniu zysków i strat, że nie widzą tego, co naprawdę rysuje im dziecko: czy wielkiego węża, tylko jakiś zwykły kapelusz? Choć w zasadzie czy dzisiaj dzieci rysują? Przecież żeby coś narysować trzeba odłożyć, choćby na chwilę, smartfona... 

Tom Dzieł Zebranych Lema Stanisława, w którym wydawca krakowski pomieścił "Bajki robotów" i "Cyberiadę". Ne jednej ze stronic znajdzie wytrwały czytelnik (wytrwały, bo to 243 strona) króla Baleryona. To nam przypomniało napis na murze, który w 1990 roku stworzył inny, choć bezimienny, miłośnik igraszek językowych: "Bułęsa z Balceronem".

Sześćdziesiąt cztery bajki w zbiorze, który na równi jest książką dla dzieci (bajki i ilustracje) jak i opracowaniem etnograficznym (wstęp i odsyłacze źródłowe). 

Trzy tomy najsłynniejszych baśni w artystycznym wydaniu PIW-u: każdy tom "obrazował", "obmalował" (trochę dziwne te określenia, ale chyba lepsze, niż gdybyśmy napisali, że "zilustrował" - takim opisem byśmy zdecydowanie pomniejszyli rangę wysiłku artystycznego) inny plastyk: Stanny, Strumiłło, Jaworowski. Wydanie z 1985 roku - niestety, ze względów technicznych, odbiega edytorsko od pierwszego wydania, o czym wydawca informuje z bezradną szczerością w ostatnim tomie. Cóż poradzić, PRL-owska jakość i socjalistyczne możliwości. 

Przedszkole Domowe - jak nasz Antykwariat. Nie ma jak w domu.