Słowniki i encyklopedie

Rozmówki czesko-polskie wydane w Pradze, w 1969 roku, a więc w rok po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację, która była wówczas jeszcze właśnie Czecho - Słowacją. Nic więc dziwnego, że odzwierciedlają one ówczesną - komunistyczną - sytuację historyczną, polityczną i ideologiczną. Oczywiście, oprócz ideologicznej poprawności zawierają także, na szczęście, dużo materiału do rozmów normalnych, w tym nawet do rozmów o świętach religijnych. Zaskakujące połączenie sowieckiej ideologii z tradycją "przed-sowiecką". 

Autorka pogrupowała słownictwo w 20 rozdziałach tematycznych, z których dwa ostatnie tworzą bardzo ciekawe i bardzo funkcjonalne połączenie: otóż po rozdziale "Zwroty grzecznościowe" następuje rozdział "Wulgaryzmy". Pozostałe 18 rozdziałów to: Przyroda i środowisko, Zwierzęta, Ciało ludzkie, Choroby, Opieka medyczna, Mieszkanie - zamieszkiwanie, Jedzenie i picie, Odzież, Nauka i praca, Bank i pieniądze, Sklepy i zakupy, Czas wolny i rozrywka, Sport, Wakacje, Środki transportu, Kolory, Liczebniki, Czas. Bardzo praktyczny słownik.

Każdemu opisowi wybranego utworu muzycznego (jest ich ponad dwieście) towarzyszy rekomendacja najlepszych nagranych wykonań. Pozostałe tomy z serii "Vademecum" to: "Najsłynniejsze powieści literatury światowej" i "120 odkryć, które zmieniły świat". 

Wszystko, co uczeń o geografii wiedzieć powinien (książka co prawda powstała w czasach, kiedy celem nauki w szkole było zdobywanie wiedzy, a nie tylko umiejętności rozwiązywania testów, ale "Słownik" spełni swoje zadanie również w "szkolnictwie testowym"). Całość podzielona na działy, co znacznie ułatwia orientację oraz naukę. Kompendium wiedzy geograficznej. Zwieńczeniem Słownika jest skorowidz, dodatkowo usprawniający poszukiwania informacji. Oczywiście warunkiem sine qua non jest znajomość alfabetu, ale przecież zawsze znajdzie się ktoś w rodzinie lub wśród znajomych, kto skończył studia. 

Słownik, który - ze względu na wydania i nakłady - jest chyba w każdym domu (nawet jeśli nie ma w tym domu innych książek). A jeśli, dziwnym trafem, ktoś jeszcze nie posiada rzeczonego dykcjonarza, to służymy w atrakcyjnej cenie. Podobno Polacy nie znają języków w ogóle, a angielskiego w szczególności. W zasadzie po co mają znać, skoro zawsze mogą sięgnąć po słownik? Zwłaszcza, jeśli ktoś podziela przekonanie Himilsbacha o nauce języka angielskiego - tym bardziej powinien skorzystać z okazji i nabyć oferowany komplet.   

Cztery języki, 28 tematów, 25000 opisów, 3500 ilustracji. Na szczęście na końcu książki są indeksy, dzięki którym można poruszać się po słowniku. Oczywiście, jeśli ma się dość siły, bo Słownik waży prawie 3 kilogramy.

Polski przedruk angielskiego wydania Oxford University Press. Można odnieść wrażenie, że język angielski składa się głównie z idiomów. Co za język! Nie dość, że nic nie czyta się tak, jak się pisze, to jeszcze wszystko znaczy co innego niż się zdaje.

Język ulicy. Ale niebawem, jak zapewnia znajomy językoznawca, język salonów. A więc książka niezbędna dla każdego, kto odebrał tylko klasyczne, dobre wychowanie i wykształcenie, a zamierza wkroczyć na salony, by zostać światowcem. Profesor Henryk Higgins a rebours. Celebryci, jak zwykle, w awangardzie zmian.

Wszystko o "robakach", w sposób uporządkowany alfabetycznie. Świat uciążliwych, zwłaszcza latem, parazytów w zbliżeniu i opracowaniu okazującym jego fascynujące tajemnice (np, "żyłka pachowa" to inaczej "żyłka analna" - nie mylić z powszechnie znaną z lat szkolnych, a stale grożącą pęknięciem z wysiłku, inną "żyłką").

Książka wielbiona i otoczona kultem przez miłośników "magii", "tajemniczości" i "duchowości". Autorem jest poeta, więc i nic dziwnego, że słownik stworzony przez niego jest dziełem poetyckim, a nie naukowym. Zbiór Cirlot'a jest świadectwem fascynacji okultyzmem, magią, fantastyką i ludzką fantazją również i w tym sensie - co podkreślają krytycy książki - że sam zbiór jest przede wszystkim dziełem fantazji, zwłaszcza tam, gdzie autorowi brak wiedzy. A, że wiedzy tej autor - jako artysta, czyli z racji pełnionej "funkcji społecznej" - mieć nie może, przeto uczciwym tytułem byłby "Osobisty słownik...", albo lepiej: "Mój osobisty słownik... ", tak wiele w nim mniemań i bałaganu rzeczowego i intelektualnego. I - jak na przeciętnego, XX-wiecznego artystę z Barcelony przystało - symbolika związana z chrześcijaństwem opisana jest, w zasadzie, w sposób żenująco amatorski, w stylu popkulturowych klisz (tak piszą krytycy, ale dla wielu artystów akurat to będzie atutem, a nie wadą). Bardzo to też zabawne, bo książkę wydało Wydawnictwo Znak - powołane wszak do szerzenia innych treści niż okultyzm, wiedza tajemna i pogański zabobon. Pecunia non... ? Czyżby kolejny przykład ma ironiczne powiedzenie, że "erudycja to nie wiedza, a wiedza to nie erudycja"? Najlepiej sprawdzić samemu - jeśli wiedza pozwoli:)

Pouczająca kondensacja zdarzeń: wieki wspaniałego tworzenia rzeczy niezwykłych i wyjątkowych oraz wieki brania się za łby. W tym drugim niebagatelna rola sąsiadów. Awantura w rodzinie rzecz normalna - kto się lubi, ten się czubi. Dzięki sąsiadom z czubienia znika lubienie. I robi się groźnie... Książka niezbędna dla poszukujących (miłośnicy historii) czy potrzebujących (uczniowie i studenci) syntezy dziejów Polski.

Książka wydana w 1956 roku - od dwunastu lat "prawo" służy bezprawiu, jest narzędziem zbrodni. Sądy gwałcą maksymę wyrytą na frontonie gmachu głosząca, że "Sprawiedliwość ostoją Rzeczypospolitej". Wszak PRL to państwo zbudowane na niesprawiedliwości i gwałcie. Terror, więzienia, obozy pracy, mord - oto prawdziwe fundamenty, na jakich wspierało się "państwo robotników i chłopów". Nazywanie zbrodniarzy sądowych "prawnikami" było jeszcze jednym okrutnym gwałtem, tym razem na języku i na fundamentalnym poczuciu sensu. Niniejsza książeczka jest świadectwem, jak sowiecki aparat usankcjonowanej państwowo zbrodni włączano do "postalinowskiej odwilży", do "odnowy socjalizmu": oprócz języka rosyjskiego (i polskiego) "pracownik wymiaru sprawiedliwości socjalistycznej" może już znać łacinę. Oczywiście nie po to, by studiować i stosować paremie prawa rzymskiego - czymś po prostu trzeba było uzupełnić zestawy egzaminacyjne po usunięciu najbardziej zideologizowanych przedmiotów studiów, a łacina doskonale spełniała rolę kamuflażu. Skoro jest łacina, to znaczy, że PRL-owskie "prawo socjalistyczne" jest prawem prawdziwym!

Same jaja.

Język japoński. Kompletny kurs języka japońskiego: 40 lekcji, 3CD, słownik japońsko-angielski i angielsko-japoński. Nauka mówienia po japońsku w 6 tygodni - jak zapewnia wydawca, który dodaje, że gwarantuje to zastosowana przez niego w tym wydawnictwie niezwykle skuteczna i efektywna metoda nauki języków obcych, opracowana przez ekspertów rządu USA, dla pracujących za granicą urzędników rządowych i dyplomatów.

Sprzedajemy (i to za grosze) razem, w komplecie, Larousse'a Największe sekrety historii i Encyklopedię Powszechną PWN, bo oba wydawnictwa są siebie warte (choć dzieli je przepaść edytorska). Encyklopedia - jedno z najbardziej zakłamanych zjawisk kulturowych. Przedstawiana i lansowana jako czyste świadectwo prawdy obiektywnej i produkt oświeconego rozumu, a w istocie jest jednym z najważniejszych "narzędzi na froncie walki ideologicznej" (co oficjalnie przyznano już na starcie, we Francji oświeceniowej, nie tylko w Rosji Sowieckiej, czy w PRL-u). Ideologia decyduje o doborze i selekcji tematów, o treści i objętości haseł, o języku przekazu i o ocenach. Podstęp polega na tym, że zawarte w encyklopedii prawdziwe i istotne informacje służą budowie przekonania, że w encyklopedii wszystkie informacje są prawdziwe, a każda ocena zawarta w encyklopedii jest absolutna. Encyklopedia mówi: jeśli czegoś nie ma w encyklopedii, tzn, że to coś nie istnieje lub, ze nie warto o tym wspominać. Encyklopedia to nie wiedza, to światopogląd. Światopogląd, którego jednym z filarów jest antychrześcijaństwo. Autorów PRL-owskiej Encyklopedii Powszechnej i autorów Larousse'a łączy staranie, by tak przedstawić świat człowieka, by nie było w nim miejsca dla Boga, by wiarę w Boga uznać za przejściowy błąd historii, potknięcie w dziarskim marszu po szerokim szlaku postępu (przenikliwy autor Larousse'a nawet głęboką modlitwę sprowadził do... "ekstazy erotycznej", jak w tym dowcipie, w którym bohaterowi wszystko kojarzyło się z d... ). Encyklopedia PRL-owska i francuska chcą być pismem świętym wiary w cokolwiek, byle nie w Boga. A zatem, paradoksalnie, by móc korzystać z encyklopedii świadomie, z zawartych w niej licznych prawdziwych i obiektywnych informacji, trzeba najpierw wiedzę posiąść. Trzeba wiedzę mieć, ale nie można wiedzieć wszystkiego, zatem jak dostrzec i pominąć "smrodek dydaktyczny", fałsze, przeinaczenia, manipulacje, kłamstwa i głupotę? Lektura encyklopedii jako zwieńczenie, a nie jako start edukacji? Paradoks, czyli kultura popularna.

Kieszonkowa encyklopedia z 1957 roku.

Mały i gruby, ale pełen uroku i zabawny. Cóż, ostatecznie francuski wdzięk.

Od "A...B...C... nowela E. Orzeszkowej..." do "Żywow Mark Siemionowicz". Na zakończenie Indeks Osób. Uzupełnienia zawierają informacje, które należało dodać po 1980 roku (w tym daty zgonów, itd.), choć tomy główne wydano w... 1984 roku! Całe zamieszanie stąd, że encyklopedię oddano do składania w styczniu 1980 roku, po czym "przeleżała się" w drukarni, aż wreszcie ostatecznie do druku podpisano w 1983 roku. Idealne wydawnictwo na czasy, kiedy nie będzie prądu i nie będzie można ściągnąć niczego z internetu. To prądu ma nie być? Może i będzie, ale kogo będzie stać na taki luksus! 

Jeszcze jedno połączenie obrazków z telegraficznymi informacjami. Ale taka ilustrowana lakoniczność wystarczy w zupełności do zdania każdego testu (nawet egzaminu magisterskiego) i do rozwiązania każdej krzyżówki.

Zdaniem jednego znajomego polonisty dzięki celebrytom i różnym "dziennikarzom" niebawem będzie to słownik mowy potocznej...