Płyty winylowe i CD

Szesnaście nagrań z lat 1930 - 1961. Płycie towarzyszy (nie zmieścił się na okładce, więc dołączono nawet wkładkę) przetłumaczony z angielskiego obszerny tekst, w zasadzie propagandowo-feministyczny bełkot, ale przecież nie trzeba go czytać, żeby posłuchać muzyki. Znajomy Antykwariatu mówi, że Amerykanie nie mają kultury, tylko show-biznes. Ile jest prawdy w takim spostrzeżeniu, o tym świadczy m.in. doskonale niniejsze wydawnictwo: patrzenie na wszystko przez pryzmat płci jest tak obce polskiej tradycji (przynajmniej było) że opisywanie świata w tych kategoriach musi budzić w polskim czytelniku silne poczucie bezsensu. Tym bardziej, że np. rytualnym uwagom o pomijaniu kobiet przez mężczyzn towarzyszą na płycie opisy nagrań, w których zawsze jest podane nazwisko wykonawczyni, natomiast skład muzyków, mężczyzn, z zespołu bywa określany jako... "nieznany". Zaiste, doskonały dowód na dominację mężczyzn i "pomijanie zawsze kobiet". (Ale czego się spodziewać, po obowiązkowej ideologii amerykańskiej, skoro nawet jeden z senatorów skończył swoje przemówienie wezwaniem: "amen" i, by zadowolić bożka poprawności i głupoty, dodał... "awomen":)) Boogie Blues - fizjologiczna strona muzyki.

Klasyczny rock z 1971 roku. Programowy "powrót do korzeni", do bluesa i rock and roll'a - jako reakcja na zbytnie "rzeźbienie" rocka progresywnego. Czyste, mocne, męskie granie. Mark Stein (klawisze i śpiew), James Galluzi (bębny), Richard Rameriz (gitary) i Jo Casmir (bas i śpiew).

"Andersen Fairy Tales, Four Preludes for Chamber Orchestra": bajki dla dzieci opowiedziane dźwiękami przez rosyjskiego, XX-wiecznego kompozytora

Recital odbył się w Moskiewskim Konserwatorium 6 października 1974 roku. Nagranie całkowicie "na żywo" - oprócz muzyki słyszymy publiczność (publiczność przeżywa, kaszle, wierci się w fotelach, a fotele, jak to fotele - skrzypią...). 

Bram Stoker's Dracula. Original Motion Picture Soundtrack. Francis Ford Coppola wyreżyserował film, a muzykę do niego skomponował Wojciech Kilar. Kompozytor, który był mistrzem tego rodzaju twórczości: stworzył ścieżkę dźwiękową do ponad 130 (!) filmów. Za kilkadziesiąt (!) z nich dostał nagrody i wyróżnienia. Za tę muzykę, za muzykę do horroru o opętanej miłości z piekła rodem, kompozytor dostał nagrodę Stowarzyszenia Kompozytorów Amerykańskich. Bardzo to ciekawe, bo Wojciech Kilar znany był ze swojej głębokiej religijności i muzyka poświęcona Bogu stanowiła główną część jego twórczości "pozafilmowej".

Branford Marsalis Quartet, Metamorphosen: własny zespół, własna muzyka i własna produkcja. Boh trojcu lubit.

Blues rock i hard rock z 1975 roku. Kwintesencja rocka z lat 70-tych na doskonale brzmiącej winylowej płycie.

Sukces Springsteena z 1984 roku - płyta legenda i ikona (tak, jak i okładka - przy okazji polski akcent na wkładce: Steve Van Zandt w koszulce Solidarności, co w 1984 roku było ujmującym gestem poparcia). Najlepiej sprzedający się album w USA w 1985 roku.

Nagranie domowe (na magnetofonie 4-ścieżkowym), które podobno powstało jednego dnia - 3 stycznia 1982, i które miało być wersją demo, a ostatecznie stało się szóstą płytą Springsteen'a. 

Dwie płyty CD z przebojami Bryan'a Adams'a, które - jak informuje wydawca na okładce - zostały "wykonane specjalnie dla Republiki Czeskiej, Węgier, Polski i Słowacji". Ciekawe, co miał wydawca na myśli, bo wszystkie piosenki są po angielsku, a żadna nie jest śpiewna ani po czesku, ani po węgiersku, ani po polsku, ani po słowacku:) W ogóle utwory nie różną się niczym od wykonań dla reszty świata. Dołączona książeczka też ma wszystko co potrzeba, łącznie z dokładnymi informacjami o nagranych utworach (autorzy, muzycy, itd.). Z niej można się dowiedzieć, że współautorem wszystkich przebojów był Adams. Klasyka miękkiego, albo popowego rocka.

Płyta z 2010 roku. Słodka dekadencja - jakby powiedziała bohaterka filmu "Kabaret".

Brygada Kryzys: "Centrala", "The Real One" - singiel z 1982 roku. Pierwszy Rock stanu wojennego.  

"Kuba wyspa jak wulkan gorąca" - przekonywał w polskim szlagierze (jak się wtedy mówiło) z lat 50-tych Janusz Gniadkowski. W kilkadziesiąt lat później Ry Cooder produkuje płytę, która staje się hitem (jak się teraz mówi) światowym (jak zwykle Polak był pierwszy, ale "kaskę" zarabiają inni).  

Bułat Okudżawa śpiewa dwadzieścia dwie piosenki, z których najdłuższa trwa nieco ponad dwie minuty, a najkrótsza ledwie jedną minutę. Coś się zaczyna i, zanim na dobre się rozwinie, już się kończy... Nie tyle wiersze, co śpiewane chwile zadumy - ulotność zdarzeń formą podkreślona.

Camille Saint-Saens, Symphony No.3, Op. 78 "Organ"; Phaeton, Op. 39; Le Rouet d'Omphale, Op. 31. Orchestre National de France. Philippe Lefebvre, Organ. Seiji Ozawa.

Legendarna płyta z 1970 roku. Let's Work Together, ale nie tylko.

Caravan - brytyjski zespół rocka progresywnego, który istniał krótko, ale zostawił po sobie doskonałą muzykę. Płyta z 1970 roku (wydanie na CD z 2001 roku) z czterema dodatkowymi utworami (trzy opublikowano po raz pierwszy). Wyjątkowe połączenie rockowej gitary, jazzujących organów i wyrafinowanej perkusji. 

Uczta dla miłośników muzyki barokowej. Oprócz kompozycji Cristofaro Caresana kompozycje Orazio Giaccio i Bernardo Storace w fenomenalnym nagraniu Capppella Della Pieta De'Turchini. Płyta nagradzana.

Koncerty na klarnet i orkiestrę: Nr 1 f-moll op. 73, c-moll op. 26 i Nr 2 Es-dur op.74. Sabine Meyer - klarnet. Orkiestrą Staatskapelle Dresden dyryguje Herbert Blomstedt.

Początek lat 70-tych w muzyce rockowej, czyli podróż na "ascetyczny i uduchowiony wschód". Co prawda ten wyidealizowany w myśli europejskiej "wschód", w tym wypadku reprezentowany przez Sri Chinmoy, żył sobie bardzo dobrze w Szwajcarii, ale jak moda to moda ("no bo co, kurczę blade" - jak mówił Mikołajek).