Płyty winylowe i CD

Academy of St. Martin-in-the-Fields, czyli perła klasycznego stylu nagrań, niewrażliwego na inwazję interpretacji "na instrumentach z epoki", a Christopher Hogwood posłuszny (jeszcze) batucie Neville'a Marriner'a.

Muzyka XX wieku. Muzyka czasów nieustannych rzezi, milionów mordowanych i głodzonych na rozkaz opętanych szaleńców. Jakie czasy, taka sztuka. Czy dziwne, że zachwytom melomanów przeciwstawia się głos normalnych ludzi, którzy w muzyce tej słyszą tylko hałas i chaos? Podobnie żołnierze, czekający tylko na śmierć w błotnistych i cuchnących okopach, nie są w stanie dostrzec strategicznego piękna bitwy, którym upajają się marszałkowie. XX wiek i jego muzyka, sztuka, kultura,... Cały XX wiek. Szaleństwo pozostanie szaleństwem, nawet, kiedy zostanie nazwane normą, dysharmonia pozostanie gwałtem na harmonii, nawet, gdy zostanie nazwana porządkiem.

Komeda Quintet i Astigmatic, czyli płyta zajmująca pierwsze miejsce we wszystkich ważnych polskich rankingach jazzowych. Oryginalne, pierwsze tłoczenie legendarnej płyty nagranej w grudniu 1965 roku. Jedyne w swoim rodzaju porywające brzmienie (niestety utracone we wszystkich następnych reedycjach). Absolutny rarytas. Nagranie oczywiście monofoniczne.

Charles Aznavour w swych 40 największych, "złotych" przebojach.    

Azyl P.: "Twoje życie" i "Chyba umieram" - pierwsza płyta, singiel z 1983 roku. Oba utwory autorstwa śp. Andrzeja Siewierskiego.

O muzyce zespołu na okładce płyty pisze Korneliusz Pacuda (znany jako "Pask..." , a zresztą, jak go tam kto zwał, tak go zwał, to nie należy do rzeczy), okrzyknięty "polskim papieżem muzyki country" (a jednak nie mogliśmy się powstrzymać, no, ale to już należy do rzeczy). Country znad Wisły. Skoro mamy nad Wisłą "sushi" to dlaczego ma nie być "country"? Rok wydania 1981/1982 (wtedy nie było sushi, ale wtedy nic nie było, a country, proszę, jednak tak), był to paskudny czas, kwintesencja PRL-u, więc nic dziwnego, że i country raczej w duchu "Knockin' on Heaven's Door" (zresztą cytowane w jednym utworze), niż w duchu skocznego kadryla z Lucky Lucka. 

Wyjątkowe nagranie: próba odtworzenia muzyki całej mszy, tak jak mogłaby być celebrowana w kościele pod wezwaniem Świętego Tomasza w Lipsku, w 1740 roku, a więc także z udziałem chóru (wiernych) śpiewających hymny. 

Wydawnictwo niezwykłe: Bach wykonywany tradycyjnie i w aranżacjach i opracowaniach niestandardowych. Obok wykonań Glenna Goulda na płytach znajdziemy utwór organowy grany przez orkiestrę czy klawesynowy na syntezatorze Mooga. Ciekawostka.

Bad Company, wspomnienie po Free - angielski zespół hard rockowy i jego 11 płyta, z 1995 roku, z nowym wokalistą - Robertem Hartem.

Dwie bajki na dobranoc, każda po kilka minut, bo to jest mała płyta, czyli - jak wówczas mówiono - singiel. Pierwsza bajka to "Pechowy słoń" Marii Łastowieckiej. Tę bajkę opowiada Tadeusz Bartosik. Druga bajka, którą opowiada Wiesław Michnikowski, to "Słoniątko" Rudyard'a Kiplinga. Nagranie Teatr Polskiego Radia.

"Pierwsza na świecie płyta poświęcona przekładom piosenek Bułata Okudżawy" (tak zachwalała nagrania Agnieszka Osiecka, autorka opisu na okładce). My dodajmy: i ostatnia.

Druga płyta Basi Trzetrzelewskiej i jej największy sukces. W klasyfikacji pisma Billboard najlepsza płyta roku 1990 w gatunku "jazz współczesny". Artystka wyjątkowa również ze względów, by tak rzec, patriotycznych: zdobywając sławę na świecie zawsze znalazła sposób, by zaznaczyć swoje polskie pochodzenie. Co prawda przez wiele lat lansowano propagandowo mądrość, że "Polskość to nienormalność", ale - chwała Bogu - większość "robi swoje": przecież nie można się przejmować wszystkim, co wygadują niemieccy politycy. Płyta winylowa - polskie wydanie z 1990 roku.

Basia Trzetrzelewska na swojej czwartej płycie (wydanie, oprócz płyty CD, zawiera płytę DVD).

Słynny koncert słynnego piosenkarza w słynnej sali koncertowej w słynnym mieście. W sumie cztery całkiem niezłe powody by słuchać tej płyty (oczywiście dla miłośników piosenki francuskiej). 

Dziewięć symfonii Beethovena w legendarnym wykonaniu. Trzy z nich grane na żywo (1, 3 i 5), a wszystkie - oczywiście - wykonane na instrumentach z epoki. John Eliot Gardiner dyryguje Orchestre Revolutionnaire et Romantique i The Monteverdi Choir. Soliści: Luba Orgonasova, Anne Sofie von Otter, Anthony Rolfe Johnson, Gilles Cachemaille. Wszystko na pięciu płytach CD.

Na płycie uwertury: Egmont, Coriolan, Fidelio, Leonora (1,2 & 3). 

Niezwykle rzadkie nagranie - wszystkie utwory fortepianowe Beethovena na 4 ręce. Utwory również rzadkie, w zasadzie margines twórczości kompozytora. Wykonawcy: Hans Kann, Rosario Marciano. Nagranie: Prof. Hans Kann, Wiedeń.

Wydanie audiofilskie (DDD / 32 Bit Digital Sound / High Quality Audiofile Edition) Beethoven, Symphony No. 9 In D Minor, Opus 125 'The Choral'. The Royal Philharmonic Orchestra. Conductor Raymond Leppard. Chorus: The Ambrosian Singers.

Beethoven: Piano Concerto No. 3 in C Minor, Op. 37. Historyczne wykonanie: Clara Haskil i Orchestre Des Concerts Lamoureux, Igor Markevitch. Historyczne wykonanie i historyczne nagranie: rodził się system stereo, który CBS nazywał "Radial Sound". 

Beethoven i jego ideologiczny projekt muzyczny, czyli hymny na cześć Prometeusza: Prometeusz jako łącznik obu dzieł - tak tłumaczy umieszczenie obu kompozycji na jednej płycie notatka w książeczce dołączonej do CD. Taki był czas, że oświecone umysły szukały na gwałt przewodnika dla umęczonej ludzkości (oczywiście Jezus Chrystus był dobry dla nieoświeconych, oświecenie wszak oznacza wybranie kogoś bardziej stosownego dla oświeconego, czyli wyższego poziomu intelektualnego). Skoro Prometeusz miał być nowym, trwałym i oświeconym bogiem, to nic dziwnego, że Napoleon został okrzyknięty boga tego wcieleniem. Jak wszystkie ubóstwienia wielkich tego świata również i to skończyło się holocaustem nieoświeconych. Jeszcze jedna lekcja dana przez historię, która nikogo niczego nie nauczyła i nie nauczy. Ale trąby grzmią heroicznie jak się patrzy - jak przystało na "trąby jerychońskie".