Płyty winylowe i CD

Góra urodziła mysz. Przeszło setka ludzi (w tym "doradca duchowy" Santany) zaangażowana w nagranie i "wypuszczenie na rynek" przeciętnej muzyki okraszonej typowymi dla Santany infantylnymi, popkulturowymi ambicjami "duchowymi". Płyta dostała się w 2002 roku nawet na jakieś listy, ale przy takiej "produkcji" byłoby dziwne, gdyby się nie dostała. Dla zakochanych w Santanie. Biznes jest biznes.

Piąta płyta studyjna. Santana - w towarzystwie doskonałych muzyków - brawurowo łączy rock z jazzem i z muzyką latynoską.

Polski rock w ataku, tym razem w ataku na sowiecką strefę okupacyjną. Płyta nagrana i wydana w NRD, w 1978 roku. Rock progresywny, który był jednak lekko regresywny.

Franz Schubert. Sinfonie C-dur. Staatskapelle Dresden. Dirigent Wolfgang Sawallisch. Wszystko po niemiecku, bo to niemiecka płyta. A dokładnie "wschodnioniemiecka", jak nazywało się sowiecką strefę okupacyjną, choć muzyka - nawet wtedy - nie znała granic. 

Śpiewa tenor Christoph Pregardien, a na fortepiano (Johann Fritz, Wiedeń 1825, kolekcja Edwin Beunk) gra Andreas Staier.

Heinrich Schutz - najwybitniejszy kompozytor niemiecki przed Janem Sebastianem Bachem. Narodziny muzyki religijnej baroku. Nagrania wybitne i wyjątkowe, tym bardziej warte uwagi, że wykonawcami partii wokalnych są w większości polskie śpiewaczki i polscy śpiewacy.

Trzecia płyta studyjna z oryginalną okładką z 1975 roku. Potem okładkę ocenzurowano - zasłonięto wdzięki modelki.

Płyta niespodzianka: w zasadzie jest to pierwsza płyta zespołu, którą nagrano w jeden tydzień (!), i która - będąc ich najlepszą płytą - stała się również jedną z najsłynniejszych i najlepszych płyt w historii rocka. Oryginalnie wydana w 1972 roku była popisem braci Schenker (o dziwo ten młodszy, 17-letni Michael, okazał się wirtuozem). Nasze wydanie pochodzi z 2001 roku i jest kompilacją wytwórni Brunswick News (oddziału firmy Universal wydający składanki), a zatem oprócz wszystkich oryginalnych utworów z 1972 roku na płycie dodano trzy z 1976 roku. Pozycja obowiązkowa dla miłośników klasycznej ery rocka.

Co tu pisać? Prawdziwy biały kruk (czarnego krążka). Pierwsze tłoczenie (monofoniczne!) z 1966 roku. Czarna perła.

Nagrania radiowe, koncertowe i studyjne z lat 1940 - 1945. Same przeboje - bo czy Sinatra śpiewał coś innego, niż same przeboje (i czy nie były to w większości wciąż te same przeboje)? Pierwszy piosenkarz, który stał się idolem młodzieżowym, bożyszczem otaczanym kultem przez histeryczne wielbicielki. PRL też miał swojego Sinatrę - wszak się mówiło: "Połomski Jerzy idolem młodzieży". Ale były i różnice: Sinatra stał się pierwowzorem Johnny'ego Fontane z Ojca Chrzestnego (co było zresztą przyczyną konfliktu pieśniarza z Mario Puzo), a Połomski nie pojawił się w żadnym kryminale, nawet w epizodzie z Borewiczem.

Teksty Agnieszki Osieckiej, kompozycje i wykonanie Seweryna Krajewskiego, który nie tylko śpiewa, ale i akompaniuje sobie na gitarze i fortepianie. 

Dmitri Shostakovich, Piano Quintet in G minor Op. 57, Piano Trio No. 2 in E minor Op. 67. The Borodin Trio with Mimi Zweig (violin), Jerry Horner (viola).

Pierwszy singiel zespołu Siekiera, nagrania z 1985 roku. Dwa utwory: "Jest bezpiecznie" i "Misiowie puszyści", którego tytuł był reakcją na lekceważące zachowanie pracowników Tonpresssu. Szczyt jaruzelowatego PRL-u, więc cud, że w ogóle nagrywano coś więcej niż tylko piosenki na "festiwal piosenki radzieckiej w Zielonej Górze".

Wykonawcy: Lazar Berman, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, dyryguje Claudio Abbado.

Simon and Garfunkel "3 Original Album Classics", to trzy płyty CD wydane w okładkach, które są kopiami - miniaturami - okładek oryginalnych płyt winylowych. Te trzy płyty to: "Sounds Of Silence", "Parsley, Sage, Rosemary and Thyme" oraz "Bookends". Choć okładki są kopiami okładek płyt winylowych, to płyty CD zostały wzbogacone siedmioma nagraniami dodatkowymi, utworami, których nie było na "czarnych płytach". 

Jedenasty album Skaldów i ich ostatnia płyta przed rozpadnięciem się zespołu. Nagrana na przełomie lat 1978/1979 była propagandowym przygotowaniem do Olimpiady w Moskwie w 1980 roku (jedna z części tryptyku "Znicz olimpijski": pozostałe dwie płyty nagrali Breakout i Budka Suflera). Często uznawana za najgorsza płytę zespołu, nie tyle ze względu na muzykę, ile ze względu na teksty (pod pseudonimem Piotr Trojka ukrywał się najprawdopodobniej Stanisław Cejrowski). Okładkę wymalował Rafał Olbiński (zlecenie na okładkę ważnego, propagandowego produktu dostał student ASP - duża ciekawostka) ze zdjęcia w dowodzie Andrzeja Zielińskiego. Wszystko razem jest kwintesencją ideologicznej komercji dla PRL-owskiej młodzieży z czasów, kiedy sport w krajach socjalistycznych oficjalnie był "amatorski".

Slade Alive Vol Two, płyta nagrana w 1976 i w 1977 roku, w czasie koncertów w USA, wydana w 1978 roku. I choć zespól był stworzony do występów na żywo, choć grał ostrego rocka, choć płyta była zrealizowana i nagrana bardzo dobrze, to przepadła, bo zaczęła się era punk. Ale punk ma już 40 lat, punkowcom urosły brzuszki i można już bez wstydu słuchać solidnie granego, klasycznego rocka. 

Grudzień 1981 roku. W PRL-u "ślepy generał" wprowadzał "stan wojenny". Pośród wielu środków, mających obronić socjalizm, wymyślił również zakaz koncertów. A w Newcastle, w City Hall, Slade szalał na scenie, nagrywając swoją trzecią płytę na żywo. Podobno najlepszą.

Piosenkarce akompaniuje Zespół Instrumentalny L. Bogdanowicza. Na płycie cztery utwory: "Jeśli chcesz, proszę wstąp", "Więdną, Tsu-Tsu-Dżi", "Białe noce" i "Chica - Helka". Do drugiego utworu tekst napisał Janusz Głowacki, co dowodzi, że żadna praca nie hańbi, zwłaszcza, jak się wie z jakich nut trzeba pieśń wywodzić i jakiego dyrygenta słuchać (a "Głowa" był zawsze biegły w tym kunszcie).

Dwa utwory "gwiazdy" PRL-owskiej estrady, radia, filmu i telewizji - Sławy Przybylskiej. Choć na płycie nagrano dwie piosenki, na okładce płyta została opisana jako "syngle play płyta długogrająca drobnorowkowa 45". Bardzo zabawne: "syngle długogrająca".