Płyty winylowe i CD

Winyl rarytas. Legendarny polski jazz w najlepszym wykonaniu: Sławomir Kulpowicz - pianino, Witold Szczurek - bas, Czesław "Mały" Bartkowski - perkusja.

18 klasycznych przebojów Small Faces z lat 1965 - 1967: od "Sha-La-La-La-Lee" do "What's Gonna Do About It". 

Grecki zespół nagrał w 1972 roku dwie płyty, a w 1973 jeszcze jedną - w ten sposób powstały trzy klasyczne płyty klasycznej europejskiej muzyki rockowej - w tym wypadku greckiej. Bardzo ciekawe połączenie: blues, hard rock, rock progresywny, a wszystko z lekko zaznaczoną grecką stylistyką.   

Grecki rock w natarciu - rock progresywny, blues i hard rock. Płyta nagrana w 1972 roku, wydanie na CD z 1994 roku. Kwintesencja rocka z lat 70-tych. Przy okazji zespół rozstrzyga spór, który dzieli filozofów (choć nie jest to spór filozoficzny), dotyczący tego, jaką truciznę wypił Sokrates. Okazuje się, że według greckich muzyków Sokratesa otruto podając mu szczwół plamisty (Conium maculatum), a nie cykutę (szalej jadowity, Cicuta virosa) - jak chce tradycja literacka. Sądząc według objawów, rację mają rockowcy z Grecji. Przy okazji warto zaznaczyć, że śmierć filozofa była zemstą pederastów-pedofilów (nieprzejednani oskarżyciele w tragicznym procesie) - bowiem Sokrates uznawał praktykowaną przez nich "więź" za zdecydowanie szkodliwą społecznie. Zbrodnia sądowa i wolność ducha. System i jednostka. Wolność i rock.

Druga płyta nagrana w 1972 roku przez grecki zespół rockowy - w kilka miesięcy po "Socrates drank the conium". Płytę otwiera słynna, 13-to minutowa, wersja "Satisfaction" Stonsów (tytuł na płycie - "Wild Satisfaction" - całkowicie usprawiedliwiony).

Pięć płyt zespołu, który zaczynał od jazz-rocka, a dowędrował do jazzu. W pudełku płyty z dyskografii zespołu od trzeciej do siódmej. Wszystkie noszą bardzo oryginalne tytuły: "Third", "Fourth", "Fifth", "Six", "Seven". Płyty w okładkach, które są kopiami okładek oryginalnych płyt winylowych.

Płyta winylowa firmowo zafoliowana, mieliśmy inną, więc ta czekała nie wiadomo na co, może na wymianę? Albo, żeby dać ją w prezencie? A może sprzedać? Tak, tak będzie najlepiej - sprzedać...

"South Park, Music From And Inspired By The Motion Picture", a to znaczy, że na płycie CD, oprócz utworów wykonywanych w filmie, jest też kilka piosenek dodatkowych. Jakie to piosenki można łatwo sprawdzić: film przecież również mamy w Antykwariacie. Wulgarność jako cnota. A jak spowszednieje, to co dalej? I skoro wszystko wolno, to czy coś ma jeszcze sens?

Southern Gospel's Greatest Hits na płycie wyprodukowanej w Nashville. I wszystko jasne: granie oraz śpiewanie dla Boga i o Bogu w wyborze, czyli przeboje religijnej muzyki country.

Klasyka jazzu na oryginalnej, monofonicznej płycie z 1960 roku. Była jedną z ulubionych płyt (cool jazz), więc nic dziwnego, że jest sfatygowana - stąd cena. Dla miłośników płyt winylowych, które są dumne z upływu czasu i nie udają, że brakiem trzasków dorównują CD. Ta płyta - co doskonale słychać - jest bardzo dumna z różnicy.

Polskie głosy w czarnej muzyce głoszącej chwałę Pana, na czarnej płycie. Modlitwa zza Wielkiej Wody.

Stan Getz, The Gold Collection - czyli dwie, naprawdę złote, płyty CD. Nagrania z występów z całego świata, z różnymi muzykami. Wśród nich są 3 nagranie niezwykłe, "polskie": 3 utwory z Warszawy, z 31 października 1960 roku. Ze Stan'em Getz'em grają Andrzej Trzaskowski (fortepian), Roman Dyląg (kontrabas) i Andrzej Dąbrowski (perkusja).   

Pełny tytuł płyty brzmi: "Stan Kenton's Greatest Hits In The Famous Original Recordings". Stan Kenton - wynalazca "jazzu progresywnego" (przynajmniej takiego terminu) i "ściany dźwięku". Ngrania pochodzą z lat 1943 - 1947. Płyta wydana w USA przez Capitol Records The Star Line była nagrana w systemie "High Fidelity Duophonic", którym firma Capitol chciała "uprzestrzenić" nagrania monofoniczne (coś, jak kolorowanie czarno-białych filmów, ach, te amerykańskie poprawianie przeszłości), by brzmiały odpowiednio do wymagań audiofilskich lat 60-tych XX wieku (płyta jest bowiem z 1965 roku). I żeby sprawa była całkiem jasna nawet napisano na płycie, że "Duophonic: for stereo phonograps only". Starania o idealne brzmienie wsparte zostały staraniem o ochronę płyty. Została więc włożona nie tylko w sztywną, typowo amerykańską okładkę, ale przede wszystkim w specjalną kopertę, która miała chronić płytę nie tylko przed różnymi mechanicznymi zanieczyszczeniami, ale również przed elektryzowaniem się. Na okładce dokładne informacje o nagraniach, zarówno historyczne, jak i o twórcach i wykonawcach. Big-band również w sensie dosłownym słowa "big".

Pieśni wykonują śpiewacy bułgarscy, nagranie z okazji 1300-lecia Bułgarii.

Pięć kompozycji wybranych z bardzo bogatej twórczości Kisielewskiego i jedyna jego płyta, nagrana dopiero w 1990 roku. Cóż, PRL nie przydzielił temu kompozytorowi i pisarzowi nic ponad rolę felietonisty w oficjalnie lekceważonym tygodniku. Kisiel sam gra na fortepianie w pierwszym utworze.

Klasyka klasyki. W Antykwariacie też książka, której zespół zawdzięczał nazwę.

Steve Harley - legenda brytyjskiego rocka z lat siedemdziesiątych. Muzyka równie "zakręcona" jak teksty. Wszystko razem trochę na granicy jeśli nie szaleństwa, to przynajmniej solidnego znerwicowania. 

Steve Morse, przedostatni (jak dotychczas) gitarzysta wiecznego (chyba) zespołu Deep Purple i jego solowa, autorska i czysto instrumentalna płyta. Gitarowe arabeski.

Wirtuoz gitary (gitarzysta Deep Purple) i jego solowa płyta z 1989 roku. 

Sting ...Nothing Like The Sun, płyta CD z serii The Sting Remasters, a więc zawiera - oprócz dwunastu utworów audio - jeden wideoklip: "Englishman in New York".