Płyty winylowe i CD

Zoltan Kocsis - fortepian, Orkiestra Symfoniczna San Francisco, dyryguje Edo De Waart.

Jean-Philippe Rameau, Castor i Pollux, Tragedia liryczna w 5 aktach z prologiem (wersja z 24 października 1737 roku). Nagranie rekomendowane przez "Classica".

Płyta winylowa z 1969 roku. Współczesny jazz z gitarą w roli głównej.

Solidny, niemiecki rock z 1972 roku. Legendarna płyta, której legenda rośnie z czasem, choć w roku wydania płyta była prawie nie zauważona. Dwie gitary, perkusja, ostry śpiew. Kwintesencja rocka z lat siedemdziesiątych (ubiegłego wieku dla jasności).

Rene Marie i trzech muzyków w pełnych zaangażowania kompozycjach. Płyta z 2007 roku, praktycznie nie pojawia się już na rynku. Biały kruk. Wygląda na to, że ostrzeżenie z płyty, iż "unauthorized reproduction can result in bad karma, we strongly discourage it" chroniło skutecznie przed kopiowaniem.

Pierwsza płyta Republiki z ich największym przebojem ze stanu wojennego, wydana w 1983 roku. Jak się wówczas mówiło jeden z wentyli, którymi spuszczano napięcie - w tym wypadku wentyl młodzieżowy. Muzyka była połączona z polityką czy ktoś chciał czy nie chciał, bo w tamtym czasie wszystko było odczytywane w kontekście politycznym i we wszystkim dopatrywano się aluzji politycznych. Jeszcze jeden element ze sprytnej układanki i manipulacji, do której świadomie i nieświadomie przyczyniały się rozgłośnie radiowe i "polski rock".

Return To Forever, Musicmagic, czyli Chick Corea w roli głównej i "musical fun with no barriers of musical style or type of audience". Płyta winylowa - amerykańskie tłoczenie z 1977 roku.

Miklos Perenyi na wiolonczeli, Laszlo Barsony na skrzypcach. Węgierską Orkiestrą Symfoniczną dyryguje Janos Ferencsik. 

Zdenek Tyslar gra na rogu (francuskim), towarzyszy mu Praska Orkiestra Symfoniczna, a całością dyryguje Jiri Belohlavek, będący wówczas u progu międzynarodowej kariery.

Dwa poematy symfoniczne: Till Eulenspiegel i Don Juan w wykonaniu Budapesztańskiej Orkiestry Symfonicznej, którą dyryguje Ken-Ichiro Kobayashi.

Chor der Deutschen Staatsoper Berlin, Staatskapelle Berlin - Otmar Suitner. Martin Ritzman, Hanne-Lore Kuhse, Ludmila Dvorakowa, Karl-Heinz Stryczek, Theo Adam.

Wybrane fragmenty opery w NRD-owskiej wersji (czyli chyba najlepiej oddającej teutońskiego ducha dzieła). Wykonanie, na które warto zwrócić uwagę chociażby ze względu na baryton.

Wykonawcy: Rene Kollo, Theo Adam, Jeannine Altmeyer, Peter Schreier, Norma Sharp. Orkiestrą Staatskapelle Dresden dyryguje Marek Janowski.

Ciekawe: B.B.King jest "B.B.", a Eric Clapton nie jest "E.", tylko "Eric". Ale do rzeczy: dwanaście bluesów w popowych klimatach, z których dziesięć ma... programowaną perkusję. Ta perkusja to dziwna sprawa, jakoś tak mało bluesowa, ale może się czepiamy, może lepszy dobry automat niż słaby żywy człowiek, nawet w bluesie? Czy może być blues (nawet w wersji pop) z automatu?

Robben Ford, amerykański wirtuoz gitary. Blues, momentami skojarzony z jazzem, w mistrzowskim wykonaniu. 

Kólner Rundfunk-Sinfonie-Orchester - Hans Vonk, Berliner Philharmoniker Klaus Tennstedt.

Rory Gallagher, Deuce. Druga płyta gitarzysty, nagrana w 1971 roku. Pierwsze niemieckie tłoczenie z roku nagrania płyty. 

Płyta winylowa wydana w 1984 w NRD. Direct Metal Mastering. Wszystko jest przeszłością.

Muzykę skomponowaną przez Nino Rotę do filmów Federico Felliniego (Amarcord, 8  1/2, La Strada, La Dolce Vita, I Clowns, Casanova, Roma, Toby Dammit) grają jazzmani (zespół I Compani). Bardzo ciekawa płyta, bo choć jazzowa, to jednak wierna oryginałowi. 

Michał Tarkowski, jeden z trzech szyderców - pozostali dwaj: Jacek Kleyff (przez dwa "ef") i Janusz Weiss (przez dwa "es") - zredagował, opracował i wydał swoją relację z działalności jednego z najsłynniejszych kabaretów gierkowskiego PRL-u, Salonu Niezależnych. By relacja była kompletna do książki dołączono dwie płyty CD z wynalezionymi po różnych archiwach nagraniami występów. "Trzej panowie" szaleli na scenie, więc bez nagrań nie można mieć wyobrażenia o ich wyczynach, chaotycznie nieobliczalnych, a - przede wszystkim - destrukcyjnych dla głupoty. Nękani i ograniczani przez cenzurę, śledzeni przez ubecję (teraz "ludzi honoru") mieli niewątpliwy wkład w ośmieszanie "ustroju socjalistycznego". Ustrój ustrojem, ale głupota jest wieczna, bo czyż utwór "Telewizja" stracił cokolwiek na bolesnej prawdziwości? Ba, nie tylko nie stracił, ale nawet nabrał nowych, jeszcze boleśniejszych i jeszcze bardziej ponurych znaczeń i sensów. Za Gierka wydawało się, że wszystkiemu winien sowiecki socjalizm, że jak nastanie "wolność", to dobro i mądrość zatryumfują. Sowiecki komunizm podobno skończył się 4 czerwca 1989 roku (jak ogłoszono w... telewizji:) ale homo sovieticus, zmienił tylko ubranko i dalej pleni się w nadętej atmosferze zidiociałej codzienności. A to przecież jeszcze nie koniec historii, jak mniemał całkowicie błędnie (co nie przeszkodziło, że bardzo dochodowo) amerykańsko-japoński mędrek z tytułami uniwersyteckimi i licznymi nagrodami (uroczystości oczywiście transmitowała telewizja i internet). Bo, jeśli przyjąć szekspirowskie przekonanie, że "życie jest snem wariata śnionym nieprzytomnie", że "życie jest to opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, nic nie znacząca", pozostaje albo oszaleć, albo ratować się błazenadą. Stańczyk był błaznem. Ale czy błaznem można być wiecznie? Z wiekiem trzej panowie "spoważnieli", czyli znaleźli swoje miejsce w "rzeczywistości", szydercze szaleństwo zastąpił establishmentowy "rozsądek", no i "wiecie, rozumiecie". Jednym słowem kaska, znajomości, układziki, odcinane kupony, ech, szkoda gadać. Błazen przestał błaznować - oczarowany celebrycką sławą przemienił się w pajaca... Chwała Bogu nagrania są baaardzo archiwalne. 

Nagranie koncertu Santany w Japonii, w 1973 roku. Płyta legenda, a właściwie 3 płyty. Pierwotnie płyta ukazała się w 1974 roku tylko w Japonii. W Europie płytę wydano w 1975 roku (tę wersję sprzedajemy - pierwsze holenderskie tłoczenie). No i okładka z plakatami, którą, jeśli chce się całą rozłożyć, trzeba mieć wolnych kilka metrów kwadratowych, a jeśli chce się obejrzeć, trzeba mieć dużo wolnego czasu (i cierpliwości).