Philippe Aries, Człowiek i śmierć

Pandemia z XIV wieku. Książka przejmująca - osoby wrażliwe zapłaczą nad ludzkim cierpieniem. Książka zmusza również do głębokiej refleksji: co niesie nam przyszłość? I czy współczesny człowiek pogrążony w pysznym zakłamaniu, że cierpienie jest jedynie wynikiem braku odpowiedniego lekarstwa i że niebawem będą lekarstwa na wszystko, nie jest bardziej bezradny wobec wielkiej katastrofy niż człowiek dawny, uznający cierpienie za immanentny składnik ziemskiej egzystencji?  

W 1966 roku tłumacz - Jarosław Iwaszkiewicz - napisał solidny wstęp, albowiem uznał, że należy przybliżyć czytelnikowi polskiemu "obcego filozofa". Minęły lata i oto znajomość książki niniejszej stała się powszechna wśród wykształconych Polaków. Stała się niezbędna Polakom do tego stopnia, że nawet stan wojenny nie wstrzymał jej trzeciego, oferowanego właśnie, wydania (luty 1982). 

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że ostatecznymi sprawami człowieka są: śmierć, po niej sąd Boży, a wreszcie niebo albo piekło. "Śmierć? Każdemu polecam!" miał być tytułem prowokacyjnym dla XXI-wiecznego czytelnika. Współczesny świat jako "cywilizacja śmierci" (jak to nazwał Jan Paweł II), a z drugiej strony współczesna kultura eliminująca śmierć z obszaru zdarzeń, zjawisk, problemów. Śmierć się zadaje, ale się jej nie dostrzega. Cywilizacja XXI wieku: to, co istnieje prawdziwie jest negowane, a co nie istnieje jest celebrowane, jakby było rzeczywiste. Poczynając od gier, gdzie ma się "kilka żyć", a kończąc na śmierci prawdziwej, która najczęściej przychodzi do osamotnionych, porzuconych w szpitalu, a po zgonie nikt nie zgłasza się po ciało zmarłego. Prawda jest negowana, fałsz jest praktykowany. Klasyczna definicja obłędu: życie w wyimaginowanym świecie, czyli droga na skróty do katastrofy. Jak ze śmiercią, która dla wielu będzie przejściem do wiecznego potępienia. Czy i tym warto ją polecać?