Ks. Maciej Zachara. Msza Święta. Liturgiczne ABC

Podtytuł: "Za zgodą władz kościelnych". Chodzi o mszę posoborową ("sprotestantyzowaną" - jak mówią wierni tradycji Kościoła), tę która odbywa się w przy ołtarzu przemienionym w stół biesiadny i "przodem do ludzi" (ale tyłem do Boga). W książce autor wyjaśnia co i dlaczego robi i mówi ksiądz oraz co robią wierni. Tyle jest w czasie tej mszy mówienia i odpowiadania, tyle "dialogowania na linii kapłan - wierni", że zabrakło miejsca w posoborowym rycie na ciszę. Nic dziwnego: skoro ofiarę zastąpiono ucztą, to przecież naturalne, że zabrakło miejsca na skupienie i adorację. Wszak na uczcie cały czas się mówi. Książka wydana na kilka lat przed zaprowadzeniem "pandemii", więc o kapłanach w maseczkach i gumowych rękawiczkach i o usunięciu wody święconej z posoborowego rytu autor jeszcze oczywiście nie mógł nic napisać, chociaż kwestia "Komunii na rękę" już i w latach wydania książki stanowiła dla tej części Kościoła problem. 

Książka napisana i wydana jeszcze przed przemianą z kardynała w papieża. Bardzo dokładnie i szczegółowo - historycznie, kulturowo, teologicznie, lingwistycznie o modlitwie, czyli o tych wszystkich sytuacjach, kiedy człowiek w zgromadzeniu (ale i nie tylko ) zwraca się do Stwórcy, kiedy szuka więzi z Bogiem - Ojcem, kiedy sprawuje liturgię Kościoła Jezusa Chrystusa. Ciekawostka: książka bez "imprimatur"...

Mszał z czytaniami, czyli niezbędnik katolika. Niestety nie ten, bo jest to mszał wydany na potrzeby sekty posoborowej i odprawianego przez nią protestanckiego nabożeństwa, czyli "uczty wiernych dookoła stołu" prowadzonej przez "szafarza uczty" odwróconego tyłem do Boga i z "ekumenicznymi naukami" spisanymi w ekumenicznej nowomowie. Jak bardzo nie jest posoborowy obrzęd obrzędem katolickim świadczą o tym już nawet słowa wstępu, w którym autor opracowania informuje, że "z myślą o obcokrajowcach dołączone zostały obrzędy (...) w językach (...) angielskim, białoruskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim." Dlaczego tylko w tych? Wszak mówiący innymi językami mogą się poczuć wykluczeni i stygmatyzowani! Czy brak hebrajskiego nie może być odebrany jako antysemityzm? A brak suahili czy nie jest znakiem rasizmu? Biedna ta sekta posoborowa, z tą swoja chaotyczną, ciągle się zmieniającą ideologią, ze swoją "różnorodnością w wielości". Jakże inaczej wygląda na jej tle Kościół Katolicki, ze swą niezmienną od tysiącleci nauką, z jednym, wspólnym dla wszystkich wiernych, bez względu na to gdzie i kiedy składana jest Ofiara Mszy Świętej, językiem modlitwy i z jednym porządkiem Mszy. Jeden Kościół dla wszystkich - Kościół powszechny, katolicki, którego "bramy piekielne nie przemogą". Sekta posoborowa natomiast tak szybko zmienia swoją ideologię, że choć Mszał wydano w 2006 roku, to już teraz wydaje się za mało nowoczesny, za mało modernistyczny. Nie zawiera on bowiem ani franciszkańsko-jezuickich modłów do pachamamy, ani papieskich modłów w intencji krewetek, choć ma już "mszę dla dzieci", taki infantylny poczęstunek towarzyszący zabawie. Zresztą obecnie, kiedy każdy kapłan posoborowej sekty prześciga się w pomysłach jak "najfajniej" spędzić kilkadziesiąt minut nabożeństwa posoborowego, rok wydania nie ma już specjalnie większego znaczenia. Skoro każdy może uznać za "mszę" każde spotkanie towarzyskie (jak to odkrył kreatywny Ryś Grzegorz, celebrycki biskup sekty), to w zasadzie mszały są zbędne. Tym bardziej, że każdy może być "głosicielem słowa", "szafarzem", itd. Posoborowa sekta - chyba najbardziej radykalny (w swym chaosie doktrynalnym) ze zborów protestanckich i jego "mszał", dowód, że po "owocach się poznaje" - zwłaszcza herezję.

Rzecz tę roku Pańskiego 2007 drukiem ogłosił Joseph Aloisius Ratzinger, jeszcze na pełnym etacie jako Benedykt XVI, czyli sześć lat przed przejściem na emeryturę papieską. Encyklika jest "O nadziei chrześcijańskiej", którą to nadzieję wiązał wówczas Kościół z wiarą w życie wieczne, z modlitwą, z cierpieniem, z Sądem Ostatecznym i z Maryją - "gwiazdą nadziei". Kościół nauczał o rzeczywistości nadprzyrodzonej. Bóg dopuszcza doświadczenia na ludzi, by stanęli w prawdzie i by wyszły na jaw zamysły ich serc. Ogłoszenie pandemii w 2020 roku było takim doświadczeniem. Oto Kościół stanął w prawdzie i okazało się, jak wielu nadzieję pokłada nie w nauczaniu Jezusa Chrystusa, ale w rzeczywistości "bardzo przyrodzonej": w "maseczkach", w zakazie wody święconej, w "szczepionkach" (z ludzi nienarodzonych), w "dystansie", w "higienicznej Komunii Świętej", czyli na rękę albo nawet przez telewizor/komputer. Struchlałe serca stworzyły nową sektę - kowidian: "posoborowa reforma" okazała swoją prawdziwą moc. Oto zamiast "nie lękajcie się" ujawniła się wiara ulepiona ze strachu o utratę doczesności, chrześcijaństwo bez cierpienia, bez Krzyża. Jak boleśnie brzmią wobec tego strachu - okazanego w godzinę próby przez część Kościoła - zamieszczone na końcu Encykliki dwa ewangeliczne wezwania: "Odwagi! Jam zwyciężył świat!" (J 16,33) i "Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka" (J 14,27). Na szczęście nie wszyscy ludzie Kościoła przemienili się w funkcjonariuszy państwowej służby sanitarnej, tylko stanęli przed Bogiem z odkrytymi twarzami, pokropieni wodą święconą, z Komunią Świętą udzielaną i przyjmowaną w jedyny godny sposób. Tak, czas próby jest zawsze czasem oczyszczenia. Oby - wszak trzeba mieć... nadzieję.

Głos wołającego na pustyni.