Christopher West, Dobra nowina o seksie i małżeństwie

Książka pomyślana jako osobisty doradca, odpowiadający na pytanie „jak żyć?”. Ze wstępem tłumaczącym o co temu doradcy chodzi.

Jedno słowo "miłość", a tak naprawdę cztery "miłości": przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczna i Caritas. Całe bogactwo ludzkiego życia, piękno ducha i sens istnienia. 

Recepta na szczęście we dwoje, czyli - jak głosi podtytuł - o zakochaniu, chodzeniu, miłości, narzeczeństwie i ślubie.

Wydawca: "książka uznana za najlepszą książkę dla ludzi przeżywających utratę bliskiej osoby, żałobę i smutek". Na podstawie tej książki powstał wyjątkowy film "Cienista dolina".

Jak ateista, posługując się jedynie logiką i rozumem dochodzi do chrześcijaństwa. Jeśli wierzy się w rozum i logikę nic innego nie pozostaje, jak uwierzyć w Boga.

Postscriptum do "Listów starego diabła" oraz dodatkowo jeden odczyt, trzy rozprawy i trzy kazania (niektóre z nich publikowane w innych zbiorach). 

Co ksiądz może wiedzieć o seksualności? Na pewno o wiele więcej niż niejedna osoba, która jest przekonana, że poznała sekret "cieszenia się pełnią życia". Dowód? Proszę bardzo! Oto na stronie 146 czytamy: "twierdzenie, że biologicznym sensem ludzkiej seksualności nie jest przekazywanie życia, lecz doznawanie przyjemności, okazuje się równie naiwne, jak twierdzenie, że sens jedzenia tkwi w przyjemności, a nie w odpowiedzialnym odżywianiu organizmu. To prawda, że zarówno współżyciu seksualnemu, jak i spożywaniu pokarmów towarzyszy zwykle (choć nie zawsze) odczucie przyjemności; jednak doznawanie przyjemności nie jest sensem ani głównym celem tych działań. Przyjemność nie jest też sensem ani głównym celem żadnej funkcji w organizmie człowieka. Jeśli jakiś człowiek zaczyna traktować przeżywanie przyjemności jako główny cel jedzenia czy współżycia seksualnego, to wchodzi na drogę uzależnień czy zaburzeń...". Oto niewolnik doskonały: wierzy, że jest wolny, bo żyje dla przyjemności, bo tak uczą różni "celebryci". W rzeczywistości jeden z milionów nieszczęśliwców, jeden z tłumu znerwicowanych nałogowców płci obojga, gdzie każdy, wypalony gonitwą za coraz mocniejszymi podnietami, popada w depresję z rosnącego wciąż niespełnienia, coraz bardziej robi się otępiały na piękno życia i coraz bardziej jest przerażony pustką nienasyconego egoizmu. A mimo wszystko przekonany, że mądrość jest wszędzie, tylko nie słowie Bożym. Co prawda posoborowa sekta ekumeniczna, demolując tradycyjne nauczanie Kościoła, próbuje tumanić różnymi heretyckimi naukami o "samospełnieniu" i "realizowaniu siebie", ale chwała Bogu wciąż jest dostępna nauka, którą Kościół głosił przez dwa tysiące lat. Wystarczy tylko po nią sięgnąć. Wystarczy tylko chcieć. No właśnie, wystarczy tylko... "Duza by już mogli mieć, ino oni nie chcom chcieć!."

Paradoks nauczania głoszonego przez posoborową sektę Kościoła katolickiego, nazywaną też "kościołem nowego adwentu": oto okazuje się, że jeśli trzeba uzasadnić własne wywody, to sięga się do przeszłości (nagle okazuje się, że to, co jest mądre i dobre pochodzi z dwóch tysięcy lat tradycji Kościoła), którą jednocześnie uznaje się za "przezwyciężoną" przez "zmodernizowane nauczanie uwzględniające oczekiwania współczesności" (brzmi to jak dyrektywa marketingowa). No właśnie, tradycja nie jest dostosowana do oczekiwań współczesnego świata i jednocześnie okazuje się jedyną sensowną odpowiedzią na konwulsje "nowoczesnej duchowości"? Gdyby usunąć nadprzyrodzony charakter wiary i całą tradycję (jak chce modernizm), czyli usunąć np. św. Augustyna, św. Tomasza, św. Franciszka, św. Teresę z Avila, Tomasza a Kempis, św. Andrzeja Bobolę (ten święty szczególnie nie daje się dopasować do ideologii "ekumenizmu") św. Maksymiliana Kolbe, itd. to co zostanie w "kościele nowego adwentu"? Ekumeniczna nowomowa parapolitycznych przemówień uwikłanych w doczesność? Jakieś banalne ogólniki na temat "godności osoby ludzkiej"? Bez "traumy", bo bez straszenia grzechem i piekłem? Tylko w co tu wierzyć? W "miłosierdzie", czyli wszechogarniającą pobłażliwość Boga, oznaczającą jego ślepotę na zło? To jaki to ma sens, jeśli nie ma dobra i zła? Zaiste, ciężki dylemat: bo jeśli tradycja Kościoła ma być jedynie tłem do przepraszania wszystkich za wszystko (ulubione "ekumeniczne" zajęcie Jana Pawła II), to po jej odrzuceniu nic nie pozostanie, krom ruiny i zgliszcz. A może o to chodzi, by "człowiek nowoczesny" stał się jedynie nawozem totalitarnego "postępu"? Zaprawdę, wielka jest pycha możnych tego świata, którym się wydaje, że ich wieża Babel dosięgnie nieba.