Piano Bar, film DVD

Uroda, wdzięk i majątek - piękny i bogaty. Władza i pieniądze, pieniądze i władza. Bohater ma jedno i drugie, choć oczywiście jest przekonany, że ma za mało, zdecydowanie za mało. Ale to, co już ma daje mu poczucie, że jest poza i ponad prawem, że jest poza dobrem i złem. Popularność, którą się cieszy i adoracja, którą jest otoczony (jako bogacz musi być celebrytą), sprawiają, że staje się swoim własnym bogiem. Oto iluzja, jaką ogłupia pan tego świata - wszak jest to pan kłamstwa. "Pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł diabeł do Niego: 'Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je odstąpić komu chcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon wszystko będzie Twoje'. Jest pokłon i... w bogatych dekoracjach bohater odbija się od ściany do ściany jak piłeczka pingpongowa. Miała być "potęga" i "wspaniałość", a jest piramida kłamstw, oszustw, manipulacji, dla których jest zawsze jakieś usprawiedliwienie. Wszyscy oszukują wszystkich, nawet policja fałszuje dowody... Richard Gere oczywiście czaruje po mistrzowsku: i jako bohater i jako aktor.

W 1967 roku Bond, James Bond (David Niven) wraca z emerytury, by ratować świat, któremu zagraża SMERSH, Orson Welles, Woody Allen. Do tego dużo pięknych i podstępnych kobiet. Nivenowi towarzyszą również Peter Sellers, Ursula Andress, Jean Paul Belmondo.... Pastisz, który prawie po 40 latach, w 2006 roku, sfilmowano na nowo i z całkiem poważnym zamiarem, z Danielem Craigiem. Oba filmy sprzedajemy w nierozdzielnym komplecie - tylko tak można odczuć cały surrealizm filmowych przygód "agenta wszechczasów". Na marginesie: słyszmy często, że Hans Kloss to był "polski James Bond" - ciekawe, czy Anglicy mówią, że James Bond to "angielski Hans Kloss"? 

Film wyjątkowy przez wyjątkowe kreacje aktorów - w filmie łączy ich niespełnione uczucie, w życiu - poza kamerą - podzielili tragiczny los. Niezwykłe talenty - dary boże - i bolesny finał. Teresa Tuszyńska (zjawisko) i Zbigniew Cybulski (jak zawsze, bezradnie zagubiony). I PRL "jak normalny kraj": bez wspominania o wojnie i bez zaangażowania w problemy produkcji i życia klasy robotniczej. A zatem tenis, obce języki, "kultura młodzieżowa", "złota młodzież" i romans z "dziewczyną z zachodu". Film nagradzany (i to nie w Moskwie czy w Berlinie NRD-owskim).

Wytwórnia uznała ten film za "mistrzowską komedię". Gdy George Cukor w 1940 roku kręcił ów "beztroski, błyskotliwy i romantyczny obraz z wyższych sfer" Niemcy przewozili pierwsze transporty do, stworzonego specjalnie dla Polaków, obozu koncentracyjnego, do Auschwit-Birkenau (warto pamiętać, że zanim Niemcy wyznaczyli obozowi w 1941 roku zadanie wymordowania Żydów, takie zadanie wyznaczyli mu pierwotnie wobec Polaków). W Europie trwała wojna, Niemcy i Rosjanie polowali na ulicach polskich miast na ludzi. Amerykanie sądzili, że to nie jest ich wojna. Więc bawili się "wielkoświatową elegancją". Aż do 7 grudnia 1941 roku.

Wydawca: przewrotna komedia o życiu i śmierci w reżyserii Dustina Hoffmana. 

Jedna łódź, puste jezioro i tylko troje aktorów... Co można nakręcić w takich warunkach? Niskobudżetową etiudę? Okazało się, że Polańskiemu wystarczyło, by nakręcić półtoragodzinny film. I to jeszcze film akcji: niesamowitej i psychologicznej. Muzyka Komedy i zdjęcia Lipmana dopełniły całości - dzięki nim film z 1962 roku uznawany jest za arcydzieło kinematografii PRL, choć pokazuje klasę próżniaczą, nie robotniczą.

Reżyser Sydney Pollack (tak, to ten lekarz z filmu "Ze śmiercią jej do twarzy") i nagrodzone Oskarami (siedmioma!) miłosne napięcie w egzotycznych dekoracjach (afrykański busz i sawanna), które odgrywają (wzruszająco do łez) Meryl Streep (tak, to ten żyjący trup z filmu "Ze śmiercią jej do twarzy") oraz Robert Redford (niestety, ale nie grał w "Ze śmiercią jej do twarzy"). Film jak piosenka przy ognisku, która jest najlepsza, kiedy jest "długa, smutna i o miłości".