Bram Stoker, Dracula

Klasyka. Takie były literackie początki obecnej mody na złe istoty, które mordują ludzi, by żywić się ich krwią. Książka po francusku (wiadomo, że jeśli chodzi o jedzenie, to najprawdopodobniej najlepsza jest kuchnia francuska). 

Bram Stoker's Dracula. Original Motion Picture Soundtrack. Francis Ford Coppola wyreżyserował film, a muzykę do niego skomponował Wojciech Kilar. Kompozytor, który był mistrzem tego rodzaju twórczości: stworzył ścieżkę dźwiękową do ponad 130 (!) filmów. Za kilkadziesiąt (!) z nich dostał nagrody i wyróżnienia. Za tę muzykę, za muzykę do horroru o opętanej miłości z piekła rodem, kompozytor dostał nagrodę Stowarzyszenia Kompozytorów Amerykańskich. Bardzo to ciekawe, bo Wojciech Kilar znany był ze swojej głębokiej religijności i muzyka poświęcona Bogu stanowiła główną część jego twórczości "pozafilmowej".

Pierwszy, "hamerykański" Drakula: czarno-biały Bela Lugosi. Krwawy horror jeszcze bez koloru, ale z atmosferą, która stała się wzorem dla późniejszych, pełnokolorowych, hollywoodzkich ekranizacji. Widać życie dostarcza zbyt mało bólu i przerażania, trzeba dodać sobie jeszcze strach w rozrywce.     

"Fantastyka humorystyczna", albo "horror satyryczny". Drugi tom przygód wiejskiego egzorcysty - Jakuba Wędrowycza, który wychynął z niebytu i w ciągu kilku lat stał się jedną z najlepiej rozpoznawanych postaci literackich. Doczekał się nawet hasła w internetowej encyklopedii. Okazuje się, że aby dotrzeć na karty encyklopedii, równie skuteczną - co wybitne osiągnięcia - drogą do sławy jest wybitne awanturnictwo, pijaństwo, bimbrownictwo i kłusownictwo. Ktoś powie, że to nic wyjątkowego. A jednak Wędrowycz góruje nad innymi, słynnymi i współczesnymi mu bohaterami haseł w encyklopedii: Wędrowycz nie bierze diet...