VHS

"Zabójcza broń" na kasetach VHS, czyli - choć kasety firmowe - jakość inna niż DVD, ale nagrania są z lektorem polskim, a nie z napisami. To atut dla wszystkich, którzy wolą oglądać filmy, niż je czytać. Kopie wersji kinowych, nie są ulepszone cyfrowo.

Bogumił Kobiela gra budzącego współczucie oportunistę (w następnej ekranizacji Piszczykiem został - w zasadzie grając samego siebie - Stuhr Jerzy: doskonały przykład, czym różni się kreacja od autoprezentacji, albo sztuka od "produkcji z dziedziny szeroko rozumianej kultury"). Kinowa, oryginalna czarno-biała wersja filmu.

Rarytas, biały kruk czarnej taśmy, a nie żadne "badziewie VHS". Tak, to jest VHS, a nie DVD czy Blu-ray, ale to jest też pierwsza, kinowa (co widać, bo jest to kopia zrobiona z taśmy filmowej!) wersja filmu. Tak ten film wyglądał w czasie, kiedy go pokazywano w kinach i jak objeżdżał świat, i dostawał nagrody. To nie jest późniejsza, wydawana na DVD, ocenzurowana i przegadana "wersja reżyserska" (a pierwsza to była czyja? ciecia z "Filmówki"?). Prawdziwa filmowa "Ziemia obiecana", słynna z wielu scen (i "momentów" - tematem publicznym w 1974 roku było odkrycie, że Daniel O. "jest rudy nie tylko na głowie"), która zniknęłaby w "grobie pamięci", gdyby nie VHS. I - co równie ważne - film, choć to VHS, jest doskonałej jakości, zaskakująco dobra kopia. A jak się nie lubi VHS zawsze można przegrać z kasety na jakiś cyfrowy nośnik. Wajda cierpiał, bo amerykańscy Żydzi zaatakowali go za antysemityzm filmu - nie rozumiał, że dla amerykańskich Żydów wszystko, co polskie jest - z definicji - "antysemickie" i że najprawdziwszy obraz Żydów, właśnie dlatego, że ręką Polaka nakreślony, będzie przez nich od razu nazwany "antysemickim kłamstwem". Tak już oni mają - może czasem budzi się sumienie amerykańskich Żydów za ich faktyczny współudział w tragedii europejskich Żydów w czasie II wojny (całkowite ignorowanie raportów Polskiego Rządu, odmawianie przyjęcia zwykłych ludzi - uchodźców żydowskich) i szukają winnych dla samousprawiedliwienia? A może w ogóle nie lubią Polaków? Mniejsza z tym, Bóg widzi wszystko. Rarytas dla miłośników kina lat 70-tych XX wieku.

Część druga "Złotej Kolekcji James'a Bond'a", tym razem trzecie wcielenie agenta 007, czyli Roger Moore. Siedem filmów: "Żyj i pozwól umrzeć", "Człowiek ze złotym pistoletem", "Szpieg, który mnie kochał", "Moonraker", "Tylko dla twoich oczu", "Ośmiorniczka", "Zabójczy widok". Pierwszy film z 1973 roku, ostatni z 1985. Dwanaście lat i siedem filmów, czyli jeden film co półtora roku - ależ tempo! Nieubłagane są jednak prawa natury: nawet boski i niezniszczalny 'Bond, James Bond' uległ działaniu czasu. Roger Moore w ostatnim swoim występie, w "Zabójczym widoku", to - mimo całego kunsztu makijażystów, montażystów, oświetleniowców - jednak już sfatygowany, zmęczony i pomarszczony 58-letni starszy pan. Wdziękiem i "godnościom osobistom" czaruje i zniewala oczywiście wszystkie kobiety, ale, że miał do czynienia również z mężczyznami, więc był to wdzięk i czar - z konieczności - co najwyżej połowiczny. Żartowano, że gdyby nakręcono jeszcze jeden odcinek z Moore'm, to wówczas Q przygotowałby dla niego specjalny... wózek inwalidzki.

Pierwsza część wydawnictwa "Złota Kolekcja James Bond 007". Zestaw obejmuje siedem pierwszych filmów. Bond I, II, III, IV, V i VII, czyli Sean Connery oraz Bond VI, czyli George Lazenby, bohater jednorazowy, co się wciął między wódkę i zakąskę. Connery to protoplasta, dla miłośników serii ideał i wzór absolutny, do którego przystawiano wszystkich pozostałych Bondów, ale tylko po to, by sprawdzić jak bardzo odstają od matrycy. Utarło się bowiem, że Connery jest stemplem doskonałym, więc wszystkie inne wcielenia będą z konieczności tylko mniej lub bardziej skancerowanymi odbitkami. Bondowi-wzorcowi nie szkodził nawet czas, bo od czego jest filmowy makijaż i sztuka perukarska? Lazenby natomiast od razu wzbudził protesty wyznawców bondowskiego światopoglądu. Ogłoszono, że ten wykonawca roli "agenta wszechczasów" jest pomyłką, w co uwierzył nawet sam aktor, bo zrezygnował po jednym filmie. Ale po latach "rozdział szósty", czyli "W służbie jej królewskiej mości", zaczął zyskiwać na szlachetności. Z biegiem lat koneserzy bondowscy rozsmakowali się w opowieści równie sensacyjnej, co romantycznej i dzisiaj film - "bond jednorazowy" - jest oceniany jako... jeden z najlepszych filmów serii! Bond w jakiś sposób broni "wolnego świata" nie tylko na ekranie, bo zawsze, bez względu na jakość kolejnych filmów, jest obiektem mniej lub bardziej zajadłych ataków ideologów socjalistycznych. W PRL-u był zakazany, jak słynny amerykański napój gazowany. To wprost niewiarygodne, żeby cenzurować takie głupstwa jak filmy z Bondem - powie ktoś. Ktoś tak powie, ale tym samym zdradzi się, że nie należy do sił postępu i zasłuży na przykładne skarcenie. Wyjaśnienie dla młodzieży: to nie bajki, tak było w "realnym socjalizmie" - Bond był objęty zakazem cenzury. A, że socjalizm wiecznie żywy, więc niech młodzież nie traci nadziei - ostatecznie nic tak nie służy wolności jak jej ograniczanie: "nie ma wolności dla przeciwników wolności". A kto jest przeciwnikiem wolności? O tym to już wam powiedzą starsi i mądrzejsi, którzy - chroniąc wolność - zapełnili niejeden obóz i niejedno więzienie tymi, którzy mogliby zagrozić wolności. Wszak "niewola jest wolnością"...

Bond, wcielenie numer cztery. Wcielenie krótkie, bo zaledwie na dwa filmy. Ale sytuację miał ciężką, jedyną w swoim rodzaju, bez precedensu. Bond, James Bond IV musiał konkurować bowiem z przeciwnikiem, który bezpardonowo wtargnął na jego teren: sale kinowe, odtwarzacze i internet zawojował inny awanturnik - Indiana Jones. W walce o serca widzów Bond spotkał przeciwnika godnego siebie.

Nieprawdopodobne pomieszanie gatunków i stylów, trzy w jednym: western, który jest wojenną komedią. Jakby tego było mało, to bohaterowie - mimo, że rzecz się dzieje w 1945 roku - są jak najbardziej współczesnymi Amerykanami (jest nawet hipis - "Szajba"!). Film całkowicie niezgodny z wymogami politycznej poprawności: wszyscy aktorzy (same gwiazdy kina lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku) są białymi mężczyznami (w filmie nie występuje ani jedna kobieta!), którzy zachowują się i działają tak, jak na prawdziwych mężczyzn przystało. Całość w rytm rewelacyjnej muzyki, którą napisał Lalo Schifrin. Jednym słowem arcydzieło czystej rozrywki (poziom nieosiągalny dla współczesnych "filmowców - funkcjonariuszy frontu walki ideologicznej" spod znaku sześciokolorowej flagi i pięćdziesięciu siedmiu, czy ilu tam sobie wymyślą, płci).