Płyty winylowe i CD

"Wiślanie 69", bo nagranie z 1969 roku. Płyta "czwórka", bo cztery pieśni: Kiedyś przecież spotkamy się znów, Czerwone maliny, Za daleko ten twój brzeg, Tam gdzie wiślany brzeg.

Legendarna płyta z 1987 roku. Włodzimierz Pawlik piano - solo.

Trzy utwory Wojciecha Kilara, Kościelec 1909 (znajomy Antykwariatu odnajduje w nim zapowiedź muzyki do "Draculi"), Przygrywka i kolęda, Bogurodzica. Orkiestrą i Chórem Filharmonii Narodowej dyryguje Witold Rowicki. 

Radzieckie nagranie pieśni cerkiewnych na 2 płytach winylowych. 

Baśń, a zatem przesłanie, które wydawca nawet nalepił na okładce: "przyjaźń to największy skarb ze wszystkich skarbów ziemi".

Orkiestra Xavier'a Cugat'a, czyli klasyka amerykańskiej orkiestrowej muzyki latynoskiej. Na płycie wszystko, czego dusza zapragnie: samba, cha cha, bossa nova, calypso, mambo... . Płyta wyjątkowa, jak na Polskie Nagrania - twarda okładka! Co prawda nie ma grzbietu, ale przecież nie wszystko od razu...

Winylowa płyta z 1974 roku.

Pierwsze europejskie wydanie albumu (winyl ukazał się w 1973 raku - też mamy w Antykwariacie) na CD - najbliższe brzmieniu oryginału, bez późniejszych pomysłów "poprawienia i ulepszenia dźwięku".

Tales From Topographic Oceans - płyty, które przeszły do historii rocka progresywnego. Jon Anderson i Steve Howe odpływali w niekończących się fantazjach, a zagubiony Rick Wakeman grał za piwo z Black Sabath.

Zappa, czyli żegnaj poezjo, witaj (dosłowna) fizjologio. Świat Zappy, to świat, gdzie jedynym bogiem jest Zappa. I żadnych uczuć wyższych, żadnych sentymentów. Z wyjątkiem uwielbienia dla Zappy. Do słuchania, wielbienia i zachwytu. Autokreacja doskonała (w zamierzeniu). Muzyka jako pretekst do autoafirmacji. Twórczość dla wyznawców.

Zappa, Zoot Allures, płyta słynna nie tylko ze względów muzycznych, ale - jak na Zappę przystało - obyczajowych. Oto słuchacze Zappy wiodą spór, czy "recreational activities" w "The Torture Never Stops" dźwięczą bólem czy uniesieniem?

Kolejny rarytas - czarna perła. Unikat i klasyka polskiego jazzu. Płyta winylowa, monofoniczna, z 1966 roku.

Płyta jest stereofoniczna w dwójnasób, czyli kwadrofoniczna, co było przez pewien czas szczytem wyrafinowanego hi-fi. Na płycie II Symfonia Es-dur op. 38 (nie ma "Poematu", ale to, co jest, to też przyjemna rzecz).  

Są kawały z brodą, a tu jest rock z brodą (nawet z dwoma).

Mieczysław Święcicki, zwany przez miłośników talentu i Piwnicy pod Baranami "Księciem Nastroju", czyli specjalista od piosenek "długich, smutnych i o miłości". Płyta wydana w głębokim PRL-u (stąd wersja monofoniczna), więc ma na okładce słowo niepoprawne politycznie: "cygańskie". Chyba - zgodnie z orwellowskim poprawianiem historii - powinniśmy zamalować je na czarno? Poprawny ideologicznie PRL okazał się niepoprawny politycznie?! Zawiłości dialektyki.