Płyty winylowe i CD

Wykonanie oraz wydawnictwo wyjątkowe. Trzem płytom z muzyką towarzyszy bowiem dodatkowa płyta (Windows, Macintosh) z "An Interactive Journey into the World of Mozart's Opera", czyli z biografią Mozarta, z historią powstania i wystawienia opery w XVIII wieku, z prezentacją bohaterów utworu, z pełnym libretto w wersji oryginalnej i angielskiej oraz z wywiadem z Rene Jacobsem, dyrygentem Concerto Koln i Kolner Kammerchor. Wszystkie materiały na płycie CD-Rom zawierają - oprócz tekstów - ilustrację muzyczną i oprawę dźwiękową oraz bardzo bogatą ilustrację graficzną i filmową. Wydanie zatem - jak się rzekło - wyjątkowe nie tylko ze względu na jakość wykonawstwa, ale również ze względu na multimedialne opracowanie merytoryczne, historyczne i krytyczne. Perła w kolekcji każdego melomana. 

Któż lepiej zagra Wagnera jak nie dyrygent z narodowym i socjalistycznym "doświadczeniem"?

Węgierski Baryton Sandor Solyom-Nagy w ariach z oper Wagnera: Śpiewacy norymberscy, Tannhauser, Parsifal, Złoto Renu. Orkiestra i chór Węgierskiej Opery Państwowej, dyryguje Janos Ferencsik. Płyta winylowa, nagranie cyfrowe. 

PRL, 1978 rok - koniec "epoki Gierka Edwarda". Ratowanie socjalizmu za pożyczone u kapitalistów pieniądze kończy się fiaskiem. Jeszcze tylko 3 lata, kilka agonalnych drgawek i okaże się, że ostatnią fazą umierającego sowieckiego socjalizmu jest dyktatura wojskowa. Oto jak bawili się (i innych) studenci w tamtych "latach ostatnich".

Najpierw dużo uciechy, potem - jeszcze więcej - rozkoszy. Duchowej.

„Come An' Get It” to czarna płyta, na której wspólnie występuje David Coverdale, Jon Lord, Bernie Marsden, Micky Moody i Neil Murray.

Wiesław Ochman w ariach z oper: Don Juan, Tosca, Gioconda, Rycerskość wieśniacza, Manon Lescaut, Fedora, Cyganeria, Andrea Chenier, Pajace, Madam Butterfly, Napój miłosny. Orkiestra Teatru Wielkiego, dyryguje Mieczysław Nowakowski.

Willie Dixon - bez niego nie byłoby muzyki rockowej. I tyle.

Płyta ma angielski tytuł, bo to jest język, jakim na co dzień porozumiewali się PRL-owscy melomani. Na drugiej stronie okładki wydawca zamieścił opis w języku tubylców, dzięki czemu każdy szary wielbiciel wyjątkowej muzyki kameralnej (wszak na płycie nagrano jedyne trio fortepianowe Czajkowskiego) mógł się dowiedzieć kto i co gra. A grają mistrzowie: Maria Wiłkomirska, Wanda Wiłkomirska i Kazimierz Wiłkomirski.

Dwie płyty nagrane na koncertach w 1973 roku i w tym samym roku wydane w USA. 

"Wiślanie 69", bo nagranie z 1969 roku. Płyta "czwórka", bo cztery pieśni: Kiedyś przecież spotkamy się znów, Czerwone maliny, Za daleko ten twój brzeg, Tam gdzie wiślany brzeg.

Legendarna płyta z 1987 roku. Włodzimierz Pawlik piano - solo.

Trzy utwory Wojciecha Kilara, Kościelec 1909 (znajomy Antykwariatu odnajduje w nim zapowiedź muzyki do "Draculi"), Przygrywka i kolęda, Bogurodzica. Orkiestrą i Chórem Filharmonii Narodowej dyryguje Witold Rowicki. 

Radzieckie nagranie pieśni cerkiewnych na 2 płytach winylowych. 

Baśń, a zatem przesłanie, które wydawca nawet nalepił na okładce: "przyjaźń to największy skarb ze wszystkich skarbów ziemi".

Orkiestra Xavier'a Cugat'a, czyli klasyka amerykańskiej orkiestrowej muzyki latynoskiej. Na płycie wszystko, czego dusza zapragnie: samba, cha cha, bossa nova, calypso, mambo... . Płyta wyjątkowa, jak na Polskie Nagrania - twarda okładka! Co prawda nie ma grzbietu, ale przecież nie wszystko od razu...

Winylowa płyta z 1974 roku.

Pierwsze europejskie wydanie albumu (winyl ukazał się w 1973 raku - też mamy w Antykwariacie) na CD - najbliższe brzmieniu oryginału, bez późniejszych pomysłów "poprawienia i ulepszenia dźwięku".

Tales From Topographic Oceans - płyty, które przeszły do historii rocka progresywnego. Jon Anderson i Steve Howe odpływali w niekończących się fantazjach, a zagubiony Rick Wakeman grał za piwo z Black Sabath.

Muzykę i tekst stworzyli Katarzyna Gartner i Ernest Bryll na zamówienie "Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego" w roku 1973 z okazji "XXX rocznicy utworzenia jednostek Ludowego Wojska Polskiego w ZSRR". Powstało dzieło godne zleceniodawcy: socrealistyczne w (pompatycznej) formie i cepeliowskie w treści. Gra i śpiewa Centralny Zespół Artystyczny Wojska Polskiego, czyniąc wykonanie odpowiednio zdeterminowanym ideologicznie, klasowo i sojuszniczo. Na okładce jest laurkowa recenzja stworzona przez Władysława Czubę, więc odsyłamy do niej wszystkich zafascynowanych działalnością artystyczną Ludowego Wojska Polskiego, które nie tylko, że walczyło o socjalizm bronią (jak np. w Czechosłowacji w 1968 roku), to jeszcze włączyło do tych zmagań chór mieszany i orkiestrę w składzie symfonicznym.