Władimir Wojnowicz, Moskwa 2042

Trzy utwory: Fatalne jaja, Szkarłatna wyspa, Przygody Cziczikowa. Wszystko razem: satyra, groteska, parodia w dekoracjach fantastyki naukowej i fantastyki ustrojowej (czyli sowietów).  

Włodzimierz Wojnowicz, Czapka. Mała rzecz, a - jak to u Wojnowicza - cieszy.

Delirium w stroju poematu, samogon intelektualny. Rosja jak nie we krwi, to w wódce skąpana. Taki los... . I książka jak wódka: jedni łykają bez mrugnięcia okiem i oblizują się z uciechy, innych odrzuca. 

"Niech się pan nie przejmuje, maestro" ma podtytuł: "Opowiadanie dla Heinricha Bolla". Literacka miniatura w formie, groteska w treści.

Diabeł u Homo Sovieticus. Już początek jest obiecujący: "Butelkę mineralnej - poprosił Berlioz. Mineralnej nie ma - odpowiedziała kobieta z budki i z niejasnych powodów obraziła się". Ustrój obrażonych ludzi i jego zasada nr 1, czyli szatański zastępnik: zamiast dziękować cały czas i ufać całkowicie ludzie sowieccy nie "dziękują cały czas" i nie proszą o nic "najwyższej instancji". To co pozostaje? Obrazić się. Wiosna w Moskwie z szaleństwami siły nieczystej (która czytelników bawi) i tołstojowska opowieść o Poncjuszu, całkowicie dowolna fantazja na temat Ewangelii (którą, jak pokazały badania, powszechnie się omija, choć wstyd się do tego przyznać) i która nie spłonęła, bo była w rękopisie. Pan kłamstwa oczywiście oszukuje: rękopisy płoną, a "siła zła" żadnego "dobra nie czyni". Przekonać, że zło jest dobrem - cały czas to samo zwodzenie, od zarania, od rajskich początków...