Trio Brentano, płyta winylowa

Słynna rozprawa Tocqueville'a wychodząca od rewolucji francuskiej, a kończąca na ogólnych prawach rządzących przemianami w społeczeństwach

Gilotyna jako symbol wolności, równości i braterstwa! Rewolucja francuska - mistrzyni w wynajdowaniu przemyślnych form masowej zbrodni, eksterminacji. Gilotyna, rozstrzeliwanie, topienie, armaty... . Jak to się stało, że ta szalona orgia zniszczenia, okrucieństwa, bestialstwa i zbrodni uznana została za chwalebny początek państwa? Jak to możliwe, że psychopaci i socjopaci, ogarnięci szaleństwem czystego zła, uznani zostali za bohaterów? Że usprawiedliwiano każdą, nawet najbardziej nieludzką formę eksterminacji? Czy to jest takie proste, że wystarczy jedynie "wygnać Boga" i wypisać na sztandarach "wolność", by usprawiedliwić każde ludobójstwo? Czego na pewno uczy rewolucja francuska, to tego, że im wznioślejsze ideały, tym większe kłamstwo, tym większa przepaść między rajem głoszonym i zaprowadzanym dla nielicznych, a piekłem tworzonym dla pozostałych. Rewolucja francuska, komunizm, faszyzm - różne warianty tego samego przekleństwa bezbożnej historii. Trzy wersje jednego i tego samego piekła - nędzy, niewolnictwa i śmierci dla milionów i raju dla wybrańców. Szkoda słów. Książka dla ludzi o silnych nerwach (lub o przytępionej wrażliwości). Autor, jako były apologeta stalinizmu, wie o czym pisze - niezły problem: jak unikać totalnego przymusu w ustroju, który utrzymuje się tylko dzięki terrorowi i dyktaturze garstki uzurpatorów?

Wykonawcy: Sinfonia Finlandia Jyvaskyla. Patrick Gallois dyryguje i gra na flecie.

Oświecenie - taką skromną nazwę nadała sobie epoka sama. Dla jednych start ludzkości do świetlanej przyszłości, dla innych początek czasów, w których nie człowiek, byt indywidualny, ale społeczeństwo, byt nieokreślony, lecz żarłoczny, stało się osią dziejów. Jedni powiadają "Rozum" inni przypominają, że wtedy po raz pierwszy jako "racjonalne" pojawiają się pomysły, by, np. wykorzystywać przemysłowo skórę... człowieka. 

Luigi Boccherini i jego przebojowe kwintety oraz kwartet na smyczki, tym razem w wykonaniu Cuarteto Casals. Pewien znajomy Antykwariatu zauważył, że dla osób wykształconych na dawnych interpretacjach (I Musici, Romero, Academy Of St Martin In The Fields Chamber Ensemble, Quartetto Italiano, Casals, itd., itd.) współczesne wykonanie brzmi jak muzyczne ADHD. Nagranie zdobyło bardzo dobre recenzje. Taka była moda w 2011 roku: strojenie i bardzo dziarskie wykonanie miało dodać wigoru muzyce nocnego Madrytu, zbyt ugładzonej przez manierę eleganckich sal koncertowych. Ale lata lecą, a nowości nigdy dosyć (zwłaszcza, że trzeba jeszcze raz sprzedać to, co już jest niemal do bólu "ograne"). I zapewne dzisiaj, dla współczesnej wrażliwości, nagranie Cuarteto Casals będzie się jawiło jako klasycznie stonowane - tak stonowane, że na pewno znowu będzie wymagało "nowatorskiego odczytania i interpretacji" i nowego nagrania przez kolejne pokolenie młodych, jeszcze bardziej dziarskich muzyków, w świecie jeszcze bardziej przygniecionym hałasem.