Robert Penn Warren, Puszcza

Lektura podstawowa i obowiązkowa dla miłośników literackich mocnych wrażeń. Osoby o słabych nerwach, albo wrażliwe i delikatne, mogą nie dotrwać do końca książki. Są tez opowiadania ze specyficznym, czarnym humorem, ale ogólnie jest to zbiór wizji, obrazów i opisów ocierających się o szaleństwo i krążących wokół śmierci, rozpaczy, zbrodni, tajemniczych i groźnych zjawisk, zagadkowych i niewytłumaczalnych zdarzeń. Bezsens i tragiczność życia - rzadko kiedy literatura jest tak bolesnym odbiciem tragicznych, osobistych losów pisarza. Jedno z opowiadań - "Kwestia sumienia" - zostało sfilmowane w PRL-u, w 1967 roku.

Jaka może być książka napisana w 1939 roku? Słynna powieść, która, zbierając opinie od zachwytów do oskarżeń o nudziarstwo i bełkot, w jednym godzi czytelników. Wszyscy bowiem przyznają, że jest to książka dla tych, których smuci, że problemy codzienne nie odebrały im do końca radości życia. Lektura pozbawi i tej cząstki światła. Depresja gwarantowana. I nawet nie trzeba czytać całej książki. Stąd popularność powieści, a nawet, dzięki temu, została przerobiona na film. Samotność to oddzielenie, a 'wprowadzający podziały' to jedno z imion pana tego świata. Czy może zatem dziwić świat, który odwrócił się od jedynego źródła prawdy i dobra, a bije pokłony i służy duchom upadłym? Jeśli bożkami są pieniądz, kariera, władza i sława to jakiej innej nagrody - krom poczucia bezsensu, przerażenia i bólu samotności - można oczekiwać? 

Sprzedajemy słynną książkę , ale był też słynny film nakręcony na jej podstawie, dodajmy - nakręcony przez autora powieści, który jak nie pisał, to kręcił. Tu odmalował piórem (a później kamerą) amerykański system sukcesu, który okazuje się bezsensowną pułapką, złotą klatką. Bogactwo, powodzenie. podziw - cel starań, który osiągnięty napełnia goryczą, smutkiem i żalem. Bohater, jak na bohatera przystało, próbuje się wyrywać na "świeże powietrze swobody". Ale czy zamiana jednego bezmyślnego układu na inny, równie pusty, jest jakąkolwiek zmianą? Czy drogą do wolności jest zamiana starej żony na młodą kochankę? Taki kontredans trwa od wieków. Zło, niewole tego świata i szarpaniny, by znaleźć spokój duszy. "Tylko prawda was wyzwoli" - ale jeśli nie ma w to wiary, to czy dziwne, że "prawdy" tego świata (za którymi tak usilnie obstawał Kazan) zaczynają napełniać goryczą lub wściekłością? Ot, jeszcze jedna próba, słynna amerykańska próba, leczenia depresji, agresją... Codzienne upadki i powolne staczanie się niżej, coraz niżej. Aż wreszcie dochodzi się do przekonania, że jedynym ratunkiem jest przyspieszenie turlania - "niech to się wreszcie skończy". A potem zaskoczenie, że takim sposobem ląduje się ostatecznie na dnie - w dole, w depresji. Jakby to "z górki na pazurki" miało się czym innym skończyć. I nawet nie można powiedzieć za Zorbą "jaka piękna katastrofa" ("Greka Zorbę" też sprzedajemy, bo my w pogoni za zyskiem, wszystko sprzedamy - tak się banalnie i pospolicie kończą wszystkie mądre dywagacje o sensie życia).

Czuła jest noc... A jakie są dni? Dwoje Amerykanów w Europie, która, nie zapomniawszy wielkiej wojny, szykuje się do nowej, jeszcze większej. Życie rozpięte między złudną ucieczką w zapomnienie, a szaleństwem. Klasyka.

Cała - dostrzegana przez autora - obrzydliwość i degeneracja południa Stanów Zjednoczonych (co zjednało mu przychylność krytyki i wydawców z krajów komunistycznych). Swego czasu pisarz głośny - głównie za sprawą "Drogi tytoniowej" i "Poletka Pana Boga". Dzisiaj jego dosadność i dosłowność w opisywaniu namiętności rozmyła się w świecie, w którym już wszystko wolno. I jak z farbami: jeśli zmiesza się - dla samego mieszania - wszystkie kolory zawsze wyjdzie tylko jedna, szaro-bura, breja, albo papka.

Ciepła opowieść o filozofujących i romansujących parweniuszach. Nie pozbawiona też głębszej refleksji nad stanem kalifornijskiej prowincji z początku XX wieku.

Kolejna książka z cyklu o rodzinie Glassów w starannym, niemal luksusowym, wydaniu serii Nike.

Słynna powieść, przygrywka do słynnego filmu.

Pierwsza napisana przez Updike'a powieść. Krytycy byli zachwyceni. Uznali ją za mądry i wzruszający obraz starości. Rzecz dzieje się bowiem w domu starców.

Bogata, barwna i wciągająca opowieść. W recenzjach tej książki dominuje w zasadzie jedno słowo: "szalony". Szalona plecionka losów i zdarzeń w szalonym Nowym Yorku z szalonych lat dwudziestych szalonego XX wieku... Można oszaleć! Ale jak się czyta! Sensacja wydawnicza wychodzącego ze stalinizmu PRL-u. Pierwsze wydanie powojenne w przedwojennym tłumaczeniu, a na końcu książki rarytas, rzecz nie do pomyślenia w stalinowskich latach: plan Manhattanu! Nie dzielnicy Moskwy, ale Manhattanu - do niedawna centrum "światowego imperializmu" i źródła wszelkiego zła na świecie (przecież to stąd wydawano stonce rozkazy ataku na polskie kartofle).

Powieść, jak na Verne'a, nietypowa: romans przygodowy z czasów wojny secesyjnej. Bez - wiązanych z nazwiskiem autora - problemów i tematów technicznych i naukowych. Tylko namiętności, uczucia, rywalizacja o kobietę (z dobrymi murzynami i dzikusami Indianami w tle).

Uznana specjalistka od formy krótkiej (napisała tylko jedną powieść) i jej 5 opowiadań.

Słynna, klasyczna opowieść o barwnym życiu na Wielkiej Rzece. 

Piękne, solidne wydanie "ponadczasowej (...), najpopularniejszej amerykańskiej powieści XX wieku" (Wydawca). Prawie 900 stron opowieści o życiowych problemach, które można mieć tylko na własne życzenie. "Ach, te kobiety..." - jak westchnął doktor George.

Amerykańska, XX-wieczna powieść w starym stylu: trochę refleksyjna, dużo o miłości, tęsknocie, marzeniach i dużo o prowincjonalnym, amerykańskim południu.

Słynna, swego czasu, powieść impresjonistyczna, kwintesencja literatury psychologicznej: świadomość postrzegająca i opisująca to, co przeżywane subiektywnie w miejsce neutralnego opisu, tego co jest obiektywnie. Kto się tego boi? Kto się boi Virginii Woolf? Powieść nawiązująca do pogodnych wakacji z czasów dzieciństwa - jakże innych w nastroju i emocjach od lat dojrzałych, zakończonych samobójstwem.

Rodzina Snopesów rozpoczyna w tym tomie (będą jeszcze dwa nastepne) swoją walkę bez pardonu o dobra tego świata. Południe Stanów, więc żar nie tylko w "okolicznościach przyrody", ale przede wszystkim w sercach, myślach i czynach.

Jedna z najsłynniejszych książek XX wieku, jeszcze jedna wariacja na temat "życie jest cierpieniem". Tym razem uczyniona przez literata z amerykańskiego południa oczekującego od czytelnika zdolności do zmagań z eksperymentem literackim. Nie spotkaliśmy czytelnika, który nie podzielałby zachwytów nad książką.

Dwie powieści w jednej książce. Bardzo ekonomicznie!

Sprzedajemy "Zaścianek" i "Rezydencję", więc musi być też i "Miasto".

Sentymentalno-liryczne, czasem rozjaśnione delikatnie humorem, pożegnanie z mijającym życiem, czyli spojrzenie rzucane "o zmierzchu świata" na drogę, którą się po tym świecie przeszło. Literatura klasyczna w klasycznym stylu. 

Erskine Caldwell był cenionym przez władze PRL-u pisarzem amerykańskim, bo "bezkompromisowo malował nędzę i beznadzieję życia biednych ludzi w Ameryce". Dodajmy: i ich obsesje seksualne, ale o tym raczej się wówczas nie myślało tak, jak teraz się myśli, czyli obsesyjnie. Beznadzieja, po części spowodowana przez warunki obiektywne, ale też - w dużej mierze - jako wynik wyuczonej bezradności. Oczywiście takiej literatury o "parszywym życiu" w krajach socjalistycznych nie było nie dlatego, że nie było w tych państwach "nędzy i beznadziei", czy nie było w nich biedy, a nawet zdeprawowanej seksualności. Literacki, "caldwellowski" obraz bezsensownego życia zepchniętego na margines w "krajach socjalistycznych" nie powstał, bo powstać nie mógł. Zresztą czy literatura może być źródłem wiedzy obiektywnej o czasach i miejscach opisywanych? Bardzo wątpliwe jest i problematyczne budowanie wizji świata na podstawie powieści, opowiadań, poezji, ba! nawet wspomnień. Swoją drogą ciekawe, jak wyglądałaby konfrontacja nędzy "bezwzględnego kapitalizmu" z nędzą "socjalistycznego ustroju sprawiedliwości społecznej" gdyby Caldwell mógł żyć i pisać w obu światach. Może okazałoby się, że ludzki upadek jest zawsze taki sam, bez względu na "dekoracje ustrojowe"?