Raymond Chandler, Kłopoty to moja specjalność, Złota Setka Teatru Telewizji, płyta DVD

Klasyk - czarny kryminał. Pełen nieodpartego uroku i skuteczny w samotnym zmaganiu ze złem detektyw, mistrz ciętej riposty, Philip Marlowe czyli Raymond Chandler i jego Długie Pożegnanie. Obaj - autor i detektyw - w swojej najlepszej formie.

Raymond Chandler, „Hiszpańska krew”, to jeszcze jedna klasyczna pozycja z gatunku „czarnego kryminału”, ale tym razem Raymond Chandler okazuje się mistrzem krótkiej formy. W książce sześć opowiadań: „Hiszpańska krew”, „Gaz skazańców”, „Wpadka na Noon Street”, „Czysta robota”, „Perły to tylko kłopot”, „Król w złotogłowiu”.

Błyskotliwość Marlowe'a w oryginale - dla tych, którym nie trzeba tłumaczyć (żeby zrozumieli).

Raymond Chandler, Philip Marlowe, Myszka Malloy - każde z tych nazwisk jest wystarczającym powodem by sięgnąć po "Żegnaj laleczko" - albo żeby przypomnieć sobie to, co ulubione, albo żeby nadrobić zaległości i poznać jeden z najsłynniejszych "czarnych kryminałów".    

A seasonal mystery full of surprises.

Klasyka kryminału - kryminał vintage, czyli zagadka kryminalna old school. Kiedyś również w legendarnej interpretacji legendarnego Teatru Kobra. Kupienie tej książki w księgarni było czynem chwalebnym, bowiem prawa autorskie tłumaczenia posiadała Fundacja Pomocy Dzieciom z Chorobą Nowotworową.

Poirot. "Twice as brilliant as 'Death on the Nile', which was entirely brilliant." (The Observer)

Klasyczny autor klasycznych kryminałów. Ulubieniec PRL-owskiego telewizyjnego teatru sensacji "Kobra".

"When it came to solving mysteries, justice was reward enough for Miss Marple."

Miss Marple. Crime fiction in the five star class. A hotel provides a perfect backdrop for mystery on a grand scale.

Pisarz - specjalista od "thrillera medycznego". Robin Cook jest lekarzem, który pisze przerażające rzeczy. A czego innego można się spodziewać po lekarzu, a zwłaszcza po amerykańskim lekarzu? Wszak, jak zauważył amerykański nabywca zamku Canterville, którego poinformowano, że "Duch z Canterville" ukazuje się zawsze przed śmiercią kogoś z mieszkańców: "u nas tę rolę pełnią lekarze". Dla czytelników poszukujących mocnych wrażeń (kobiety, dzieci i osoby o słabych nerwach proszone są o opuszczenie sali).

Hercules Poirot is faced with four mystifying cases - each a miniature classic of characterisation, incident and suspense: Murder in the Mews, The Incredible Theft, Dead Man's Mirror, Triangle at Rhodes.

Trup z kulką w głowie i co z tego wynika, gdy zainteresuje się sprawą Poirot.

Kolejny tom z Biblioteki Bestsellerów, a więc najwyższa staranność i jakość wydania. Ilustracje z pierwszych wydań angielskich.

Autorka zatytułowała tę powieść "Dziesięciu Murzynków", ale stronnicy Murzynków uznali ten tytuł za "drastyczny" (!?), więc nowy tytuł brzmiał "Dziesięciu Małych Indian", ale na to strzelili focha stronnicy Indian i ostatecznie książkę sprzedaje się pod tytułem jak wyżej. Co będzie jak Nikt, którego wszak nie ma, ożywiony jednak Heideggerowską filozofią, poczuje się od pierwszych chwil nieistnienia dotknięty - na równi z Murzynkami i Indiankami (małymi Indianami) - i zacznie bronić się zakazami przed szarganiem? A że każdy może poczuć się dotknięty wszystkim, niedługo wszyscy nie będą mogli powiedzieć niczego nikomu o niczym...  Może to i dobrze? Ale, póki co, ten kryminał o niejasnym tytule pozostaje jednym z najlepszych kryminałów. Jak z ludźmi: jeśli zapomnimy jak się nazywał jakiś ciekawy i interesujący człowiek, czy to znaczy, że stracił swoje zalety?

James Ellroy, Tajemnice Los Angeles. Los Angeles, a naprawdę Lost Angeles....

Wenecja i jej zgnilizna - tym razem moralna: chciwość, rozwiązłość, intrygi, korupcja, wreszcie zbrodnie. I komisarz Brunetti, który rozwikła każdą zagadkę, wyświetli każdą tajemnicę. By oczyścić - moralnie, jak się rzekło - Wenecję.

W roli miss Jane Marple Joan Hickson. Nawet najbardziej zatwardziały zbrodniarz, czy zatwardziała i przebiegła zbrodniarka, nie są w stanie wyprowadzić w pole wścibskiej starej panny. Czy to nie zastanawiające, że mordercy i morderczynie popełniają swoje niegodziwości zawsze tuż pod jej nosem? Gdzie się nie pojawi, tam zaraz ktoś kogoś morduje z zimną krwią. Prawda, że zastanawiające? Tym razem zawitała do londyńskiego hotelu i oczywiście ledwo rozpakowała walizy zaraz polała się krew. Może zamiast zamykać morderców po fakcie, powinno się profilaktycznie i dla prewencji zapuszkować starą babę? Zawsze się mówiło, że należy zapobiegać, a nie leczyć. A może sukcesy detektywistyczne są prostą konsekwencją prowokacji? Przebiegła stara panna prowadzi śledztwo, którego sama stała się powodem? Same pytania - jak przystało na kryminał.

Na okładce Humphrey "Casablanca" Bogart. Takie oczywiste skojarzenie. No własnie, czy można czytać ten kryminał bez przywoływania w wyobraźni Bogarta, Mary Astor, Peter'a Lorre'a, Sydney'a Greenstreet'a? Film John'a Huston'a był tak wyrazisty i bezkompromisowy w czarno-białej wizji bezwzględnej chciwości, że chyba nikt nie ośmieli się nakręcić powieści Hammetta ponownie. A zatem Bogart zostanie po wsze czasy narzucającą się wersją okładki. A przy okazji: kryminał, który jest literaturą.

Krytyka nazwała ten film "polskim westernem". A skoro bawimy się w cytaty: nic dziwnego, że "film jako najważniejsza ze sztuk" posłużył do nauczania "jedynie słusznej historii" o "ziemiach odzyskanych" w 1945 roku, które bardzo szybko nazwano "ziemiami wyzyskanymi" - wszak "na Zachodzie szaber w modzie". Rosjan w filmie nie ma. Taki "western" jaka "historia".

Dwa czarno-białe filmy z czerwonego PRL-u. Kryminał, sensacja i - przy okazji - pocztówka z gomółkowskiej Warszawy (film z 1962 roku). W drugim filmie popisową rolę rozżartego konsumenta golonki odgrywa (z zaangażowaniem budzącym apetyt u widza) Stanisław Bareja.

Film z 1957 roku. Skończył się socrealizm, ale każdy przy zdrowych zmysłach wiedział, że to nie znaczy, że zaczyna się realizm. Jeszcze jedna groteska, która dzieje się nigdzie, czyli w...