Notker Wolf OSB, Enrica Rosanna, Sztuka kierowania ludźmi

Podtytuł: "Praktyczny przewodnik dla menadżerów liniowych". Czyli bardzo praktyczne i szczegółowe wskazówki co robić i co mówić by przyjąć najlepszych, by zmobilizować zatrudnionych do największego wysiłku i poświęcenia, by wykorzystać pracujących jak się da i wreszcie... by po latach pracy zwolnić (kulturalnie i bezboleśnie dla firmy). 

Według autorów "burzliwe czasy stanowią nowe oblicze codzienności". A więc chaos jako nowa era biznesu. Autorzy radzą, jak narzucić mu przynoszący zyski porządek i jak pośród nieustannych "turbulencji" utrzymać bezpieczny lot do krainy sukcesu. Nasunęło się nam pytanie: skoro biznes był królestwem menadżerów wyszkolonych w jego racjonalnym zarządzaniu (wyszkolonych m.in. przez autorów niniejszej książki), to skąd chaos, jako stan permanentny nowoczesnej gospodarki? Sam się zrobił? Niewidzialna ręka chaosu?

Jak skromnie pisze Wydawca jest to "najsłynniejsza książka świata na temat zarządzania", czyli "biblia biznesu".

Książka rodzi jedno podstawowe pytanie: jakim cudem ktokolwiek pracuje w takiej organizacji, jaką przedstawia książka? Można stworzyć system, który opiera się na tym, co w człowieku dobre. Można też stworzyć system - jak przedstawiony w książce - który opiera się na tym co w człowieku złe: na zawiści, chciwości, pysze, próżności, głupocie, egoizmie,... . Można stworzyć takie biuro lub korporację. I prawdę mówiąc taka jest natura korporacji. Ale jak można w nich pracować, de facto - żyć? Czy pieniądze są wystarczającym wytłumaczeniem? Nawet jeśli, czy stają się przez to usprawiedliwieniem?   

Jedno z najbardziej niezwykłych miejsc w Polsce - klasztor benedyktynów w Tyńcu. Album, w którym historii zakonu towarzyszy współczesność uchwycona na przeszło setce malowniczych zdjęć z codzienności mnichów. Najlepszym komentarzem do zdjęć okazują się być fragmenty i cytaty z Reguły św. Benedykta. Całość w czterech językach: po polsku, angielsku, francusku i niemiecku.

Thomas Merton napisał niezliczoną ilość listów. Niniejszy zbiór jest kilkusetstronicowym wyborem tematycznym zrobionym po śmierci autora. Jak na pustelnika Thomas Merton utrzymywał zgoła zaskakujące ilością i intensywnością kontakty i więzi. 

Nauka o sprawnym działaniu i teoria organizacji ujęta w hasła w układzie alfabetycznym: od "Absencja" do "Zysk". Książkę napisano i wydano w schyłkowym PRL-u, więc jest wyrazem obowiązującej wówczas sowieckiej ideologii (zwanej "marksizmem-leninizmem"), że sowiecka "gospodarka socjalistyczna" góruje - w sprawności działania i w organizacji - nad kapitalizmem. Tymczasem problemem "socjalistycznej gospodarki" była zła jakość wszystkiego. Uważano, że "dobra robota" będzie lekarstwem na lichotę upaństwowionej produkcji. W "gospodarce socjalistycznej" naczelną kategorią ekonomiczną była "realizacja planów", czym miała górować nad "goniącym za zyskiem" kapitalizmem. I socjalizm górował - teoretycznie, w uchwałach partyjnych i sprawozdaniach, ale praktycznie nieludzki kapitalizm produkował dobrze i coraz lepiej, a ludzki socjalizm knocił wszystko coraz bardziej i to na skalę państwową. Paradoks i zagadka "realnego socjalizmu": we "własnym ustroju" "robotniczo-chłopskim" robotnicy i chłopi pracowali źle i coraz gorzej. Stąd gwałtowne zapotrzebowanie na naukowe zajęcie się "dobrą robotą": czego ludziom potrzeba - oprócz uchwał partyjnych i artykułów piętnujących "brakorobów" - by dobrze pracowali (za nędzne wynagrodzenie) w socjalizmie? Rozwiązaniem problemu miały być właśnie prakseologia i organizacja pracy (skoro świadomość klasowa, moralności socjalistyczna i przymus nie wystarczały). Pomimo ideologicznego kagańca książka zawiera sporo skondensowanej wiedzy z teorii systemów - nawet, jeśli przedstawia tę wiedzę (z wyższej konieczności ideologicznej) w sposób krytyczny. Teoria się rozwijała, praktyka szybkimi krokami zmierzała do totalnej katastrofy roku 1980. 

Podtytuł: "Jak przez 'Nie' dotrzeć do 'Tak'". Mądrość tego świata i tajemnica sukcesu życiowego oraz sekret powodzenia w biznesie, to - zdaniem autora - umiejętne mówienie "nie", by wyszło na "tak", i jak mówić "tak", by wyszło na "nie". Jakże to inne od wskazania: "niech wasza mowa będzie: tak, tak; nie, nie". Jeszcze jeden dowód na to, że "królestwo", o jakie powinniśmy zabiegać rzeczywiście "nie jest z tego świata".

Poradnik dla posoborowego oblata, czyli jak najprzyjemniej urządzić się w życiu. Dobrobyt materialny nie nasycił XXI-wiecznych, ospałych z obżarstwa serc, może zatem spróbować z jakimś "rozwojem duchowym"? Napisana w ekumenicznej nowomowie książka wyraża kwintesencję bezbożnej, zamkniętej całkowicie na świat nadprzyrodzony, synkretycznej religii modernistycznej: ubóstwienie człowieka i apoteozę doczesnego dobrostanu, który ma zastąpić obiecane królestwo Boże. Co prawda Jezus Chrystus nauczał, że królestwo Jego nie jest z tego świata, ale przecież to było dwa tysiące lat temu, a świat się zmienił, jak przekonują piewcy dostosowywania nauczania Zbawiciela do oczekiwań współczesnych grzeszników. Jedną z dróg owego modernistycznego oświecenia ma być "porzucenie gadania aby słuchać" (s.149). Zalecenie słuszne, ale przecież zupełnie niezgodne z "posoborową, ekumeniczną duchowością" i z posoborową walką z Mszą Katolicką. Wszak Msza Wszechczasów, Ofiara pełna ciszy, ma być - zdaniem posoborowych sekciarzy - zakazana i zastąpiona pełną gadania, hałasu, przyśpiewek (i biegających dzieci) "ucztą ekumeniczną". Jeśli zatem hałaśliwe nabożeństwo protestanckie, "msza nowego porządku", pogańska lub heretycka uczta przepełniona ciągłym gadulstwem, ma zastąpić pełną ciszy i skupienia Katolicką Mszę, to gdzie ma się słuchać Boga? I kogo każą słuchać posoborowi schizmatycy na swoich "ucztach"? Odwrócenie się plecami do Boga ma swoje konsekwencje - a Bóg respektuje ludzkie wybory, wszak to On obdarzył człowieka wolną wolą.

Podtytuł sugeruje, że jest to jeszcze jeden poradnik biznesowy ("wskazówki dla ludzi na drodze do sukcesu"). Tymczasem książka jest w zasadzie poradnikiem dla każdego, bo któż nie miewa czasami poczucia, że marnuje czas? Niektórzy nawet mają wrażenie, że "zmarnowany czas" jest najkrótszą charakterystyką ich życia. "Zmarnowałem/zmarnowałam życie" - konstatacja, która jakże często zamyka chwile depresyjnej refleksji. Tak myśli i czuje pesymista. Optymista natomiast uzna, że "zmarnowany czas" to były najpiękniejsze chwile jego życia. Jak zresztą uważa chyba każde dziecko, które nieustannie słyszy, by nie marnowało czasu, kiedy akurat poświęca się czemuś, co pochłania je całkowicie. Zgrabnie to ujął George Best po roztrwonieniu majątku: "większość kasy wydałem na alkohol, samochody i kobiety; resztę po prostu przepuściłem". Więc jeśli ktoś tak patrzy na życie, ten książkę Bonda uzna za poradnik dla niewolników. Ale w sumie zarówno "niewolnik efektywnego wykorzystania czasu" jak i "wieczne dziecko" - jak Best, to tylko dwie, różne drogi donikąd. A jaka jest ta prawdziwa? Jest taka, która jest nie tylko drogą, ale również prawdą i życiem, ale o tym uczy już całkiem inna książka...