Maryla Rodowicz. Był sobie król, płyta winylowa

Piosenki Domowego Przedszkola, czyli stare (dziadków i pradziadków), jak i współczesne (czyli już rodziców - jak ten czas leci!) piosenki, które może zaśpiewać każde dziecko. Piosenki, w których świat jest dobry, pogodny, szczęśliwy, bo rodzinny: jest babcia, jest dziadek, jest mama, jest tata, są dzieci (takie czasy, że trzeba wyjaśniać czym jest rodzina).

Zając Poziomka wśród piratów, bajka do słuchania, owoc (właściwe słowo w tym kontekście) pracy grona (j.w.) wybitnych artystów scen PRL-u. Swoich głosów użyczyli: Wiktor Zborowski, Maria i Barbara Winiarska, Marian Kociniak, Jan Kobuszewski, Wiesław Michnikowski, Mieczysław Czechowicz i wielu, wielu innych.

Niemiecki słoń dla polskich dzieci (polscy aktorzy) zajmuje się porcelaną (i innymi sprawami hrabiego von Bubeloffa).

Hans Christian Andersen, Słowik - słuchowisko archiwalne, nagrane w Polskim Radio przez wybitnych aktorów oraz przez fachowców z Teatru Polskiego Radia. Uczta dla miłośników "teatru wyobraźni" (jak wówczas nazywano ten rodzaj audycji).

Jan Brzechwa, "Pan Drops i jego trupa" oraz "Magik". Klasyka dziecięca w wykonaniu najlepszych aktorów z lat 80-tych XX wieku.

Płyta wydana w 1987 roku była - jak głosiły tytuły ostatnich dwóch piosenek - zapowiedzią, że "Przetrwamy", tylko "Róbmy swoje". W PRL-u wydawało się, że chodzi o walkę z - jak się wtedy mówiło - komuną. Ale, jak zauważył znajomy Antykwariatu (a mamy wielu znajomych), to, co w PRL-u braliśmy za hymn nadziei okazało się, w istocie, w PRL-u bis, groźbą i hymnem tryumfu jednocześnie. Tylko nie nas, ale "Ich". Tak "Oni" jednak przetrwali i wciąż robią swoje! Tylko teraz już nie muszą udawać, że walczą o czyjś inny dobrobyt, niż swój własny.    

Muzyka popularna, użytkowa, z PRL-u. Aż dziw, jakiej jakości bywały "rzeczy popularne" w PRL-u: materialne były liche i tandetne (ot, choćby okładka tej płyty - jej papier), kulturalne bywały zaskakująco dobre, a często wybitne. I to wszystko pomimo i wbrew państwowemu ogłupianiu i okaleczeniu przez cenzurę. Tak się oficjalnie starano, by nie "wylatywano nad poziomy", a tu proszę, zawsze coś wyskoczyło, coś się wyrwało. O dziwo, nie tylko dzięki polityce "wentyli".

Raz na ludowo - międzynarodowo. I na żywo - nagrania z piwnicy.

Płyta z 1978 roku. 

Michał Tarkowski, jeden z trzech szyderców - pozostali dwaj: Jacek Kleyff (przez dwa "ef") i Janusz Weiss (przez dwa "es") - zredagował, opracował i wydał swoją relację z działalności jednego z najsłynniejszych kabaretów gierkowskiego PRL-u, Salonu Niezależnych. By relacja była kompletna do książki dołączono dwie płyty CD z wynalezionymi po różnych archiwach nagraniami występów. "Trzej panowie" szaleli na scenie, więc bez nagrań nie można mieć wyobrażenia o ich wyczynach, chaotycznie nieobliczalnych, a - przede wszystkim - destrukcyjnych dla głupoty. Nękani i ograniczani przez cenzurę, śledzeni przez ubecję (teraz "ludzi honoru") mieli niewątpliwy wkład w ośmieszanie "ustroju socjalistycznego". Ustrój ustrojem, ale głupota jest wieczna, bo czyż utwór "Telewizja" stracił cokolwiek na bolesnej prawdziwości? Ba, nie tylko nie stracił, ale nawet nabrał nowych, jeszcze boleśniejszych i jeszcze bardziej ponurych znaczeń i sensów. Za Gierka wydawało się, że wszystkiemu winien sowiecki socjalizm, że jak nastanie "wolność", to dobro i mądrość zatryumfują. Sowiecki komunizm podobno skończył się 4 czerwca 1989 roku (jak ogłoszono w... telewizji:) ale homo sovieticus, zmienił tylko ubranko i dalej pleni się w nadętej atmosferze zidiociałej codzienności. A to przecież jeszcze nie koniec historii, jak mniemał całkowicie błędnie (co nie przeszkodziło, że bardzo dochodowo) amerykańsko-japoński mędrek z tytułami uniwersyteckimi i licznymi nagrodami (uroczystości oczywiście transmitowała telewizja i internet). Bo, jeśli przyjąć szekspirowskie przekonanie, że "życie jest snem wariata śnionym nieprzytomnie", że "życie jest to opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, nic nie znacząca", pozostaje albo oszaleć, albo ratować się błazenadą. Stańczyk był błaznem. Ale czy błaznem można być wiecznie? Z wiekiem trzej panowie "spoważnieli", czyli znaleźli swoje miejsce w "rzeczywistości", szydercze szaleństwo zastąpił establishmentowy "rozsądek", no i "wiecie, rozumiecie". Jednym słowem kaska, znajomości, układziki, odcinane kupony, ech, szkoda gadać. Błazen przestał błaznować - oczarowany celebrycką sławą przemienił się w pajaca... Chwała Bogu nagrania są baaardzo archiwalne. 

Marek Grechuta w kilku rolach: jako autor piosenek (kompozytor wszystkich, autor dziesięciu z dwunastu tekstów), jako ich wykonawca (gra we wszystkich, śpiewa w pięciu), jako aranżer, a także jako autor rysunku na okładce (portret syna - Łukasza) i wreszcie jako przedsiębiorca - wydawca kasety.