Emily Bronte, Wichrowe Wzgórza

Emily Bronte, Wichrowe Wzgórza. Przekład Janina Sujkowska.

Jeśli komuś brakuje zła w życiu, albo lubi przebywać w towarzystwie ludzi czyniących zło, albo chce poczuć "bezsens egzystencji", albo tylko chce sobie popsuć nastrój, to książka jest dla niego. Wszystko jest bez sensu, nawet nie wiadomo czy autorka jest autorką prawdziwą, czy książki nie napisała jej siostra. Ciekawe? W tym wypadku okazuje się dosłownie, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Bo piekło jest tam, gdzie nienawiść zastępuje miłość. Tylko po co o tym czytać? W chorym świecie chore książki uchodzą za literaturę, tylko dlaczego piękną? Wszak nic w niej pięknego. Może powinna powstać zatem nowa kategoria: "literatura odrażająca"? Problem z rzeczami, które się robi tylko dlatego, że można je zrobić, choć rzeczy te są złe, jest taki, że czasu poświęconego na takie rzeczy nic nie zwróci. Ominie się za to coś dobrego, na co już czasu zabraknie, bo zmitrężyło się go, bo rozrzutnie "wydało się" go na rzeczy, po których co najmniej pozostaje niesmak. I potem zdziwienie, że "ma się doła". Więc ostrzegamy: "dół" gwarantowany. Wygląda zatem na to, że sprzedanie tej książki byłoby czynem nieetycznym... . Ale przecież "chcącemu nie dzieje się krzywda". Myśmy ostrzegli.

Biblioteka "Gie Wu", 2005. Stron 320. Okładka twarda, płótno, obwoluta, wszyta zakładka. Książka (jak) nowa.