Colosseum. The Reunion Concerts 1994. Lives, płyta CD

Aż trudno uwierzyć, ale w roku 1970 to była... "muzyka młodzieżowa" - rock. Jon Hiseman, Dave Greenslade, Mark Clarke, Dick Heckstall-Smith, Dave Clempson i - ten głos! - Chris Farlowe. Tak grali "na żywo" jak na płytach, czyli w studio, a nawet na koncertach było lepiej. Tak, aż trudno uwierzyć, ale w 1970 roku to była "muzyka młodzieżowa", czyli rock...

Eric Clapton, Jack Bruce i Ginger Baker grają na żywo, opowiadają, a na dodatek można zobaczyć, posłuchać i porównać jak 'Sunshine Of Your Love' gra Jimi Hendrix.

Deep Purple, Concerto For Group And Orchestra. Tym razem angielski oryginał z roku 1971 roku, w albumowej kopercie. Egzemplarz kolekcjonerski.

The Kinks na żywo z 1979 roku. Jaki byłby 'hard rock' i 'punk' bez "You Really Got Me"? 

"Colosseum" - tak narodził się jazzrock. W 1971 roku ich płyta koncertowa ('Colosseum Live') była uderzeniem atomowym w scenę rockową. Absolutnie wyjątkowa grupa muzyków, w zasadzie supergrupa, która rozwiązała się po trzech latach, u samego szczytu dokonań muzycznych (w 1971 roku) i u szczytu powodzenia. Rzecz jasna, że milczenie nie mogło trwać wiecznie. W 1994 roku, ci sami muzycy, którzy w 1971 roku zmietli rockową konkurencję falą dźwiękową (wszak uderzenie atomowe), powrócili, by przypomnieć, czego można było kiedyś oczekiwać od rocka. Niby to samo, co w 1971 roku, ale wzbogacone zdobytym przez lata doświadczeniem. Banalne porównanie: dobre rzeczy, jak wino, z czasem zyskują.

Płyta bywa uznawana w Internecie za wydanie nieoficjalne - jakoby przegrane z narań VHS. Obraz rzeczywiście nie jest obrazem z płyty Blu-ray, ale dźwiękowi nie można nic zarzucić (oczywiście trzeba pamiętać, że są to nagrania koncertowe). Koncertowe szaleństwo blues-rockowe. Muzyka przeplatana jest wywiadami z muzykami (wywiady między utworami, nie ma żadnych wyciszeń czy nakładania rozmów na muzykę, czy mówienia, albo grania, w tle). Wypowiedziom towarzyszą napisy w... no właśnie, co to za język? Japoński, chiński, koreański? Napisy oczywiście tylko w czasie wypowiedzi muzyków, muzycy mówią po angielsku:) Sprawa jest zagadkowa, bo koncert na pewno (sądząc po publiczności) nie odbywał się w Azji. Gary Moore w doskonałej formie (koncert z końca lat 80-tych XX wieku? Same zagadki, bo wydawca nie zamieścił żadnych informacji). Popisowa wirtuozeria. 

Film Jeff'a Stein'a, w którym kapłani kultu "mojej generacji" udzielają wywiadów, wygłupiają się, grają, śpiewają (wiele nagrań na żywo, z programów telewizyjnych, z koncertów - w tym oczywiście z Woodstock) no i obowiązkowo niszczą sprzęt. Wielki muzyk dawnymi czasy kończył swe dzieła dopiskiem SDG (co oznacza Soli Deo Gloria, a nie - broń Boże - szaleństwo Sustainable Development Goals), gwiazda rocka kończy swoje produkcje agresją i zniszczeniem. Wielki muzyk umarł w biedzie, gwiazdy rocka są milionerami (całkiem "zgodnie" z głoszonym, demonstrowanym i wyśpiewywanym nonkonformizmem). Kabotynizm i hipokryzja za ciężkie miliony. A ich otumanionym wielbicielom wydaje się jeszcze dodatkowo, że tracąc pieniądze na słuchanie i oglądanie rockmenów, buntują się przeciw systemowi...