Płyty winylowe i CD

Jeden z hymnów młodzieży kontestującej stan wojenny. Czterdzieści lat temu była to "nowa fala". Utwór - przebój, którego tak nie lubili twórcy, że nie zamieścili go na płycie długogrającej. Władza nie lubiła, autor nie lubił, ale ludność znała na pamięć i kochała.

Hołd dla pokolenia bitników. Muzyka zaangażowana awangardowo, progresywnie (i, by tak rzec, "regresywnie" - wszak płytę wydano w 1982 roku), a proszę, nawet był przebój (i to w czasach tryumfującego punka): Heartbeat.

Muzyka na Boże Narodzenie. Kolędy i pastorałki grają (a niektóre śpiewają): Trebunie-Tutki, Pospieszalscy, Jazgot, New Life'm, Mateusz Pospieszalski, Hania Rybka, Tabasco Club, Lidia Pospieszalska, Mirosław Kowalik. Fragmenty prozą czyta Jerzy Trela. Płyta, którą można słuchać tylko kilka dni w roku, ale może właśnie dlatego warto, a nawet trzeba.

Polski progresywny rock i jazz, i free, i Bóg wie co jeszcze. Jednym słowem dużo do słuchania (również dlatego, że wydawnictwo zawiera dwie płyty) i trochę do oglądania (jest video). 

Skoro w Antykwariacie śpiewa Ivan Rebroff to wypada, by mikrofon wziął również (dla równowagi ideologiczno-kulturowej: harmoszka i bałałajka vs. harmonijka ustna i gitara hawajska) Kenny Rogers. Oto jego największe przeboje na oryginalnej amerykańskiej płycie winylowej (pierwsze wydanie).

Polski jazz na okrasę "tego całego syfu" - jak się wówczas powiadało o PRL-owskiej beznadziei (1985 rok). 

Karel Gott na płycie z 1972 roku - ze szczytu swojej kariery. Wszystkie demoludy (uwaga dla młodzieży, ale chyba zbędna, bo nie sądzimy, by jakaś młodzież interesowała się "Słowikiem Pragi", "demoludy" to skrót nowomowy na "kraje demokracji ludowej") padały przed jego dźwięcznym tenorem na kolana. Czeska Pszczółka Maja (polską był Wodecki). Któż dzisiaj może sobie wyobrazić popularność, jaką cieszył się ten czeski piosenkarz. Był nawet bohaterem dowcipów (np.: Jak się nazywają usta Karela Gotta? Karlove Vary.)

Uwaga! Polskie Nagrania "Muza" ostrzegają, że tę płytę "należy odtwarzać wyłącznie adapterem z nieuszkodzoną igłą szafirową przeznaczoną do odtwarzania zapisu drobnorowkowego (oznaczoną na ramieniu adaptera kolorem czerwonym) przy nacisku nie większym niż 15 g i z prędkością 45 obr./min." Przypominamy: igła właściwa ma kolor czerwony - igła zielona jest tylko do płyt odtwarzanych z prędkością 78 obr./min. Ale przecież to wie każdy miłośnik zapisu drobnorowkowego (idealnego dla Kaliny Jędrusik).

Stanisław Brejdygant wybrał wiersze i wyreżyserował nagranie. Muzykę skomponował Włodzimierz Nahorny. 

Trzecia płyta angielskiego zespołu rockowego: klasyczne granie z 1971 roku.

Trzy płyty amerykańskiego zespołu Journey, nagrane w latach 1980, 1981 i z 1983. Hit internetowy iTunes "Don't Stop Believin'" otwiera druga płytę oraz ją zamyka (jako bonus w wersji koncertowej).

Joseph Haydn, The Creation (Die Schopfung). Pierwsze nagranie - ze 120 muzykami i 80 śpiewakami - którego celem było odtworzenie skali i brzmienia wykonania, jakim dyrygował Haydn w Wiedniu. Jeszcze jedno niezwykłe dokonanie Christopher'a Hogwood'a.

Rarytas - biały kruk czarnego krążka. Tym razem dosłownie: płyta wytłoczona w 1983 roku na białym winylu. Dwunastoczęściowa (każda część poświęcona innemu znakowi zodiaku) suita na zespół rockowy i orkiestrę z 1971 roku. Z zespołu Deep Purple, oprócz kompozytora Jon'a Lord'a, zagrali Ian Paice i Roger Glover. Londyńską Orkiestrą Symfoniczną dyrygował Malcolm Arnold (ta sama orkiestra i ten sam dyrygent, którzy współtworzyli nagranie "Concerto For Group And Orchestra" w 1970 roku). 

Bielszy - tym razem najbielszy - odcień bluesa.

John Porter (Walijczyk, który współtworzył rock progresywny w czasach PRL-u) nagrał w 1982 roku solową płytę koncertową, którą wydano w 1983 roku. Promocja była żadna, więc i płyta okazała się klapą komercyjną. W stanie wojennym były inne problemy niż efektywne sprzedawanie płyt.

Płyta nagrana w 1970 roku (po rozpadnięciu się The Beatles), po kilkumiesięcznej psychoterapii jakiej poddali się Lennon i Ono w USA. Płytę wyprodukował Phil Spector, bębnił Ringo Starr, na basie grał Klaus Voorman. Lennon grał na gitarach, klawiszach, śpiewał i krzyczał o swoim życiu. Podobno płyta miała być rodzajem terapii - stąd jej "chropowatość" muzyczna. Płyta CD z 1988 roku, z brzmieniem oryginału, jeszcze nie zmiksowana "na nowo i lepiej" przez znaną wdowę po znanym muzyku. Tak brzmiała płyta oryginalna.

Nagranie koncertu z 30 sierpnia 1972 - na płycie zrealizowanej, wyprodukowanej przez Yoko Ono i wydanej w 1986 roku.

Ciekawostka i, w zasadzie, rarytas: bułgarskie tłoczenie płyty - pierwsze (i ostatnie). All You Need Is Love, chyba, że chodzi o byłego kolegę z zespołu. Dla niego nie Love, tylko czyste przeciwieństwo. Czyli - How Do You Sleep? 

Druga solowa płyta Lennona. Wersja kompaktowa oddaje brzmienie oryginalnego, winylowego nagrania z 1971 roku. Sprzedawana płyta CD jest wydaniem angielskim z maja 1992 roku (nie jest to remiks wykonany w 2000 roku przez słynną wdowę po słynnym artyście!). Jedna ze znajomych osób zadała nam pytanie, czy to nie ciekawe, że na tej samej płycie, ten sam pieśniarz i autor wykonuje "Imagine" i "How do you sleep?" Jak można pogodzić przesłanie z pierwszej piosenki (pomińmy jej sensowność) z duchem drugiego utworu? Jak pogodzić "imagine all the people living life in peace..." z "artystycznym wyrażeniem uczuć i myśli autora" z "How do you sleep?" Tzn. wszyscy ludzie żyją w pokoju, z wyjątkiem Johna i Paula? Warunkiem pokoju jest brak tych, którzy nas drażnią? A jeśli jednak są? Może poprzestańmy na samej muzyce... 

Płyta z 1997 roku. Bluesman nagrał tych płyt chyba kilkaset. Dla wykonawcy, który "w zasadzie grał jeden utwór" (jak powiedział kiedyś w radio o artyście bardzo znany "prezenter", parafrazując opinię Strawińskiego o Vivaldim) nagrywanie kolejnych płyt nie było w większym problemem. Te płytę nagrał we współpracy z Van Morrison'em, który był producentem nagrań i do tego grał, śpiewał, a nawet skomponował jeden utwór.