Outlet intelektualisty

Ciężka książka, między innymi dlatego, że jest jej prawie kilogram: prawie kilogram żydowskiej wizji historii. Na co idą pieniądze z budżetu (i od G. Sorosa)? Oto publikacja pokazuje, że Żydzi są wyjątkowi, a Polacy, zamiast zamrzeć w zachwycie nad darem, jakim było przebywanie Żydów w Polsce, pogrążają się w endemicznym antysemityzmie. Nie byłoby większości (żadnych?) dobrych rzeczy w historii Polski bez Żydów, a za całe zło w dziejach odpowiadają ciemni tubylcy. O "wartości" merytorycznej publikacji świadczy brak historii żydowskich działań przeciwko Polsce i Polakom (czasy rozbiorów, "rewolucjoniści-internacjonaliści", międzywojenny antypolski syjonizm, kolaboracja wojenna z okupantami, obojętność diaspory żydowskiej, głównie amerykańskiej, wobec niemieckiej zbrodni na Żydach, powojenna eksterminacja inteligencji i patriotów polskich, współczesna nienawiść propagandy miejscowych i pozaeuropejskich środowisk żydowskich). Książka powiela ubeckie kłamstwa (np. "pogrom kielecki") i propagandowe fałszerstwa (np. "mit żydokomuny" - czyżby autorzy nie wiedzieli, że A. Michnik, wspominając swoją młodość, pisał o "żydokomunie" jako o wyższej, dumnej formie wspólnoty rodzinnej, ideologicznej, ba wręcz duchowej?). A nawet gdyby przyjąć, że Polacy są antysemitami, to może są jakieś ku temu przyczyny? Bo jeśli nie ma przyczyn (bo Żydzi są samym dobrem), to znaczy, że antysemityzm jest związany z Polskością, a zatem jest sprawą "krwi" lub "mleka matki" (by przytoczyć ulubioną frazę izraelskich polityków, w tym premierów i żydowskich propagandzistów). Ba, ale taki pogląd, wiążący z pochodzeniem etnicznym jakieś cechy (i do tego negatywne), jest wszak najczystszym rasizmem. A jeśli jeszcze na dodatek wprowadza się hierarchię ras, to mamy najczystszej postaci faszyzm. Czy może być zatem Żyd faszysta i rasista? Skoro nikogo nie razi Żyd komunista (hierarchia klas, nie ras), to dlaczego nie? Odpowiedź jest prosta: samo postawienie takiego pytania jest antysemityzmem, więc oczywiście, że nie może. Przedsiębiorstwo holocaust jest zbyt dochodowym interesem, by przejmować się jakąś prawdą czy rzetelnością historyczną. Zaiste, ciężka książka.

Kwintesencja outletu intelektualisty: jakieś trzy banalne historie w książeczce, która była dodatkiem do jakiejś gazety, na ostatniej stronie okładki jakiś sportowiec przekonuje do wpłacania pieniędzy jakiemuś "towarzystwu emerytalnemu", bo... "sporo się nachodził" (ten sportowiec). Jak nie banalne, to bez sensu, czyli codzienna strawa duchowa "elit": gazeta i celebryta źródłami piękna i mądrości.

Wydawca napisał o tym autorze i jego dziele, że "przedstawia ekstremalne sytuacje szokujące czytelnika swą brutalnością lub drastycznością erotyczną", czym Kosiński Jerzy "gra... z urazami... typowymi dla współczesnego intelektualisty". Skoro bycie normalnym jest "urazem", to nic dziwnego, że pupilkiem, celebrytą, "literatury współczesnej" zostaje się nie przez odwagę dochodzenia do prawdy o człowieku, ale dzięki konfabulacji i dewiacji. Logiczny, następny krok po debiucie książkowym, który był, jakże charakterystycznym dla tego człowieka, odwdzięczeniem się za uratowanie życia. Jakie życie (kariera), taka śmierć...   

Książka wyjątkowa! Nie mamy tańszej książki! Posłuchajmy Kurta Vonneguta: "za tę cenę opłaci się wam nawet przepuścić ją przez konia i podsypywać pod róże" ("Śniadanie mistrzów"). 

Najcięższa książka w Antykwariacie - prawie 1,5 kg! Najczystszej postaci pisarstwo wagi ciężkiej. Nic dziwnego, że z nagrodą literacką - wszak ilość z musu przechodzi w jakość (jak przekonywał guru autorki). Cena zatem - co też oczywiste w tej sytuacji - musi odpowiadać dokładnie wyjątkowej wadze książki (co do grosza: 1,41 kg za 1,41 złotego)

Książkę dostaliśmy z komentarzem, że jest to rzecz niezwykle cenna dla zajmujących się historią PRL-u i jego przepoczwarzania w "wolną Polskę", bo bez ogródek pokazuje "republikę kolesiów" w działaniu (i jednocześnie stanowi krótki kurs "jak zakochać się w sobie z wzajemnością"; jak mówił pan Piecyk: "jak się człowiek nie pochwali, to siedzi jak opluty"). Książka jest paradoksalnie (bo przecież nie było to wolą kolegów zaangażowanych w jej wydanie) przygnębiającym dowodem na to, że nepotyzm, kumoterstwo, klikowość, układy, korupcja i agenturalność są fundamentami i filarami "III Rzeczypospolitej". Celebryci PRL-u celebrytami III Rzeczypospolitej. Socjalizm jako religia, a z niej wynikające rodzinne, środowiskowe i agenturalne powiązania, które decydują o awansowaniu na stanowiska kierownicze nie tylko w państwie, ale również w środkach masowego przekazu, w biznesie, w kulturze. I organy państwa wykorzystywane do zaspokajania własnych, doraźnych, potrzeb. Ślepota kabotyńskiego samozadowolenia i socjalistyczno-komunistyczne przesądy każą widzieć w pogrążającym się w nędzy długów bantustanie cudowne miejsce do budowania swojego (swojej rodziny i swojego środowiska) dobrobytu. Po nas choćby potop. A zresztą zawsze można dać dyla do "europejskich instytucji". Tak, jak po 1968 roku dawało się dyla z "socjalistycznego raju", który budowało się z zaangażowaniem i bezwzględnością sowieckich agentów w latach powojennych. Oczywiście żaden ze "zmuszonych" wówczas do wyjazdu stalinowskich bezpieczniaków nie prezentował się na świecie jako stalinowski oprawca i ideolog. Skąd znowu, każdy był rzecz jasna "ofiarą polskiego antysemityzmu". Dziwnym trafem woleli kraje europejskie, a nie Izrael, czy socjalistyczną Kubę. Wielkie słowa: wolność, sprawiedliwość, demokracja, itp. są jedynie zasłoną dla maluczkich. Zaś przekonanie o "elitarności" środowiska, które wydało książkę, jest wystarczającym usprawiedliwieniem dla utrzymywania kastowości i pogardy dla "kast niższych". A "klasa wyższa"? Oto post PRL-owska arystokracja, o stalinowskich korzeniach, co nie przeszkadza jej pudrować się na awangardę walki o wolność (wolność dla wybranych i oświeconych, broń Boże nie dla "ciemnogrodu", "nacjonalistów" i "antysemitów", czyli "faszystów"). Oto "elitarna elita": "Władek", "Rysiek", "Mietek", "Jasiu", "Adaś", "Hela", "Ziuta", "Józek", "Kazik", "Bronek", "Basia", "Wacek", itd. - "raz zdobytej władzy nie oddamy nigdy". I historia zatacza koło: demokracja dla wybranych, kolejny etap w walce o "demokrację socjalistyczną". Socjalizm wszak to obietnica raju na ziemi. A miliony ofiar, których był przyczyną? No, cóż, to tylko wypaczenia słusznej idei. Ciekawe, że w tym przesądzie nawet akty niewyobrażalnego okrucieństwa i ludobójstwa są usprawiedliwiane "wzniosłością idei" (co w wypadku historyka jest szczytem ideologizacji nauki). Np. wandejska hekatomba, holocaust, w którym unicestwiano  z nadzwyczajnym okrucieństwem katolików, całe osady, bez względu na wiek, płeć, jest usprawiedliwiany i pobłażliwie tłumaczony, a "inkwizycja", której nie sposób przypisać nawet ułamka okrucieństw wandejskich, podawana jest za przykład zwyrodnienia. Och, gdybyż wandejskie ofiary mogły liczyć choćby na skromną część procedur sądowych wprowadzonych do feudalnej "sprawiedliwości" przez inkwizycję! Socjalistyczne przesądy: rewolucja jest dobra, bo jest owocem oświeconego umysłu, inkwizycja jest zła, bo jest owocem "ciemnoty". A niewspółmierność ofiar i cierpienia? Cel wszystko usprawiedliwia: jest nim "wyzwolenie człowieka". Nawet jeśli w walce o wolność najlepszym środkiem "wyzwolenia" milionów okazuje się obóz koncentracyjny, gilotyna, masowe rozstrzeliwanie armatami, to i tak lepsze to, niż "stosy inkwizycji" (przez kilkaset lat można przypisać inkwizycji tyle ofiar ile w jeden dzień unicestwiał światowy socjalizm!). Ot, historia w służbie socjalistycznej ideologii i oświeceniowe kryterium prawdy (prawdziwe jest to, co służy "postępowi dziejowemu"). Zaiste: "życie ku wolności"...

I co tu można powiedzieć? Umykający słowom koszmar wojny i okupacji niemieckiej i sowieckiej, który próbują opisać poeci. Zda się sprzeczność fundamentalna: ludobójstwo i poezja. I jakby było mało tej rozpaczy jeszcze i kłamstwo i propaganda jednego z okupantów: bo "Antologia" została wydana w 1957 roku, skompilowana została zatem wobec ówczesnych okowów ideologicznych i propagandowych (wydawcą był ZBOWiD, sowiecka organizacja stworzona przez NKWD i bezpiekę, a książka była częścią "Biblioteki ruchu oporu" - bo według nakazu propagandowego nie było Państwa Podziemnego i jego Armii, tylko jakiś "ruch oporu"). Nie ma więc mowy o "czerwonej zarazie" i nie znajdzie w niej czytelnik literackiego obrazu sowieckiego bestialstwa i ludobójstwa, walki Państwa Podziemnego o ratowanie Rzeczypospolitej, nie znajdzie żołnierzy Powstania Warszawskiego, żołnierzy Kresów, poezji powstałej na opuszczeniu, na emigracji... "Jeszcze jedna cegła w murze..."

Klub Dumas, albo - w ekranizacji Polańskiego - Dziewiąte wrota. Kryminał, sensacja, zagadka, mistyka, okultyzm, czary-mary i to wszystko na zaledwie czterystu pięćdziesięciu stronach.

Podtytuł: "100 kultowych rzeczy zjawisk i miejsc". Każdemu ze 100 tematów poświęcono kilka zdjęć i kilkadziesiąt zdań, które - w zamiarze autorów - mają pokazać i powiedzieć to, co najważniejsze. Polscy autorzy - to wyjątkowa sytuacja, gdyż w zasadzie wszystkie przewodniki są przedrukami obcych wydawnictw - pisali dla polskiego turysty. Piekielnie trudne zadanie, zwłaszcza, jeśli autorzy muszą zaufać innym autorom, którzy też pewnie komuś zaufali... . W tej sytuacji jeden błąd, ze względu na lakoniczność całości, przez proporcje, staje się już nie taki mały (jak np. informacja o Całunie). Choć czego można się spodziewać za takie pieniądze? 

Oferowana książka to jedna z 700 (!) rzeczy napisanych przez pisarkę, działaczkę PZPR i Towarzystwa Przyjaźni Polsko - Radzieckiej, odznaczoną m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, wydawaną w dziesiątkach tysiący egzemplarzy "Rodziewiczównę PRL-u". 

Goldfinger, Goldfinger... nie ta książka nie ma nic wspólnego z Bondem. Jamesem Bondem. Ale też niezła fikcja - jak pewnie oceniłby tę pracę Popper. Karl Popper.

Doktor Watson (czyli najprawdopodobniej Arthur Conan Doyle) przemierza Dolinę Trwogi (zwaną gdzie indziej Doliną Strachu), królestwo demonicznego Moriarty'ego. Przerażająca dolina byłaby Doliną Bez Wyjścia, gdyby nie niepokonany... . No właśnie: kto i z jakim skutkiem przeciwstawił się złu, i dlaczego nie był to porucznik Borewicz Sławomir - o tym trzeba już przeczytać samemu.

Eksponat do muzeum upadku kultury i schyłku cywilizacji. Włoski komunista, piszący książki dla dzieci, napisał w latach 50-tych XX wieku historię ludzkości i zmieścił ją na 179 stronach! Jak to możliwe, że aż tak się rozpisał? No cóż, właściwie mógłby zamknąć opowieść na jednej kartce. Bo i o czym tu pisać? Wszystko, co nie było socjalizmem i komunizmem jest ciemnotą i zabobonem, nie ma co o tym pisać. A o komunizmie i socjalizmie też nie ma co się rozpisywać, bo wiadomo, że to szczyt rozwoju ludzkości i koniec historii. A szczytem szczytów jest oczywiście ZSRR. Przeciwnicy socjalistów/komunistów to faszyści i mordercy, którzy nie mają prawa do życia. Zresztą komunizm i socjalizm musi dokonać "eliminacji" swoich przeciwników, bo w ten sposób przyspieszy budowę raju na ziemi. Tak jest od rewolucji francuskiej, która musiała terrorem zburzyć dawny świat. Więc co tu więcej pisać? Książka jest doskonałym przykładem "socjalistycznego, naukowego światopoglądu", który tym się różni od zwykłej "nauki", że bez osłonek nagina wszystkie twierdzenia do ideologii socjalistycznej / komunistycznej. Komunista / socjalista nie uznaje prawdy za wartość - jeśli prawda nie zgadza się z ideologią tym gorzej dla prawdy. Socjaliści / komuniści szczycą się swoim "naukowym światopoglądem". I wcale im nie przeszkadza, że ze swoja "wiedzą" i "nauką" nie zdaliby nie tylko matury, ale nawet do szkoły średniej. Książka jest niewyobrażalnie zła i głupia sama z siebie, ale PRL-owski wydawca dodał fragmenty dotyczące "historii" Polski, które swoim fałszem przebiły dyrdymały i brednie włoskiego piewcy stalinizmu. Całość zilustrował Antoni Uniechowski - wiadomo, bajki się ilustruje.

Agentka służb wiadomych i jej raport z zadania wykonanego pośród działaczy, posłów i "legendarnych postaci". Sensacja wydawniczo-obyczajowa z początku lat 90-tych XX wieku. PRL zmienia skórę i obyczaje.

Tym razem nie kryminał, tylko fantazja na temat podróży w czasie. I jak zwykle dla jednych arcydzieło, dla innych... zresztą, jak nie arcydzieło, to czy trzeba cytować (za internetem) co?

Kontynuacja "Odwetu" - jakby drugi tom kryminału.

Błyskotliwa pani prokurator jako pogromczyni zła realnego oraz złych wspomnień - koszmarów przeszłości.

Teksty z wydawanej w Warszawie na początku lat 90-tych XX wieku gazety codziennej, które miały w sposób zabawny komentować przechodzenie od PRL-u do III Rzeczypospolitej. Czy jest coś bardziej ulotnego od gazety codziennej? Chyba tylko gazeta, której redakcja ma nienasycone ambicje polityczne. 

Sługa i pan. Tylko kto naprawdę jest sługą, a kto panem? Sam pan uważa, że sługa nie jest sługą... Zagadka: dlaczego "piewcy rozumu", "głosiciele braterstwa wszystkich ludzi" i "kapłani wolności" z taką rozkoszą i bezwstydnym lizusostwem zabiegali o łaskawość Katarzyny II? Diderot, Wolter, ... . Francuska choroba...

Laureat Nagrody Nobla, w PRL-u wydawany w setkach tysięcy egzemplarzy, dzięki temu możemy oferować jego dzieło za cenę zachęcającą dla każdego miłośnika słynnej literatury. Jak pisze wydawca: jest to satyryczno - fantastyczna historia Francji. Oczywiście, ze względu na rok wydania - 1923 - nie objęła wszystkiego, co zdarzyło się w tym pięknym kraju i w Europie po owej dacie. Ciekawe, jak pisarz, znany ze swej "żywej i oryginalnej inteligencji" poradziłby sobie z sukcesami militarnymi rodaków, albo z osiągnięciami realnego socjalizmu, ale to już musimy zostawić imaginacji czytelników.