Muzyka klasyczna

Nagranie to perełka muzyczna (rzeczywisty zapis koncertu dwóch rosyjskich wirtuozów) i historyczna (w Moskwie wysoka kultura, a w Pradze rosyjscy okupanci). 

Na płycie mistrzowskie wykonanie okraszone właściwymi dla czarnej płyty szumami i lekkimi trzaskami, a na okładce kilka słów stosownego omówienia autorstwa Jana Webera. 

Na płycie uwertury: Egmont, Coriolan, Fidelio, Leonora (1,2 & 3). 

Legendarne nagrania z 1979 roku. Johann Sebastian Bach: Konzert nach Vivaldi D-dur BWV 972, Italienisches Konzert F-dur BWV 971, Franzosische Ouverture h-moll BWV 831. Na klawesynie gra Trevor Pinnock. Wykonanie w stylu epoki.

Orkiestrą Sowieckiego Ministerstwa Kultury dyryguje Giennadij Rożdiestwienski.  

Beethoven: Piano Concerto No. 3 in C Minor, Op. 37. Historyczne wykonanie: Clara Haskil i Orchestre Des Concerts Lamoureux, Igor Markevitch. Historyczne wykonanie i historyczne nagranie: rodził się system stereo, który CBS nazywał "Radial Sound". 

Potępienie Fausta - La Damnation de Faust: Legende Dramatique de Hector Berlioz. Trzy płyty winylowe z nagranym koncertem, który odbył się w Filharmonii Narodowej w Warszawie, w czerwcu 1979 roku. Płyta ukazała się na początku "stanu wojennego" i, oprócz przeżyć muzycznych, budziła zgoła niemuzyczne skojarzenia. Nagranie mistrzowskie, w pełni oddające atmosferę sali koncertowej. Skarb dla miłośnika żywej muzyki (choć odtwarzanej mechanicznie:) 

Muzyka i poezja starożytnej Grecji, którą wykreował z przeszłości i na instrumentach sprzed naszej ery wykonał Gregorio Paniagua wraz z Atrium Musicae de Madrid.

Es-dur, klasyczna tonacja religijna w symfonii, do wykonania której potrzeba aż 1000 wykonawców! 170 muzyków, 3 chóry z 880 chórzystami i chórzystkami. Przy takim rozmachu organy i 8 solistów-wokalistów to już tylko logiczna konsekwencja, oczywistość kompozycyjna, czyż nie? A cały ten rozmach był potrzebny twórcy by wyrazić "miłość transcendentalną i zbawczą" przez pochwałę Ducha Świętego na początku i apoteozę Maryi w finale. I wszystko mieści się na dwóch tylko płytach winylowych.

Nagranie koncertowe, więc publiczność żyje i reaguje z zachwytem i uniesieniem - bo to rosyjska publiczność - na miniatury symfoniczne, które skomponowali: M. Glinka, A. Borodin, M. Musorgski, A Ladow, M. Bałakiriew, P. Czajkowski, S. Tanejew, A. Areński, S. Rachmaninow, N. Rimski-Korsakow, A. Głazunow, A. Skriabin, a które wykonuje z profesjonalizmem równym zaangażowaniu publiczności Związkowa Akademicka Orkiestra Symfoniczna, prowadzona przez Jewgienija Swietłanowa. 

Vladimir Horowitz - fortepian. Schumann, Kreisleriana, Op. 16 i Variationen uber ein Thema von Clara Wieck, Op. 14. Płyta winylowa z 1969 roku.

Płyta z NRD. Łabędzi śpiew nie tylko w tytule, ale i dosłownie: łabędzi śpiew "enerdówka" - jak popularnie nazywano sowiecką strefę okupacyjną Niemiec. Płyta z 1988 roku, nagranie cyfrowe, najwyższa technika nagraniowa płyt winylowych tamtych czasów (Direct Metal Mastering DMM) i nie minęły dwa lata, a tak wspaniale rozwinięte technicznie (i sportowo) "państwo" zniknęło z mapy Europy. Płyty z NRD były w PRL rarytasem. Jak pojazdy z utwardzonej dykty czy czajniki z gwizdkiem. Wszystkiego tego zabrakło po 1990 roku. Na szczęście uratowaliśmy, co się dało. 

Trio Brentano gra utwory z czasów rewolucji francuskiej. Muzio Clementi, Adalbert Gyrowetz, Ignaz Pleyel, Louis-Emmanuel Jadin - wszyscy muzycy mieli niezwykłe szczęście: nie zostali zgilotynowani w imię wolności, równości i braterstwa. Przetrwali też jatki napoleońskie. Muzyka i cierpienie. Śmierć i rozpacz dookoła, a pośród piekła subtelne tony i pełna klasyczna harmonia. Rewolucja francuska, tonący Titanic, przygrywanie pędzonym do komór gazowych w niemieckich obozach śmierci...

Maurice Andre, wirtuoz trąbki barokowej, tym razem w jazzujących opracowaniach (trąbka, organy, kontrabas, perkusja) przebojów muzyki klasycznej.

Enrico Caruso był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swój śpiew na płytach gramofonowych na początku XX wieku. Oferowana płyta winylowa została wydana przez Hungaroton w 1977 roku. Jest rocznicową edycją zawierającą archiwalne, historyczne kreacje "Króla Tenorów", również te, które uwiecznił przed swoją przejściową niedyspozycją w latach 1908-1909. Można więc porównać przemianę, jakiej uległ głos śpiewaka. Na płycie arie między innymi z Trubadura, Cyganerii, Łucji z Lammermooru, Aidy, Toski, a Caruso towarzyszą: Marcella Sembrich (sopran), Gina Severina (mezzosopran), Francesco Daddi (tenor), Antonio Scotti (baryton), Marcel Journet (bas), Johanna Gadski (sopran), Louise Homer (alt), Ernestina Schumann-Heink (mezzosopran) i Tita Ruffo (baryton).

Trzy utwory Wojciecha Kilara, Kościelec 1909 (znajomy Antykwariatu odnajduje w nim zapowiedź muzyki do "Draculi"), Przygrywka i kolęda, Bogurodzica. Orkiestrą i Chórem Filharmonii Narodowej dyryguje Witold Rowicki. 

Wykonawcy: Lazar Berman, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, dyryguje Claudio Abbado.

Płyta mogłaby mieć tytuł "Greatest Hits". Same przebojowe fragmenty baletu, który w zasadzie cały jest przebojem, a wykonanie tylko podkreśla tę właściwość muzyki, bo gra Wielka Orkiestra Symfoniczna Radia Moskiewskiego, którą dyryguje międzynarodowa sława - Giennadij Rożdiestwienski. Kwintesencja rosyjskiej muzyki XIX wieku.   

Nagranie z 1980 roku - premiera światowa - które uzyskało bardzo przychylne recenzje (m.in. "Gramophone"). Muzyka religijna, ale stylistycznie zgodna z twórczością operową kompozytora (podobnie jak w wypadku Rossiniego, Belliniego). Dzieło zrekonstruował Istvan Mariassy.

Symfonia IX, przedostatnia. Była pożegnaniem. Z życiem.