Literatura zagraniczna

Siedem tomów jak siedem kul w Sarajewie.

Książka wyjątkowa w wyjątkowej edycji: pierwsze wydanie z 1958 roku, w niespotykanie doskonałym stanie.  

23 tomy przygód bohatera, którego - od tytułu pierwszej książki wydanej w 1905 roku - nikt nie nazywa inaczej jak "dżentelmenem włamywaczem". Bohater ideał: łamie siódme przykazanie, ale w sposób, który czyn naganny przemienia w dobry uczynek. Anarchista, ale w obejściu, stylu życia - arystokrata. Zdobywca serc niewieścich, ale kochanki tym bardziej go kochają im bardziej powiększa się ich grono. No i najważniejsze: wywodzi w pole samego Herlocka Sholmesa - nic dziwnego, autor jest wszak Francuzem. Może cały cykl powieści powstał tylko po to, by dosolić Anglikom? Cóż w tym dziwnego: jak wiele dzieł (pisanych, beletrystycznych, ale i naukowych, graficznych, filmowych, itd.) powstaje tylko po to, by ośmieszyć, poniżyć sąsiadów. Jakie by nie były motywy powieści Leblanc'a to klasyka powieści kryminalnej, sensacyjnej. Cały komplet powieści ustawiony na półce tworzy z grzbietów obraz - co ciekawe: by otrzymać ten interesujący efekt trzeba książki ustawić nie od tomu pierwszego do ostatniego, ale... od końca. Bardzo zabawne!

Zbiór cudownie odnaleziony i ocalony. Wiemy, że wydanie bardzo siermiężne (ale nad podziw dobrze się trzyma, a papier - to zaskakujące - tylko lekko pożółkł!). Zaletą zbioru "Z Pism Josepha Conrada" może być to, że w zasadzie za cenę dwóch, trzech współczesnych książek do oglądania zdobywa się 22 tomy do przeczytania. Może nie od razu, ale wraz z dojrzałością (czytelnika, nie edycji) Conrad zaczyna być pisarzem, z którym warto się spotkać, zyskującym na wartości. Dzieło Conrada to jeszcze jedna rzecz, która z wiekiem zyskuje, a nie traci. Czas nie zawsze oznacza tylko przemijanie - oznacza też dojrzewanie. Jakie inne rzeczy dobre stają się z czasem coraz lepsze i osiągają pełnię wraz z dojrzałością? Każdy czytelnik Conrada na pewno zwiększy swoją listę rzeczy "cukrujących się z wiekiem" po lekturze oferowanych dzieł. Tym bardziej, że cały zbiór powierzony introligatorowi może zyskać oprawę godną swojej literackiej wartości.

Książka legenda, powieść - esej, jedna z lektur obowiązkowych.

Dzieło życia Macieja Słomczyńskiego. Tom I - "Poezje": Sonety, Poematy i wiersze różne. Tom II - "Komedie 1": Dwaj szlachcice z Werony, Poskromienie złośnicy, Komedia omyłek, Serc starania stracone, Sen nocy letniej, Kupiec wenecki (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom III - "Komedie 2": Wesołe niewiasty z Windsoru, Wiele hałasu o nic, Jak wam się podoba, Wieczór trzech króli, Troilus i Cressida, Miarka za miarkę (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom IV - "Komedie 3": Wszystko dobre, co się dobrze kończy, Perykles, Zimowa opowieść, Cymbeline, Burza (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom V - "Tragedie 1": Titus Andronicus, Romeo i Julia, Juliusz Cezar, Hamlet, Otello (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom VI - "Tragedie 2": Timon z Aten, Król Lear, Makbet, Antoniusz i Kleopatra, Coriolanus (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom VII - "Kroniki 1": Henryk VI (część 1,2 i 3), Ryszard III, Król Jan (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). Tom VIII - "Kroniki 2": Ryszard II, Henryk IV (część 1 i 2), Henryk V, Henryk VIII (w tomie ilustracje z wydania z roku 1875). 

Same bajki. Liczone na kilogramy: pięć, co można zważyć, wystarczy mieć wolną chwilę (o wadze nie wspominając). Liczone na tomy: dziewięć, co można policzyć na palcach dwóch rąk, wystarczy mieć umiejętność liczenia (o palcach nie wspominając) . Liczonych na noce: na tysiąc i jeszcze jedną, co też można sprawdzić, no ale na to trzeba mieć prawie... trzy lata wolnych nocy! (o umiejętności czytania i liczenia nie wspominając). Książka jest zatem propozycją dla tych, którzy nie tylko lubią bajki, ale mają duuużo, bardzo dużo wolnych nocy (o umiejętności czytania i liczenia nie wspominając - czyli jednak nie dla dzieci).

"Złota legenda" w kilku znaczeniach. Pierwsze i oczywiste obejmuje średniowieczny zbiór budujących i pouczających opowieści o świętych. Arcydzieło literatury. Arcydzieło, bo łączy mądrość z fantazją twórczą i pięknem języka. Oto kwintesencja literatury pięknej, "beletrystyki": oczyszczająca siła piękna, które jest syntezą piękna treści i odpowiadającej jej formy doskonałej. Ale "złota legenda" ma też i znaczenie dodatkowe. Otóż księga, wydana w 1955 roku, oczarowuje poziomem edytorskim. Jest książką idealną, "złotym dzieckiem" sztuki wydawniczej. Jest legendarna ze względu na mistrzostwo zawarte w każdym elemencie: tłumaczenie, papier, oprawa, szata graficzna, czcionka, staranność wykonania,... - to wszystko jakości zapierającej dech w piersiach. I rzecz ostatnia: książka zdumiewa swoim poziomem tym bardziej, że została wydana w... 1955 roku! Napisaliśmy (my, czyli Antykwariat Domowy), że jest to wydanie "naj-pierwsze", bo "pierwsze wydanie" drukowano (co jest normalną praktyką) w kilku partiach. Jedyna różnica między tymi partiami, to była różnica w stopce na ostatniej karcie - różnica błaha nad wyraz, a jednak była. Książka perła, ozdoba i - jeśli nie królowa - to księżniczka biblioteki. "Złota legenda" - można o niej mnożyć zachwyty, ale niech książka świadczy sama o sobie: pora zamilknąć. Wszak milczenie też jest złote(m)...

Jedna z najsłynniejszych powieści historycznych. Balzac napisał, że "za każdą wielką fortuną kryje się zbrodnia". Powieść Druon'a przekonuje, że wielka władza jest zbrodnią. Religią władzy - dewiacja, rytuałem nienasycenie i pycha, a kapłanami psychopaci i socjopaci. Cesarstwo, królestwo, republika, korporacja - to bez znaczenia. Płeć też nie gra roli. Epoka też. Europa zachodnia, Rosja,... . W tych 7 tomach akurat Francja i kronika XIV-wiecznego zła w purpurze, gronostajach, klejnotach. A jak wyglądałaby Anglia Henryka VIII i angielska eksterminacja katolików? A jak rewolucja... itd, itd... 

Wydawca głosi konieczność podróży duchowych w celach mistyczno-oświeceniowych, oczywiście obowiązkowo na wschód. Tymczasem jedna z zawartych w książce mądrości sufickich brzmi: "Pewien podróżnik rozmawiał w Indiach z mistykiem: - Tak wiele słyszeliśmy i czytaliśmy o waszych mędrcach, świętych pustelnikach, mistrzach duchowych - mówił - ale gdziekolwiek bym u was był, nie spotkałem ani jednego. - Nie musisz jeździć tak daleko - odparł mistyk - dobre dusze, kochające inne istoty, święci i mistycy są wszędzie (str. 112)." Zabawna konkluzja, w kontekście zaleceń wydawcy. Jak Koziołek Matołek, który "po calutkim szuka świecie tego, co jest całkiem blisko".  

Poezja - choć napisana prozą. Perła - choć z pożółkłego papieru. Skarb każdej biblioteki - więc się go nie wznawia. Po co? Powoli stare, dobre (również w sensie moralnym) książki znikną, aż spełni się inna wizja autora, jego proroctwo z "451 stopni Fahrenheita". Może nie tak do końca, bo celebryci dalej będą "pisać" i "wydawać", ale kto wie, jak długo jeszcze będzie się ich do tego używać?

Trzy tomy spisanych radiowych rozmów Borgesa z Osvaldem Ferrarim. Rozmawiają o wszystkich możliwych tematach, a więc i o tym, co niemożliwe. Wszak rozmawia Borges. Pan Jourdain byłby zachwycony, choć pewnie siedziałby z rozdziawioną gębą.

Fenomen Grecji złotego wieku - kolebki Europy. Narodziny świata człowieka politycznego, narodziny demokracji - świata wolnych obywateli. Wolnych od udręki pracy, a stworzonych do filozofii, sztuki, polityki. Skrawek skalistej ziemi i jedno stulecie. Eksplozja geniuszu zbiorowego niespotykana w dziejach: tak narodziła się też historia. A końca jej nie widać, mimo fantazji Fukuyamy. Nie wiemy, jakie profity "ojcu historii" pisanej przynosiła jego twórczość, ale wiemy, że jego dzieło wiele może nas nauczyć (w przeciwieństwie do Fukuyamy, "zabójcy historii", który na jałowym intelektualnie jej uśmierceniu zbił tęgi majątek).

Życie utkane z intryg, bijatyk, zbrodni, zdrady, podstępu - jednym słowem idealna lektura dla współczesnego młodego człowieka. Niestety, jest jeden warunek: musi umieć czytać (warunek dodatkowy: ze zrozumieniem). Wydanie bez ironicznej "Przedmowy" autora. Ciekawe dlaczego w niektórych wydaniach jest ona pomijana, choć jest w niej "wyłożone, że bohaterowie historii, jaką będziemy mieli zaszczyt czytelnikom opowiedzieć, mimo swych nazwisk kończących się na os i is, zgoła nie są postaciami mitologicznymi." 

Pisarz, którego oddanie tradycyjnym wartościom w życiu znalazło odbicie w nie mniej tradycyjnie pojmowanej twórczości pisarskiej. Uczta dla miłośników literatury nieeksperymentalnej. Dobro i zło, prawda i kłamstwo, miłość i nienawiść, uczucia, namiętności, pragnienia, tęsknoty, marzenia, rozczarowania, intrygi... Nic dziwnego, że powstało aż 10 tomów. Bogata, intensywna i wciągająca literatura.

Dla wyznawców arcydzieło. Dla obojętnych jeszcze jedna 'autoprezentacja dla potomnych', której nie oceniają jako kabotyńskiej powodowani albo dobrym wychowaniem i delikatnością, albo w poczuciu, że tak nie wypada, bo to przecież "wielka pisarka była". Weltschmerz i spleen w wykonaniu wyższych sfer konającego imperium, czyli "ja" jako pępek świata zbudowanego z gazet. Smutek, rozpacz, cierpienie i bezsens (również bezsens cierpienia) w świecie bez Boga.

W tomie eseje, opowiadania, bajki i poematy prozą. Oskara Wilde'a obowiązkowo trzeba tytułować "mistrzem błyskotliwego paradoksu", tak jak Bernard Shaw jest zawsze "niezrównanym kpiarzem" (pewnie dlatego, że świadomie kłamał o wielkim głodzie na Ukrainie, wychwalał stalinizm, z eugeniki chciał zrobić obowiązkową religię, itd.). Ale do rzeczy: oto przed Państwem "Mistrz" w swoich krótkich formach.

Poczet kobiet, o których pisze autorka, musi być niewątpliwie uzupełniony o nią samą, hagiografkę zakochaną bez pamięci w swojej bohaterce.

Jedna z najsłynniejszych książek XX wieku, jeszcze jedna wariacja na temat "życie jest cierpieniem". Tym razem uczyniona przez literata z amerykańskiego południa oczekującego od czytelnika zdolności do zmagań z eksperymentem literackim. Nie spotkaliśmy czytelnika, który nie podzielałby zachwytów nad książką.

W książce - albumie malowania i oznaczenia ponad 1300 samolotów wojskowych z całego świata, od początków lotnictwa do czasów współczesnych. Tyle tego, a na okładkę wybrano tylko trzy - a największy z nich to Mustang z polskiego 316 Dywizjonu z 1944 roku. Przynajmniej tak Anglicy mogą odwdzięczyć się za walkę polskich lotników, skoro zakazali im - na żądanie sowietów - udziału w defiladzie zwycięstwa.