Literatura dziecięca i młodzieżowa

Opowieść, którą filmowano głównie dla wyścigu rydwanów, a którą Wallace napisał głównie dla Chrystusa. Różnica między filmem, a literaturą.

Wszystkie krótkie i bardzo krótkie. Bardzo dużo ilustracji. Dlaczego? A to wyjaśnia ostatnia bajka, napisana już nie przez Tołstoja, ale przez aparatczyka na stanowisku "literata", Wojciecha Żukrowskiego. Bo książkę wydało Towarzystwo Przyjaźni Polsko Radzieckiej, jedno z najważniejszych i najbardziej hołubionych w PRL-u, zaraz po PZPR. Bajki dla ruskich chłopów napisane przez rosyjskiego hrabiego w walce o socjalistyczne wychowanie PRL-owskich dzieci.

Cenzura "pierwszego PRL-u" (St. Michalkiewicz) postarała się, by ta bajeczka - nawet nie bajka - nie ujrzała światła dziennego. Ale niezależna, działająca poza cenzurą, Oficyna Literacka książeczkę - nawet nie książkę - wydała w 1986 roku. I to wydala w sposób zaskakujący - jak na standardy "samizdatów". Kolorowa okładka i kolorowe ilustracje! Autor napisał tę historyjkę dla córki. 

Rodzice, którzy byli niezadowoleni ze sposobu, w jaki szkoła naucza ich dzieci, postanowili wziąć sprawę z swoje ręce i założyli coś na kształt prywatnej szkoły. Był rok 1907. Chcieli uczyć dzieci tak, by podziwiały, rozumiały i doświadczały. Sprawa wydawała się prosta, bo rodzicami - nauczycielami byli wybitni naukowcy. Jedną z "nauczycielek" była Maria Skłodowska-Curie. Szkołę nazwano "Spółdzielnią" i ... no właśnie. Trwała około roku, po czym dzieci odesłano z powrotem do tradycyjnej szkoły. Okazało się, że rodzice-geniusze nie mają czasu, ani możliwości, by do swoich obowiązków dołączyć jeszcze jeden, nawet tak sensowny. I to jest siła szkoły: nikt jej nie lubi (ani rodzice, ani dzieci) i stwarza problemy, ale dzieci bez szkoły są jeszcze większym problemem, nawet dla profesorów.

Książka to zapiski jednej z uczennic z lekcji fizyki (10 lekcji) - zajęć prowadzonych przez Noblistkę. Zwracamy uwagę na wspaniały charakter pisma uczennicy (w książce reprodukcje jej notatek i rysunków). Tak pisano w czasach, kiedy nie było mowy o dysleksji, dysgrafii i innych "dys-". Zamiast nich była kaligrafia, a dziecko miało się po prostu nauczyć ładnie pisać. I proszę - dzieci się uczyły!

Książka bardzo interesująca z różnych powodów. I jako świadectwo historyczne, ale i jako doświadczenie pedagogiczne oraz edukacyjne: doskonały materiał dla chcących nauczyć dzieci fizyki w niezwykły, wciągający sposób.

Pierwsza książka z serii opowieści o przygodach Doroty, Stracha na Wróble, Blaszanego Drwala, Tchórzliwego Lwa oraz o Czarnoksiężniku Ozie.

Przedstawienia teatralne dla dzieci: teksty, piosenki, nuty autorstwa Antoniego Marianowicza i Ryszarda Sielickiego ("Brzydkie kaczątko"), Anny Świrszczyńskiej ("Kiedy Ziemowit miał siedem lat"), Wandy Chotomskiej i Adama Markiewicza ("Legenda o warszawskim Bazyliszku"), Ernesta Brylla, Małgorzaty Goraj i Antoniego Mleczki ("Królowa śniegu"), Lecha Konopińskiego, Włodzimierza Scisłowskiego i Mieczysława Janicza ("Tajemnicze znaki"). Projekty scenografii, kukiełek i kostiumów Adama Kiliana. Pomysły na inscenizację - dwie z tych sztuk wystawione były w "prawdziwych" teatrach. Całość opracowała Hanna Dobrowolska. Gratka dla miłośników teatru - bez względu na wiek.

Same bajki. Liczone na kilogramy: pięć, co można zważyć, wystarczy mieć wolną chwilę (o wadze nie wspominając). Liczone na tomy: dziewięć, co można policzyć na palcach dwóch rąk, wystarczy mieć umiejętność liczenia (o palcach nie wspominając) . Liczonych na noce: na tysiąc i jeszcze jedną, co też można sprawdzić, no ale na to trzeba mieć prawie... trzy lata wolnych nocy! (o umiejętności czytania i liczenia nie wspominając). Książka jest zatem propozycją dla tych, którzy nie tylko lubią bajki, ale mają duuużo, bardzo dużo wolnych nocy (o umiejętności czytania i liczenia nie wspominając - czyli jednak nie dla dzieci).

Rudyard Kipling napisał, Andrzej Polkowski przełożył, a Józef Wilkoń pomalował. Wyjątkowe wydanie.  

Jedyna książka, jaką udało się wydać Kornelowi Makuszyńskiemu po wojnie, w roku 1946. Powieść dla wszystkich, którzy szukają pogodnych i dobrych książek o dobrych ludziach, napisanych dobrym językiem - urzekająca, optymistyczna lektura w stylu, który chyba już nieodwołalnie przeminął...

Kret, Szczur Wodny, Borsuk, Ropuch - zwierzęta jak ludzie. Ciekawe, że takie porównanie jest zaproszeniem do świata baśni. A odwrotne, czyli "ludzie jak zwierzęta", otwiera bramy piekła. Oczywiście książka jest zaproszeniem do świata baśni, ale to wie przecież każdy.

Od tej powieści zaczął się cały cykl "Leśna Różyczka".

Meksyk i wyścig z czasem, bo tam, gdzie przygoda, tam zawsze jest wyścig z czasem.

Karol May, Tajemnice klasztoru, czyli dziesiąty tom serii Leśna Różyczka.

Karol May, Skarby i krokodyle - trzeci tom Leśnej Różyczki. Tradycyjny standard i konserwatywna wizja świata: przygoda, tajemnica, skarby, Indianie, podstęp, zdrada, intryga, walka dobra ze złem,...

Winnetou, Old Shatterhand, przebiegli i groźni złoczyńcy, dzielni i szlachetni Indianie, dobro i zło oraz sprawiedliwość, która za dobro wynagradza, a za zło karze, czysta przyjaźń między mężczyznami, przyjaźń jako związek bratnich dusz, przyjaźń, która wiąże na całe życie i dodaje odwagi, pozwalając pomagać potrzebującym z narażeniem własnego oraz wspólnie, mężnie pokonywać zło, piękne i dzielne kobiety oraz małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, miłość między kobietą i mężczyzną oraz dzieci jako naturalny owoc tej miłości, dwie płcie... Dwie płcie?! I tę książkę napisał Niemiec?!

Ostatni, dwunasty tom cyklu "Leśna Różyczka". Happy end.

Karol May, "Piraci i książęta", czyli czwarty tom "Leśnej Różyczki".

"Królowa cyganów", czyli drugi tom "Leśnej Różyczki", w pierwszym pełnym polskim wydaniu.

Karol May tym razem w wirze walk o władzę w Meksyku. 

Karol May, a rzecz nie dzieje się na Dzikim Zachodzie, tylko w Chinach. Zwracamy uwagę młodych miłośników literatury, że tytuł ostatniego rozdziału "I to byłoby na tyle" jest śmiesznym błędem... Śp. prof. Jan Tadeusz Stanisławski, wykpiwając nieporadność językową "elyty z PZPR", kończył swoje wykłady kpiarskim "i to by było na tyle (jak i na przodzie)". Ot, III Rzeczypospolita i tu twórczo adoptowała osiągnięcia PRL-u. Co w PRL-u budziło śmiech, stało się w jej ustrojowym rozwinięciu normą. Zabawne, albo smutne... zależy na kogo się głosuje. I to by było tyle.