Kasety magnetofonowe

Dziesięć ważnych słów, czyli: Ojczyzna, Wolność, Władza, Prawo, Praca, Wiedza, Solidarność, Natura, Sztuka, Miłość. Choć Marek Grechuta (autor tekstów i muzyki) zaangażował doskonałych muzyków i chór, to jednak całość jest niczym więcej jak tylko publicystyką śpiewaną. I to - niestety - bardzo związaną z czasem, w którym nagrania powstawały. Co więcej: jak widać (i słychać) Bóg, Prawda, Dobro, Piękno nie znalazły się na liście. "Ważne słowa" Grechuty opisują zatem środki, a nie cele. A przecież jako środki mają wartość o tyle tylko, o ile służą np. Dobru. Wszak te "ważne słowa" winny doprowadzać do ostatecznych celów ludzkiego życia, do celów, które nazywane są czterema "słowami" pominiętymi. Dlaczego zatem zostały pominięte, dlaczego ich nie ma? Czasem to, czego nie ma mówi więcej, niż to, co jest. Cóż np. po "wolności", jeśli jest wolnością bez ograniczeń, samowolą? Cóż po "wiedzy", jeśli nie odkrywa Prawdy? Cóż po "sztuce", jeśli służy brzydocie i obrzydliwości? Cóż po "miłości", jeśli jest gonitwą za popędem, jeśli jest miłowaniem samego siebie, a nie miłością Boga i bliźniego? Środek do celu nie ma wartości sam w sobie: to wartość celu określa wartość środka. Wszak bez świadomości celu podróż jest tylko błądzeniem, nawet jeśli odbywa się w luksusowej limuzynie.

Marek Grechuta w kilku rolach: jako autor piosenek (kompozytor wszystkich, autor dziesięciu z dwunastu tekstów), jako ich wykonawca (gra we wszystkich, śpiewa w pięciu), jako aranżer, a także jako autor rysunku na okładce (portret syna - Łukasza) i wreszcie jako przedsiębiorca - wydawca kasety. 

Nagrania powstawały w latach 1969 - 1972, przy udziale 14 muzyków! Tylko 4 utwory, ale - z powodu długiego czasu powstawania i dużej ilości zaangażowanych wykonawców - muzyka przedstawiała niespotykaną na innych płytach różnorodność i mieszaninę stylów. Płyty wydano w 1974 roku. Na kasetach magnetofonowych zostały wydane w Polsce, w 1990 roku.

Miles Davis "Decoy" ostatnie nagrania z producentem Teo Macero. Mistrzowski skład muzyczny (m. in. Branford Marsalis, Bill Evans, John Scofield) w mistrzowskiej, kasetowej wersji. Kastę wydała bowiem słynna w PRL-u wytwórnia ECHO specjalizująca się w produkcji kaset (z płyt CD, ale w PRL-u nie było to wówczas piractwem) najwyższej jakości.

Wśród dziewięciu muzyków dwóch gitarzystów: John Scofield i John McLaughlin.

Kaseta nagrana pod koniec 1980 roku musiała czekać na wydanie dziesięć lat. Dogorywający PRL uznał, że trzech panów (Gintrowski, Kaczmarski, Łapiński) śpiewających poezję może bardzo zaszkodzić "ustrojowi sprawiedliwości społecznej" oraz "sojuszom z innymi krajami socjalistycznymi ze Związkiem Radzieckim na czele". Dziesięcioletnie leżakowanie tylko zaostrzyło apetyt publiczności i kasata wydana w 1990 roku stała się powszechnie poszukiwanym rarytasem. Do czasu jej wydania jedyne kasety magnetofonowe z utworami tria to były kasety wydawane "niezależnie" i "bez cenzury". Ktoś zarabiał na nielegalnym wydawaniu owych "niezależnych" kopii (które z reguły miały fatalną jakość). Zagadka: kto mógł zarobić na wydawaniu nagrań, do których mieli dostęp tylko towarzysze partyjni - zaufani i posłuszni partii pracownicy radia?

Absolutny biały kruk! Rewelacyjnie nagrana i doskonale brzmiąca... kaseta magnetofonowa! (Już drugi wykrzyknik, a maluczko, a będą następne! - o, już nawet są!) Perła dla miłośników muzyki dawnej. Oto przed Państwem zespół Fiori Musicali, grający na dawnych instrumentach i na wspaniałych organach (!) gdańskich (organy Bazyliki Mariackiej i Bazyliki św. Mikołaja w Gdańsku) utwory z zapomnianych rękopisów! Jedyne takie nagrania! Siedemnastowieczni kompozytorzy (Marcin Milczewski, Marcin Gremboszewski, Kaspar Forster, Johann Balthasar Christian Freislich oraz jeden, szesnastowieczny anonim) ożyli dzięki Zygmuntowi M. Szweykowskiemu i Wojciechowi Ziębie, którzy opracowali rękopisy (i rzecz jasna ożyli również dzięki muzykom Fiori Musicali, którzy wyczarowali z odtworzonych partytur zachwycającą muzykę).

O Popiele i myszach. Kto jest autorem, ani kto występuje nie wiemy, bo kaseta przetrwała do naszych czasów firmowo zafoliowana. Dzieci dorosły i nie zdążyły posłuchać. Może komuś z Gości Antykwariatu dzieci jeszcze nie dorosły? 

Pan Ropuch - bajka napisana przez Antoniego Marianowicza według A. A. Milne'a i K. Graham'a. 

Piosenki Domowego Przedszkola, czyli stare (dziadków i pradziadków), jak i współczesne (czyli już rodziców - jak ten czas leci!) piosenki, które może zaśpiewać każde dziecko. Piosenki, w których świat jest dobry, pogodny, szczęśliwy, bo rodzinny: jest babcia, jest dziadek, jest mama, jest tata, są dzieci (takie czasy, że trzeba wyjaśniać czym jest rodzina).

Przedszkole Domowe - jak nasz Antykwariat. Nie ma jak w domu.

Eugene Ormandy i Philadelphia Orchestra.

Zeppelin Songs to wydane w 1990 nagrania solowych koncertów Roberta Planta.

Pierwsza książka i kaseta z serii "Learn & Enjoy". Dziewiętnaście dziecinnych wierszy i piosenek wydrukowanych i nagranych. Piosenki wydrukowane są z nutami, więc dzieci mogą nauczyć się nie tylko śpiewać, ale i grać. Nuty są tak proste, że każde dziecko szybko i łatwo nauczy się z nich grać i nie trzeba mieć w domu instrumentu klawiszowego - wystarczy flet, nawet cymbałki - zabawka.

"Songs And Rhymes for Children" to druga pozycja z serii "Learn & Enjoy". Wydawnictwo składa się z książeczki z nutami i tekstami piosenek oraz z kasety magnetofonowej z nagranymi piosenkami. Dziewiętnaście łatwych piosenek i wierszyków wspaniale pomaga w nauce angielskiego, a proste nuty umożliwiają dzieciom samodzielne granie melodii śpiewanych piosenek, nawet na cymbałkach. Prosto i łatwo (piosenki i wierszyki z czasów, kiedy nie obowiązywała poprawność polityczna, a pojęcie "children" obejmowało "boys" i "girls" - już prościej nie można). 

Kiedyś twórczość Starszych Panów bawiła, dziś napawa bezgranicznym smutkiem. Bo co tu można, albo trzeba napisać? Współczesny "odbiorca", zatopiony w odmętach "genderyzmu", pozbawiony elementarnej kultury i wychowania (bo na wszystko ma zaświadczenia od "psychologów", więc nikt go niczego nie uczy, ani nie wychowuje), posługujący się językiem złożonym w zasadzie z kilku słów (z reguły czterech słów, absolwenci szkół wyższych znają aż siedem! naprawdę! aż siedem słów! - zresztą to bez znaczenia, bo i tak wszystkie zapisuje się tak samo: gwiazdkami) nie zrozumie ani jednej piosenki. Nie zrozumie nic. Zresztą piosenki nie mają "bitu" i "basu", tylko mają melodię, więc nie nadają się do słuchania - według współczesnych kryteriów. A za kilka lat tego rodzaju twórczość zostanie i tak zakazana, bo przepełniona jest "językiem nienawiści", językiem "stygmatyzującym" i "wykluczającym", "seksistowskim" i jeszcze jakimś "fobicznym"... . Już durnie z "gazety" (tej przez duże "gie"), której czytanie jeśli jeszcze nie jest, to niebawem będzie obowiązkiem państwowym, na pewno coś odpowiedniego wymyślą i w odpowiednim czasie (np. w rocznicę śmierci któregoś ze Starszych Panów) obwieszczą maluczkim. Smutna podróż w przeszłość, z której nie ma powrotu. Jak to się stało, że świat Starszych Panów został tak szybko zniszczony, że subtelny duch, jakim ożywiana była twórczość Wasowskiego i Przybory, został zgaszony jak świeca? Pozostaje tylko przejmujący żal za normalnym, zwykłym światem, pełnym fantazji i subtelnego humoru... I kto by pomyślał, że twórczość z czasów PRL-u, z czasów zapyziałego, gomułkowkiego komunizmu, stanie się niedościgłym wzorem dla twórców z czasów "wolności", i że cenzura "wolnego świata" będzie chciała ją zamknąć w "grobie pamięci"...

Jedna z kropli, która drążyła "jaruzelski" PRL. Ówczesna muzyka na pewno nie łagodziła obyczajów. Dobrze się słucha, tym bardziej, że i teksty wciąż aktualne.

Rarytas: Towarzystwo Teatralne Pod Górkę (założone przez Stanisława Górkę) i ich wzruszające wykonania przedwojennych, lwowskich szlagierów (jak się wtedy mówiło). Rzecz wyjątkowa.

PRL-owska specjalność: kasety magnetofonowe z braku CD. "Polak potrafi" - jak głosiło ówczesne hasło (choć czy o to dokładnie chodziło Wydziałowi Propagandy i Agitacji PZPR gdy upowszechniał w PRL-u to gierkowskie zaklęcie?). 

The Doors, Morrison Hotel. Kaseta magnetofonowa z polskiej wytwórni ECHO, czyli jakość lepsza niż wytwórni "oficjalnej".