Kasety magnetofonowe

Stefania Woytowicz sopran, Jerzy Katlewicz dyrygent, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach.

Jeden z największych przebojów muzyki klasycznej w klasycznym wykonaniu i na klasycznym nośniku - taśmie magnetofonowej.

Niezwykły zespół - Iron Butterfly, niezwykła płyta - "Metamorphosis" (1970 rok nagrania) i niezwykły utwór "Butterfly Bleu". Rock progresywny w wyjątkowym wydaniu. "Jazda obowiązkowa" i to ostro "po bandzie".

Jak napisał wydawca opublikowane "nagrania stanowią jedyny oficjalny i profesjonalny zapis fonograficzny" koncertów Jacka Kaczmarskiego. I nic dziwnego, bowiem do 1990 roku, czyli do roku, w którym odbył się "profesjonalnie nagrany" występ, po kraju krążyły niezliczone, nieoficjalne nagrania z piosenkami Kaczmarskiego. Kto i ile zarobił na "nieoficjalnym" obchodzeniu zakazów cenzury, na wydawaniu i sprzedawaniu "nieoficjalnych" kaset (rynek wydawanych nielegalnie kaset w PRL-u był - pod względem wartości obrotu - gigantyczny)? W 1990 roku Jacek Kaczmarski powrócił do przepoczwarzającego się PRL-u gdzie czekały na niego tłumy stęsknionych miłośników jego talentu (a może lepiej: talentów). Etykietkowany jako "bard Solidarności" rozpoczął ciężką walkę o zmianę tej zniewalającej, pospolitej, a nieprawdziwej, "definicji artystycznej". Twórca wyjątkowy, zdolny nadać poezji walor niemal przeboju muzyki popularnej, wirtuoz polszczyzny, dzięki poetyckiej wrażliwości wzmożonej muzyczną wyobraźnią dostrzegał już na początku "karnawału Solidarności", w sposób boleśnie profetyczny, że "mury rosną, a łańcuch kołysze się u nóg", mimo histerycznej, "owsiakowej" euforii propagandzistów "odzyskanej po 1989 roku wolności" (ciekawa rzecz, ów obraz murów: wszak w tym samym czasie, kiedy Kaczmarski tworzył swoją wizję muru zniewoleń, jako nieusuwalnej i naturalnej konsekwencji oraz granicy mrzonek, złudzeń i majaków o wolności, Pink Floyd przygnębiał swoim "The Wall", wizją nie mniej pesymistyczną). Nagrany koncert, jako zbiór największych "przebojów" Kaczmarskiego narzuca nieodparte wrażenie pożegnania z twórczością minioną, zbyt jednoznacznie i politycznie rozumianą przez rozpolitykowanych słuchaczy. Kaczmarski, rozpoczął drogę, która mogłaby go zaprowadzić do noblowskiej nagrody - skoro mógł dostać Dylan, to Kaczmarski chyba bardziej na nią zasłużył. Choć - jeśli nagrodę tę przyznano piewczyni stalinizmu Szymborskiej, albo cierpiącej na bełkotliwy słowotok tej, no, no tej, aaa, zresztą wiadomo kogo mamy na myśli, mniejsza z nią, a! Tokarczyk! Nie? Tokarczuk? No dobrze, jak zwał, tak zwał, co za różnica, więc - biorąc pod uwagę grono "laureatów" - może i dobrze, że Kaczmarskiego nie przyozdobiono tym "wieńcem zbutwiałego wawrzynu"? A nawet gdyby mu "przyznano" - czy by przyjął? Czy bunt wobec świata może prowadzić do puszenia się i brylowania na salonach jego władców, do wypinania piersi po ordery, do chylenia czoła (jako usprawiedliwienia dla zginanego karku) by ukryć łysinę pod listkami laurowymi? Niestety, bunt wrażliwości drażnionej światem wiedzie raczej ku jednemu przeznaczeniu... Jacek Kaczmarski zmarł 10 kwietnia 2004 roku, przeżywszy, nad wyraz intensywnie i boleśnie (również dla najbliższych) zaledwie 47 lat.

Jan Brzechwa, "Pan Drops i jego trupa" oraz "Magik". Klasyka dziecięca w wykonaniu najlepszych aktorów z lat 80-tych XX wieku.

"Pan Soczewka w puszczy" jest na pierwszej stronie kasety. Na stronie drugiej: "Chrząszcz", "Ptasie plotki", "Sójka", "Ślimak", "Koziołeczek", "Konik polny i boża krówka", "Kos", "Stonoga". Wszystko w wykonaniu Magdaleny Zawadzkiej, Bronisława Pawlika i Wiktora Zborowskiego (który brał udział chyba we wszystkich nagraniach dla dzieci w tamtych latach).

Na kasecie dwie opowieści: "Pan Soczewka na księżycu" i "Pan Soczewka na dnie oceanu".

"Wyprawa na Ariadnie", czyli morskie opowieści dla dzieci. Słuchowisko - sądząc po wydrukowanej cenie - z końca lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku (nagrane na "taśmie BASF", o czym z dumą informował wydawca).                                         

Jest to II edycja albumu z 1985 roku. Polskie, "nieoficjalne" wydanie z początku lat 90-tych (?). Nieoficjalne, ale najwyższej jakości. Intrygujący eksperyment muzyczny z udziałem wyjątkowych muzyków.

Ósmy studyjny album zespołu. Mieszanina stylów i nastrojów - obraz życiowych zawirowań Ian'a Anderson'a.

Płyta Jethro Tull z 1976 roku, która była podsumowaniem pierwszego okresu twórczości zespołu. Tytuł mówił wszystko: "Too Old to Rock'n'roll: Too Young to die". Kaseta magnetofonowa polskiej wytwórni JAM, której produkcja wyróżniała się niezwykle wysoką jakością materiałów oraz nagrań - o dziwo lepszą, niż oryginalne (PRL-owskie prawo pozwalało na "legalne piractwo fonograficzne"), firmowe wydania. Polak potrafił. 

Bestseler czytany przez gwiazdora. Heller nie napisał w zasadzie niczego innego, a Kondrat wszystko czyta tak samo, ale w tym wypadku oba talenty współgrają.

Gawędy z założenia krotochwilne, snute ku zadowoleniu miłośników Tischnera oraz miłośników folkloru góralskiego, ale - mimo tytułu - bynajmniej nie dla przekazania wiedzy z historii filozofii, która jest jedynie pretekstem do fantazji wygłaszanych gwarą, li tylko dla igraszki folklorystyczno-intelektualnej. Wydawnictwo "multimedialne": książce towarzyszą cztery kasety z tekstem czytanym przez autora i przez Stanisławę Trebunię-Staszel oraz z regionalnym akompaniamentem muzycznym.

Legendarne i unikalne nagrania: ze względu na kontrowersje między twórcami ani nagrania na CD, ani na kasecie nie będą wznawiane. 

Ken Kesey, "zbyt młody, by być beatnikiem, zbyt stary, by być hippisem" (jak sam mówił o sobie), swoją debiutancką powieścią narobił tak dużo zamieszania, że uznano ją za wartą sfilmowania. I - jak na kontrkulturowych hippisów przystało - by ze sfilmowanej książki "wycisnąć kasy ile się da", główną rolę powierzono Jackowi Nicholsonowi. Na kasetach natomiast we wszystkich rolach wystąpił Zbigniew Zapasiewicz. Interpretacja godna jego talentu, ale dziwi nas bardzo, dlaczego wydawca nie nazwał aktora "kultowym", skoro za taką, tj. "kultową" uznał powieść oraz film, który też jest "kultowy". A Zapasiewicz - nie. Dlaczego?! "Jak wszyscy, to wszyscy...".

Kolędy prawosławne i polskie w wykonaniu Zespołu Muzyki Cerkiewnej.

Kozucha-Kłamczucha oraz Pies i wilk, czyli dwie bajki muzyczne według Janiny Porazińskiej, w wykonaniu plejady aktorów (m.in. Marian Kociniak, Krystyna Królówna, Wiktor Zborowski, Franciszek Pieczka, Anna Seniuk, ...).

Słuchowisko dla dzieci w wykonaniu plejady PRL-owskich aktorów, z piosenkami napisanymi przez Tadeusza Woźniaka (muzyka) oraz Bogdana Chorążuka (teksty piosenek) i w wykonaniu "Andrzeja i Elizy", Krystyny Prońko, Gawędy, Zyty Kulczyckiej, Tadeusza Woźniaka.

Ferdynand, konkurent Reksia w wyścigu o sławę i o serca dzieci. Zanim się zbudzi przeżyje całkiem ludzkie przygody. Życie jest snem (przynajmniej dla Ferdynanda).

Ferdynand Wspaniały w roli generała, a we wszystkich rolach Mieczysław Grąbka, Janusz Krawczyk, Jerzy Radziwiłowicz oraz - no oczywiście, aktor, który żadnej pracy się nie boi - Jerzy Stuhr.