Jazz

"Old Jazz Meeting" z 1974 roku na płycie wydanej przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, jako numer 9-ty serii "Biały Kruk Czarnego Krążka". Jazz tradycyjny grany i śpiewany przez zespoły z RFN (bo wtedy istniały "dwa państwa niemieckie"), ze Szwecji (istniała tylko jedna, ale nie była jeszcze muzułmańska), z Węgier (raj wakacyjny PRL-owskich globtroterów), rodzimy zespół 'Gold Washboard' oraz przez zespół Benny Waters'a ("żywa legenda jazzu tradycyjnego"). Płyta składanka w okładce składance. Okładka uniwersalna: służyła do okładania płyt najprzeróżniejszych, co było rozwiązaniem ekonomicznie uzasadnionym. Oczywiście z punktu widzenia ekonomii socjalistycznej: skoro różne rzeczy, np. sery (ser to chyba zły przykład, bo był tylko jeden wybór - jeśli w ogóle akurat był ser - ser był albo "biały", albo "żółty"), czy co tam akurat dowieźli, można pakować w jeden papier, to dlaczego każda płyta ma mieć swoją, tylko sobie przypisaną, okładkę? Przecież nie okładka jest ważna, tylko muzyka! Na płycie ostrzeżenie, które nikogo wtedy nie bawiło, a dzisiaj brzmi niezrozumiale i komicznie: "Płyta do użytku wewnętrznego". Taką informację umieszcza się na lekarstwach, co znaczy ona na płycie? Otóż "do użytku wewnętrznego" oznaczało wówczas "użytek członków Klubu Płytowego PSJ", oznaczało, że płyta jest wydana dla elity, dla śmietanki towarzyskiej - oświeconych jazzowo miłośników muzyki, dla wybrańców losu (dobrych płyt w PRL-u nie było, kto miał płyty zagraniczne był wszędzie zapraszany, miał szacunek... i dziewczyny) jednym słowem dla swoich (czyli dla tych, którzy należą do PSJ, bo płacą składki, więc przynajmniej "duchowo" zaczepieni są w "wolnym świecie"). Taki anons miał jakoś chronić przed zbyt ostrą ingerencją cenzury, ale przede wszystkim gwarantował, że PSJ skorzysta finansowo na publikacji i dystrybucji płyty.

Płyta winylowa z 1969 roku. Współczesny jazz z gitarą w roli głównej.

Return To Forever, Musicmagic, czyli Chick Corea w roli głównej i "musical fun with no barriers of musical style or type of audience". Płyta winylowa - amerykańskie tłoczenie z 1977 roku.

Piąta płyta studyjna. Santana - w towarzystwie doskonałych muzyków - brawurowo łączy rock z jazzem i z muzyką latynoską.

Co tu pisać? Prawdziwy biały kruk (czarnego krążka). Pierwsze tłoczenie (monofoniczne!) z 1966 roku. Czarna perła.

Winyl rarytas. Legendarny polski jazz w najlepszym wykonaniu: Sławomir Kulpowicz - pianino, Witold Szczurek - bas, Czesław "Mały" Bartkowski - perkusja.

Klasyka jazzu na oryginalnej, monofonicznej płycie z 1960 roku. Była jedną z ulubionych płyt (cool jazz), więc nic dziwnego, że jest sfatygowana - stąd cena. Dla miłośników płyt winylowych, które są dumne z upływu czasu i nie udają, że brakiem trzasków dorównują CD. Ta płyta - co doskonale słychać - jest bardzo dumna z różnicy.

Polskie głosy w czarnej muzyce głoszącej chwałę Pana, na czarnej płycie. Modlitwa zza Wielkiej Wody.

Pełny tytuł płyty brzmi: "Stan Kenton's Greatest Hits In The Famous Original Recordings". Stan Kenton - wynalazca "jazzu progresywnego" (przynajmniej takiego terminu) i "ściany dźwięku". Ngrania pochodzą z lat 1943 - 1947. Płyta wydana w USA przez Capitol Records The Star Line była nagrana w systemie "High Fidelity Duophonic", którym firma Capitol chciała "uprzestrzenić" nagrania monofoniczne (coś, jak kolorowanie czarno-białych filmów, ach, te amerykańskie poprawianie przeszłości), by brzmiały odpowiednio do wymagań audiofilskich lat 60-tych XX wieku (płyta jest bowiem z 1965 roku). I żeby sprawa była całkiem jasna nawet napisano na płycie, że "Duophonic: for stereo phonograps only". Starania o idealne brzmienie wsparte zostały staraniem o ochronę płyty. Została więc włożona nie tylko w sztywną, typowo amerykańską okładkę, ale przede wszystkim w specjalną kopertę, która miała chronić płytę nie tylko przed różnymi mechanicznymi zanieczyszczeniami, ale również przed elektryzowaniem się. Na okładce dokładne informacje o nagraniach, zarówno historyczne, jak i o twórcach i wykonawcach. Big-band również w sensie dosłownym słowa "big".

Stringi, stringi, winylowe stringi!

O płytach z tej serii piszemy zawsze to samo: że to biały kruk i że czarna perła. Płyta monofoniczna z 1965 roku.

Cannonball Adderley - alto sax, Nat Adderley - cornet, Sam Jones - bass, Louis Hayes - drums, Victor Feldman - vibes and piano, with guest artist Wynton Kelly - piano. 

Płyta nagrana w Wiedniu w dwa (!) lutowe dni w 1973 roku, a wydana przez Klub Płytowy Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, przy współpracy Polskich Nagrań. Polski jazz w natarciu,

Klasyka polskiego jazzu na winylowej płycie z 1967 roku.

Tomasz Szukalski. Był jednym z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych, brał udział w nagraniu ponad stu płyt, a umarł w wieku 64 lat z powodu - jak to powiedział Michał Urbaniak - "nadużywania życia". Płyta z 1986 roku. Polski jazz - mistrzostwo światowe.

Legendarna płyta z 1987 roku. Włodzimierz Pawlik piano - solo.

Kolejny rarytas - czarna perła. Unikat i klasyka polskiego jazzu. Płyta winylowa, monofoniczna, z 1966 roku.