Filozofia, socjologia, psychologia, religia...

Książka uznawana za najoryginalniejsze i najbardziej prowokacyjne przedstawienie stanowiska konserwatywnego.

Krytyczne eseje o czternastu nowożytnych naprawiaczach ludzkości (tzw. intelektualistach), którzy w imię dobra ciemnych mas gotowi są na każde ofiary, jakie powinny ponieść owe masy dla przyjęcia poglądów "tych, co wiedzą wszystko, a może nawet jeszcze więcej".  

Roger Scruton jeszcze raz o zbawiennych z założenia teoriach, które przynoszą całkiem realny ból, cierpienie i katastrofę. Zło, które chce się usunąć z dziejów świata oraz stosowane w tym celu środki, które - same złe - tylko zła ostatecznie przysparzają. Czyli "optymizm" w swojej "niegodziwej formie", albo "zbiorowy bezrozum ludzkości" w pełnej krasie. I dlaczego wszystkie "lewizny intelektualne", tzn. wszystkie socjalizmy (czerwone, brunatne, zielone), są wciąż żywe i wciąż pochłaniają miliony ofiar. 

Roger Scruton nie kryje swojego głębokiego zainteresowania myślami Spinozy i stara się, by czytelnik - jeśli nawet nie podzieli z nim uznania dla filozofa - przynajmniej zrozumiał i zaakceptował jego powody i racje.

Rozum i zaangażowanie - jednym słowem prawda: prawda jako wartość. A drugim słowem: relatywizm jako nie-prawda. Angielska filozofia XX wieku w poszukiwaniu pewności absolutnej.

Niemiecka wersja chrześcijaństwa - wiara Germanów, którym duma nie pozwala podlegać Rzymowi. Książka opisuje jak i dlaczego Niemcy stworzyli w XVI wieku swoją "heretycką religię". Niemiecki autor - zgodnie z tytułem - przedstawia "małą historię", czyli relacjonuje w zasadzie jedynie początki, powstanie protestantyzmu: autor nie bada losów protestantyzmu niemieckiego w wiekach późniejszych, ani jego rozkładu i zaniku w wieku XX i XXI. 

Modlitwy własne i tłumaczone. Żyd nawrócony jako poeta religijny. Tom wierszy wydany w 2010 roku jako część "Dzieł zebranych", a więc okraszony należnymi, bełkotliwymi, ekumenicznymi wstępami, obowiązkowymi panegirykami na cześć "jedynego, słusznego soboru".

Poezja "Starego Testamentu" w przekładzie Starszego Brata W Wierze, który przeszedł do zgromadzenia Młodszych Braci W Wierze.

Książka, która, choć jest dziełem literackim, spełnia wszystkie kryteria, by umieścić ją obok traktatów teologicznych, medytacji religijnych, mistycznych rozważań, ba! nawet objawień prywatnych, czy obok rozpraw filozoficznych i etycznych, albo dzieł historycznych.

Bóg jest wszędzie.

Jak trudno napisać o tej książce... Jeszcze parę lat temu temat był zakazany i republika sowiecka, zwana PRL-em, całym swoim aparatem przemocy niszczyła jakąkolwiek próbę opisania prawdy. Polski Lwów. Wyjątkowe miasto, wyjątkowy Uniwersytet, wyjątkowi, wybitni ludzie. Nic dziwnego, że wszystko to już jest martwe, zamordowane. Przecież sprawą zajęli się najpierw sowieci, a po nich niemcy, i znowu sowieci, którzy zniszczyli to czego nie zniszczyli poprzednicy. Książka opowiada o genialnych polskich naukowcach i ich odkryciach, które miały rewolucyjne znaczenie dla nauki XX wieku. Dlatego trudno o niej napisać: z jednej strony pasjonująca opowieść o nauce, z drugiej strony palące uczucia: żal, współczucie, gorycz i świadomość strat, dla których nie ma zadośćuczynienia. Może być tylko wybaczenie - ale to, bez łaski, jest po prostu niemożliwe.

Ta "mądra i zarazem prosta" książka (jak ją zachwala J. A. Kłoczowski OP) była lekturą uzupełniającą do klasy IV liceum ogólnokształcącego, zawodowego i technikum. Klasy czwarte zlikwidowano. A więc można po nią sięgnąć dla czystej przyjemności intelektualnej - bez cienia obowiązku.

"Roman Ingarden", co się na nasze wykłada: "Rzymianin w ogrodzie" (stary jak świat żart filozofów).

Jeszcze jedno wydanie tego samego dzieła, tzn. dziełka. Tak, jakby ilość wypuszczonych na świat egzemplarzy mogła przemienić "książeczkę" w "książkę", albo nawet - ach! nawet! - w "księgę". No, nie przemieni. Nawet "gdyby ustawić wszystkie egzemplarze jeden na drugim i taki stos sięgnąłby z Ziemi (niech to nawet będzie Kraków) do Księżyca", albo jeszcze dalej, to i tak nie sięgnie do Nieba. A czym jest Człowiek bez Nieba? Wszak, jeśli Bóg jest (a kto udowodni - nie założy i nie uwierzy, ale udowodni - że Boga nie ma?), to wszystko inne "tylko słoma". Słomiane stosy - pomniki pychy: dzieło człowieka, który nie chce wiedzieć, skąd pochodzi i dokąd zmierza. Tyle książek napisano, tymczasem "mój synu przyjmij przestrogę: pisaniu wielu ksiąg nie ma końca (...) Boga się bój i przykazań Jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek! Bóg bowiem każdy czyn wezwie przed sąd dotyczący wszystkiego, co ukryte: czy dobre było, czy złe" ("Księga Koheleta"; 12,11-12,14). Ale jeśli nie chcemy tego słyszeć to rozpoczyna się niezła gimnastyka: bo na czym umocować moralność, jak uciec od relatywizmu etycznego i etyki sytuacyjnej? "Nie jest dobrze jak człowiek zaczyna filozofować bo to zawsze kończy się delirium tremens" (jak zauważył Szwejk). A zresztą cała gadanina i tak na nic (znowu zacytujmy Szwejka), bo przy współczesnym systemie edukacji "książeczka" jest niemożliwa do przeczytania ze zrozumieniem nie tylko dla socjologów, ale chyba dla wszystkich studentów "kierunków humanistycznych". Tym bardziej, że nie ma streszczenia, opracowania, ilustracji, nie ma też "apek", nie ma "filmików" na "portalach społecznościowych". A jak tam czegoś nie ma to tak, jakby w ogóle nie było.

Tom III. O strukturze przyczynowej realnego świata.

Oprócz wykładów z estetyki tom zawiera wybór materiałów z posiedzeń Sekcji Estetyki Krakowskiego Oddziału PTF w latach 1961 - 1969.

Dwa tomy rozpraw o języku, semiotyce, itp. Rozprawa o jednym z najbardziej znanych modeli komunikacji językowej wraz z wynikającą z tego modelu (powszechnie nauczaną) topologią funkcji języka oczywiście też jest ("Poetyka w świetle językoznawstwa", w tomie drugim). Nie dość, że "całe życie mówimy prozą" (rzecz jasna "wtedy, kiedy nie mówimy wierszem"), to jeszcze wszyscy jesteśmy nadawcami i odbiorcami, którzy pławiąc się w kontekstach, zalewają się komunikatami i - jakby tego było mało! - kontaktują się nieprzerwanie kodując i dekodując. Do czego to doszło...

Wieczna zagadka: jak naród o takiej kulturze mógł popaść w taką patologię? A może to właśnie jego kultura była źródłem zła, może ta kultura przez wieki ewoluowała w faszystowską kumulację? Może bez reformacji, bez "klasycznej filozofii niemieckiej", bez psychologii i psychiatrii XIX i XX wieku, itd., nie byłoby hitleryzmu?

Gdyby nie bezmiar cierpienia sprowadzonego na świat przez niemców i ich socjalizm narodowy niniejszy słownik byłby paraliżująco śmieszny. Niestety zebrane w nim przykłady niewiarygodnego zidiocenia i dewiacji wciąż mają dla niektórych walor oczarowujący. Zwłaszcza w swym ataku na chrześcijaństwo. Tym bardziej to dziwne, że Hitler miał być mesjaszem...

Socjalizm brunatny, czerwony, zielony, tęczowy - wszystkie, atakując programowo chrześcijaństwo, atakują w istocie człowieka. I wcale tego nie kryją: "stary człowiek" musi umrzeć, musi być stworzony "nowy człowiek", "nowy", bo "wyzwolony z okowów religii chrześcijańskiej". Owo stworzenie trzeba przeprowadzić bez względu na środki i metody. Cel uświęca środki. Bo jakże inaczej człowiek, stworzony na wzór i podobieństwo Boga, przyjmie ideologię socjalizmu? Ideologię - religię antychrześcijańską, której brunatną wersję przedstawia oferowany słownik.

Praca zbiorowa pod redakcją ks. Aleksandra Jacyniaka SJ. Autorzy tekstów rozważań: Ks. Jan Andrzejewski, Ks. Waldemar Chrostowski, Ks. Aleksander Jacyniak SJ, Ks. Stanisław Kuć, Ks. Mateusz Matuszewski, Ks. Ludwik Nowakowski.  

Praca wielokrotnie publikowana w antologiach filozofii analitycznej i filozofii nauki.

O duszy polskiej... Czy naród może mieć duszę? Polska: naród, który był i jest, a miało go nie być, z historią, której - pod karą więzienia i śmierci - nie wolno było nawet opowiadać, a wciąż jest żywa i obecna, z wiarą, której ma nie być ("bo to takie nienowoczesne i nieeuropejskie"), z rzeczywistością, która tym bardziej realna, im bardziej ukryta, gdzie śmierć zadawana za bycie częścią tego narodu - od pokoleń - jest najważniejszym członkiem każdej rodziny... Jaka jest jego dusza zatem? Czy w ogóle naród ma duszę? A może tylko niektóre narody mają duszę, bo okupiły ją zbiorowym i dziedzicznym cierpieniem?