Filmy

"Slade in Flame" - film z 1974 roku (10 przebojów - z chyba najsłynniejszym "Far Far Away", wszystkie na dołączonej do płyty DVD płycie CD ze ścieżką dźwiękową), który okazał się wielkim zaskoczeniem. Co sprawiło, że stał się niespodzianką? Najlepiej przekonać się samemu, zatem zapraszamy na seans...

"Zabójcza broń" na kasetach VHS, czyli - choć kasety firmowe - jakość inna niż DVD, ale nagrania są z lektorem polskim, a nie z napisami. To atut dla wszystkich, którzy wolą oglądać filmy, niż je czytać. Kopie wersji kinowych, nie są ulepszone cyfrowo.

Rodzina - w ankietach wskazywana jako jedna z najważniejszych rzeczy w życiu, a sagi rodzinne cieszą się zawsze ogromną popularnością. Oto jedna z nich, filmowa, bodaj najbardziej znana: "Ojciec chrzestny". Trzy filmy wspaniale wyreżyserowane, obsypane nagrodami, w gwiazdorskiej obsadzie. Filmy niemal idealne. Dzieje rodziny Corleone, rodziny marzeń, bo bogatej i niezależnej. A w istocie są to dzieje rodziny bandyckiej: od powstania (czyli od pierwszego zamordowanego), przez lata "świetności" (niezliczone morderstwa, wśród nich również bratobójstwo), aż po upadek (czyli zbrodnia wraca - uderza w rodzinę, najboleśniej, bo w dziecko). Rodzina... jak śpiewali Starsi Panowie: "rodzina nie cieszy, nie cieszy gdy jest, lecz kiedy jej ni ma samotnyś jak pies, lalalala lalalalala la...".  

Bieszczady w pierwszych latach okupacji sowieckiej po "wyzwoleniu". Film nakręcono w 1968 roku, a więc zgodnie z zasadą, którą tak zgrabnie wyraził reżyser z "Misia": "na każdą rzecz można patrzeć z dwóch stron: jest prawda czasów, o których mówimy i prawda ekranu, która mówi...". 

Po sukcesie "Igraszek z diabłem" Tadeusz Lis wyreżyserował kolejną sztukę Jana Drdy. Baśniowa komedia Teatru Telewizji w gwiazdorskiej obsadzie (Janusz Gajos, Anna Seniuk, Jan Peszek, Andrzej Grabowski,...). Spektakl z 30 grudnia 1985 roku.

Kręcony z motocykla portret Ameryki. Panoptikum dziwaków i kreatur niedorozwiniętych lub niedojrzałych, po większości - jakby mało było ich prostactwa - odurzonych alkoholem i narkotykami. Jeśli tak wygląda "największe mocarstwo świata", "gwarant porządku i pokoju światowego" to aż strach się bać.

W roli miss Jane Marple Joan Hickson. Nawet najbardziej zatwardziały zbrodniarz, czy zatwardziała i przebiegła zbrodniarka, nie są w stanie wyprowadzić w pole wścibskiej starej panny. Czy to nie zastanawiające, że mordercy i morderczynie popełniają swoje niegodziwości zawsze tuż pod jej nosem? Gdzie się nie pojawi, tam zaraz ktoś kogoś morduje z zimną krwią. Prawda, że zastanawiające? Tym razem zawitała do londyńskiego hotelu i oczywiście ledwo rozpakowała walizy zaraz polała się krew. Może zamiast zamykać morderców po fakcie, powinno się profilaktycznie i dla prewencji zapuszkować starą babę? Zawsze się mówiło, że należy zapobiegać, a nie leczyć. A może sukcesy detektywistyczne są prostą konsekwencją prowokacji? Przebiegła stara panna prowadzi śledztwo, którego sama stała się powodem? Same pytania - jak przystało na kryminał.

Uwaga! Film tylko dla dorosłych! Film rysunkowy, który z każdym dniem robi się coraz bardziej niepoprawny politycznie. A już scena, w której czarne psy stają się białe! Skandal! Nie wspominając o takich drobiazgach jak małżeństwo (!), które kobieta i mężczyzna (!) zawierają w kościele: jak takie rzeczy można w ogóle pokazywać dzieciom?! Albo niedopuszczalny pomysł, by głównym bohaterem negatywnym uczynić kobietę. Na szczęście jest biała, bo inaczej... Aż strach pomyśleć! Film stygmatyzuje też złoczyńców - dwóch pomocników Creulli DeVill (w polskiej wersji: Cruelli DeMon) - przedstawiając ich w ośmieszający sposób. Pogwałcona jest też w tym wypadku zasada parytetu (chyba, że jeden z bandytów czuje się kobietą, ale z drugiej strony, czy kobieta może być złodziejem?). Jednym słowem film zdecydowanie nie nadaje się do pokazywania dzieciom - dopuszczalne jedynie seanse dla dorosłych. I tylko tych świadomych ideologicznie, którzy obejrzą film z należnym obrzydzeniem i dadzą mu należyty odpór.

Skoro jest pogrzeb, to musiała być i śmierć. Tylko co było pierwsze? I czy ilość pogrzebów zgadza się z ilością śmierci? Typowa, angielska rodzina, która wymordowałaby się w walce o spadek, gdyby nie Poirot, który zawsze potrafi wszystko popsuć. Doprawdy, nieznośny żabojad, pardon, Belg...

W pierwszej części Bruce Willis demoluje tylko jeden wieżowiec, w drugiej lotnisko, a w trzeciej już całe miasto - Nowy Jork. O ile z wieżowcem i z lotniskiem radzi sobie sam, to do dewastacji Nowego Jorku potrzebuje pomocy Murzyna w okularach. Że mamy do czynienia z serialem poznajemy po podkoszulku, który - jak noszący go główny bohater - jest ten sam we wszystkich trzech filmach.

Gdzieś usłyszeliśmy, że jak zaczyna się od zbrodni, to potem nie pozostaje nic innego jak kraść, aż kończy się na kłamstwie. Tylko, że Poirot'a nikt nie oszuka, więc - jak po nitce do kłębka - wykryte oszustwo doprowadzi do ujawnienia zbrodniarza. 

Przerażający. Ze złem nie ma układów. Ale kiedy przychodzi czas, by przekonać się o tym, jest już za późno... 

Tytuł oryginalny: "Soleil rouge". Tytuł polski :"Samuraje i kowboje". Nie dość, że bez związku z oryginałem, to jeszcze bez sensu. Jeśli już, to powinno być: "Samuraje i kowboje i Ursula Andress".  

Wykład z logiki w trzech obrazach. Zaczyna się od próżności i pychy, potem dochodzi pożądanie, na końcu pojawia się gniew. Oczywiście towarzyszą im chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz lenistwo, w swej najgroźniejszej postaci - czyli lenistwo duchowe. Nic nowego: temu wszystkiemu poświęca się człowiek od dnia, w którym uznał, że jest mądrzejszy od Stwórcy. I ciągle się łudzi, że któregoś dnia, folgując swym namiętnościom, dotknie samej rozkoszy - bez bólu i cierpienia. Tymczasem uciechy coraz mniej, cierpienia coraz więcej. Nic też dziwnego, że narasta poczucie bezsensu i samotności. "Sam tego chciałeś, człowiecze": chciałeś być sam sobie panem i sam dla siebie, to czego rozpaczasz, że jesteś sam? Chciałeś świata bez Boga, to masz! Masz świat tylko z ludźmi. Skąd zatem zdziwienie i bunt, i pretensja do Boga, którego śmierć wszak ogłoszono, więc go nie ma? Są tylko ludzie, czyli inni (bo już nie siostry i bracia: tylko Boże Ojcostwo dawało ludziom pokrewieństwo). Więc inni ludzie, czyli piekło - bo "piekło to inni" (Sartre, ale to każdy wie). A zatem zapraszamy na trzy obrazy: trzy obrazy z piekła. Pustka, samotność, ból. Czysta logika.

Absolutny rarytas, film nieosiągalny - dzięki konsekwentnej niemieckiej polityce historycznej. Zgodnie z orwellowskim dostosowywaniem historii do obowiązującej ideologii nie są wznawiane filmy przedstawiające szaleństwo niemieckiego faszyzmu lub filmy drwiące z hitlerowskiej, niemieckiej historii - nawet filmy lekkie z założenia i bezmyślne, jak np. "Dama zniknęła" (film z 1979 roku, remake filmu "Starsza pani znika" z 1938). Jedna scena z filmu "Cabaret", słynna scena z piosenką "Tomorrow belongs to me", mówi wszystko o niemieckiej wizji jednoczenia Europy, a jednocześnie tłumaczy skąd wziął się "film" "Nasze matki, nasi ojcowie", współczesna, niemiecka "filmowa" próba przykrycia dyrdymałami o bohaterstwie "ojców i matek" ich zbrodniczego szaleństwa, próba przedstawienia butnych nadludzi - Niemców, twórców europejskich obozów koncentracyjnych - jako ofiar historii. Cabaret: film uznany za dzieło genialne, za jedno z niewielu prawdziwych arcydzieł sztuki filmowej.

Nazwiska, które w latach 70-tych przyspieszały bicie serca miłośników kina. Według stopnia przyspieszenia: Antonioni, Nicholson i - osoby o słabszych nerwach proszone są o opuszczenie sali - Maria Schneider. 

Szkarłatny pilot, czyli samoloty i walka dobra ze złem w powietrzu sfilmowana w Studio Ghibli przez Hayao Miyazaki. 

Rekonstrukcja cyfrowa filmu w standardzie Q DVD - czyli, jak zapewnia wydawca, kolory wyglądają lepiej niż w oryginale (wierzymy, bo wydawca jest specjalistą od koloryzowania).

Gwiazdami zaangażowanymi do tego filmu są: Nicholas Farrell, Lindsay Duncan i - gwiazda największa - Elliott Gould. 

"Nigdy nie mów nigdy więcej" - bo miał być koniec z Bondem, którego Sean Connery przyrzekał nigdy nie zagrać, po nakręconych w 1971 roku "Diamentach...". Oficjalnym Bondem został Roger Moore, a w 1983 roku Connery złamał jednak swoje słowo i zagrał w filmie, który był przeróbką "Operacji piorun", i który nie jest zaliczany do oficjalnej serii. Coś, jakby piracki film, ale z zrobiony z pełnym staraniem, bo oprócz Sean'a Connery zagrali: Kim Basinger, Barbara Carrera, Klaus Maria Brandauer, Max Von Sydow, Edward Fox,... i, na dokładkę, Jaś Fasola. Muzykę napisał Michel Legrand. Niby nieoficjalny Bond, niby przeróbka tego, co już raz nakręcono, ale każdy kolekcjoner "Bondów" czuje się zobowiązany, by mieć go w swoich zbiorach.