Filmy

Wielka Encyklopedia Lotnictwa - jak pisze wydawca: "najbardziej kompletny zbiór danych z dziedziny awiacji". I rzeczywiście, dzieło przytłacza nie tylko wielkością materiałów wydrukowanych, ale również ilością współtworzących Encyklopedię filmów DVD. Sto czternaście zeszytów (zapełniających cztery segregatory) i tyle samo płyt DVD! Jest co czytać (kopalnia informacji historycznych i danych technicznych) i oglądać na papierze (ogromna ilość ilustracji: zdjęć, przekrojów, schematów malowania, planów...) oraz na ekranie (114 płyt DVD z filmami dokumentalnymi i historycznymi, często publikowanymi tylko w tym wydawnictwie). Na całą Encyklopedię trzeba mieć albo porządne półki, albo wytrzymałą szafkę: filmy i segregatory zajmują około dwóch (!) metrów i ważą kilka kilogramów. Zeszyty z filmami wydawano przez kilka lat. W każdym zeszycie były karty z różnych działów Encyklopedii do samodzielnego podzielenia na tematy i do samodzielnego umieszczenia - zgodnego z tymi tematami - w segregatorach. My ich jeszcze nie podzieliliśmy: lektura i praca na długi czas. Miłośnik lotnictwa będzie miał co robić przez lata: czytanie, segregowanie tematyczne materiałów, oglądanie filmów DVD. Rzeczywiście wielka encyklopedia.

Spośród niezliczonych, pisanych i filmowych, wersji opowieści o "facetach w rajtuzach" niniejsza wyróżnia się przedziwną mieszaniną czegoś, co producent płyt nazwał "mistycyzmem" i "magią" (wszystko jest teraz "magiczne" i "mistyczne"). Nic to nie znaczy, ale robi wrażenie, że od samego siedzenia z popcornem na kanapie i oglądania przygód przystojnego Robina i jeszcze bardziej przystojnej Lady Marion można doznać wtajemniczenia, zostać mistrzem jakiejś wiedzy tajemnej i zyskać jakąś nadprzyrodzoną moc. Czy tak jest rzeczywiście można sprawdzić najprościej na świecie: jeśli oglądanie obdarzyło magiczną mocą, to powinno się sterować odtwarzaczem DVD bez pilota, tylko "skupieniem woli" i "siłom i godnościom osobistom".

Jak rozpętałem II wojnę światową w wersji kolorowej, stereofonicznej i cyfrowo wykrystalizowanej. W ostatnich scenach Dolas biegnie ku zbliżającym się oddziałom z okrzykiem "nasi!". "Nasi!" czyli sowieci. "Prawda czasu prawda ekranu, prawda...". 

Wszystko jest "kultowe": Studio GHIBLI, które wyprodukowało film, Goro Miyazaki, który film zrobił i powieść Ursuli K. Le Guin, którą sfilmowano. 

Tak się wszystko zaczęło: detektyw w sutannie wkracza do akcji. Bo kto lepiej zdemaskuje zło, jak nie ksiądz? A kiedy zło zostanie zdemaskowane sprawę przejmuje karząca ręka sprawiedliwości ziemskiej - w postaci świeckich organów bardzo neutralnego światopoglądowo państwa i jeszcze bardziej niezawisłych sądów. Taka bajka.

Film Hayao Miyazaki ze Studia Ghibli. Tym razem przez krainę fantazji widz podróżuje w ruchomym zamku czarodzieja Hauru wraz z przemienioną w staruszkę Sophie, która pragnie zdjąć z siebie zły czar.

Ten sam film, który już mamy w Antykwariacie, tylko w innym wydaniu.

Film, do nakręcenia którego oryginalna powieść była tylko pretekstem. Dlaczego robiący adaptację uważali, że wymyślą coś lepszego, niż stworzyła autorka oryginału? Postanowili "ubogacić" konwencjonalny, dobry kryminał przez dodanie rozważań "religijnych". A, że film angielski, więc "ubogacenie" sprowadza się do gazetowej karykatury katolicyzmu. Film nie może trwać kilka godzin, zatem usunięto zeń wątki kryminalne, a dodano "rozważania" w wykonaniu aktorów strojących jakieś dziwne, ponure miny. Uczciwie byłoby, gdyby tytuł filmu brzmiał: "Pociąg w zadymce, pasażerowie we mgle". Albo: "Jeden trup i tuzin banalnych uwag na tematy ogólne", czy może - chyba najlepszy tytuł -"Ale o co chodzi (z tym różańcem)?!". Dla miłośników serii konieczny element całości, dla miłośników Agaty Christie rzecz zaskakująco nieadekwatna. Ani kryminał, ani film psychologiczny, ani w ogóle nic. Koszmar, nie w sensie klasyfikacji gatunku filmu, ale w sensie oceny rzeczy wyprodukowanej. Według recenzji przyjaciela Antykwariatu: "film nudny jak flaki z olejem i głupi jak dyskusja na forum internetowym".

Filmowy zapis zła i szaleństwa, przy produkcji którego niemal oszaleli prawie wszyscy jego twórcy, łącznie z reżyserem. A wpływ na widzów? Cóż, co się zobaczyło, tego nie da się "odzobaczyć". Można co prawda niektóre rzeczy zapomnieć, ale od czego są sny i podświadomość?

Krytyka nazwała ten film "polskim westernem". A skoro bawimy się w cytaty: nic dziwnego, że "film jako najważniejsza ze sztuk" posłużył do nauczania "jedynie słusznej historii" o "ziemiach odzyskanych" w 1945 roku, które bardzo szybko nazwano "ziemiami wyzyskanymi" - wszak "na Zachodzie szaber w modzie". Rosjan w filmie nie ma. Taki "western" jaka "historia".

PRLowska komedia kryminalna. Fronczewski spaceruje po Nowym Yorku i zaczepia policjantów, amerykańscy gangsterzy ścigają się po lesie w ogromnych samochodach z niemieckiego szrotu, a na pudełku Borewicz (na imię ma "porucznik") nazwany jest polskim James'em Bond,em. Wiadomo: przecież Roger Moore to angielski Bronisław Cieślak.

"Nigdy nie mów nigdy więcej" - bo miał być koniec z Bondem, którego Sean Connery przyrzekał nigdy nie zagrać, po nakręconych w 1971 roku "Diamentach...". Oficjalnym Bondem został Roger Moore, a w 1983 roku Connery złamał jednak swoje słowo i zagrał w filmie, który był przeróbką "Operacji piorun", i który nie jest zaliczany do oficjalnej serii. Coś, jakby piracki film, ale z zrobiony z pełnym staraniem, bo oprócz Sean'a Connery zagrali: Kim Basinger, Barbara Carrera, Klaus Maria Brandauer, Max Von Sydow, Edward Fox,... i, na dokładkę, Jaś Fasola. Muzykę napisał Michel Legrand. Niby nieoficjalny Bond, niby przeróbka tego, co już raz nakręcono, ale każdy kolekcjoner "Bondów" czuje się zobowiązany, by mieć go w swoich zbiorach. 

Gwiazdami zaangażowanymi do tego filmu są: Nicholas Farrell, Lindsay Duncan i - gwiazda największa - Elliott Gould. 

Rekonstrukcja cyfrowa filmu w standardzie Q DVD - czyli, jak zapewnia wydawca, kolory wyglądają lepiej niż w oryginale (wierzymy, bo wydawca jest specjalistą od koloryzowania).

Szkarłatny pilot, czyli samoloty i walka dobra ze złem w powietrzu sfilmowana w Studio Ghibli przez Hayao Miyazaki. 

Nazwiska, które w latach 70-tych przyspieszały bicie serca miłośników kina. Według stopnia przyspieszenia: Antonioni, Nicholson i - osoby o słabszych nerwach proszone są o opuszczenie sali - Maria Schneider. 

Absolutny rarytas, film nieosiągalny - dzięki konsekwentnej niemieckiej polityce historycznej. Zgodnie z orwellowskim dostosowywaniem historii do obowiązującej ideologii nie są wznawiane filmy przedstawiające szaleństwo niemieckiego faszyzmu lub filmy drwiące z hitlerowskiej, niemieckiej historii - nawet filmy lekkie z założenia i bezmyślne, jak np. "Dama zniknęła" (film z 1979 roku, remake filmu "Starsza pani znika" z 1938). Jedna scena z filmu "Cabaret", słynna scena z piosenką "Tomorrow belongs to me", mówi wszystko o niemieckiej wizji jednoczenia Europy, a jednocześnie tłumaczy skąd wziął się "film" "Nasze matki, nasi ojcowie", współczesna, niemiecka "filmowa" próba przykrycia dyrdymałami o bohaterstwie "ojców i matek" ich zbrodniczego szaleństwa, próba przedstawienia butnych nadludzi - Niemców, twórców europejskich obozów koncentracyjnych - jako ofiar historii. Cabaret: film uznany za dzieło genialne, za jedno z niewielu prawdziwych arcydzieł sztuki filmowej.

Wykład z logiki w trzech obrazach. Zaczyna się od próżności i pychy, potem dochodzi pożądanie, na końcu pojawia się gniew. Oczywiście towarzyszą im chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz lenistwo, w swej najgroźniejszej postaci - czyli lenistwo duchowe. Nic nowego: temu wszystkiemu poświęca się człowiek od dnia, w którym uznał, że jest mądrzejszy od Stwórcy. I ciągle się łudzi, że któregoś dnia, folgując swym namiętnościom, dotknie samej rozkoszy - bez bólu i cierpienia. Tymczasem uciechy coraz mniej, cierpienia coraz więcej. Nic też dziwnego, że narasta poczucie bezsensu i samotności. "Sam tego chciałeś, człowiecze": chciałeś być sam sobie panem i sam dla siebie, to czego rozpaczasz, że jesteś sam? Chciałeś świata bez Boga, to masz! Masz świat tylko z ludźmi. Skąd zatem zdziwienie i bunt, i pretensja do Boga, którego śmierć wszak ogłoszono, więc go nie ma? Są tylko ludzie, czyli inni (bo już nie siostry i bracia: tylko Boże Ojcostwo dawało ludziom pokrewieństwo). Więc inni ludzie, czyli piekło - bo "piekło to inni" (Sartre, ale to każdy wie). A zatem zapraszamy na trzy obrazy: trzy obrazy z piekła. Pustka, samotność, ból. Czysta logika.

Tytuł oryginalny: "Soleil rouge". Tytuł polski :"Samuraje i kowboje". Nie dość, że bez związku z oryginałem, to jeszcze bez sensu. Jeśli już, to powinno być: "Samuraje i kowboje i Ursula Andress".  

Przerażający. Ze złem nie ma układów. Ale kiedy przychodzi czas, by przekonać się o tym, jest już za późno...