CD

Haydnowskie pożegnanie. Die Jahreszeiten, czyli The Seasons, albo Les Saisons na dwóch płytach. Na pierwszej wiosna i lato, a zatem to chyba oczywiste, że na drugiej będzie jesień i zima, bo co ma być? Dyryguje Sigiswald Kuijken, gra La Petite Bande, a śpiewają: Krisztina Laki - sopran, Helmut Wildhaber - tenor, Peter Lika - bas oraz The Choir of the Flanders Opera.

Camille Saint-Saens, Symphony No.3, Op. 78 "Organ"; Phaeton, Op. 39; Le Rouet d'Omphale, Op. 31. Orchestre National de France. Philippe Lefebvre, Organ. Seiji Ozawa.

Nagranie wyróżnione: Un evenement Telerama i Choc Le Monde de la Musique. 

Antonin Dvorak, Slavonic Dances Opp. 46 & 72. Lorin Maazel, Berliner Philharmoniker. Klasyczny utwór w klasycznym wykonaniu i w klasycznej edycji.

Grecki rock w natarciu - rock progresywny, blues i hard rock. Płyta nagrana w 1972 roku, wydanie na CD z 1994 roku. Kwintesencja rocka z lat 70-tych. Przy okazji zespół rozstrzyga spór, który dzieli filozofów (choć nie jest to spór filozoficzny), dotyczący tego, jaką truciznę wypił Sokrates. Okazuje się, że według greckich muzyków Sokratesa otruto podając mu szczwół plamisty (Conium maculatum), a nie cykutę (szalej jadowity, Cicuta virosa) - jak chce tradycja literacka. Sądząc według objawów, rację mają rockowcy z Grecji. Przy okazji warto zaznaczyć, że śmierć filozofa była zemstą pederastów-pedofilów (nieprzejednani oskarżyciele w tragicznym procesie) - bowiem Sokrates uznawał praktykowaną przez nich "więź" za zdecydowanie szkodliwą społecznie. Zbrodnia sądowa i wolność ducha. System i jednostka. Wolność i rock.

Kompozytorzy: Rodrigo Martinez, Diego Ortiz, Antonio de Cabezon, Juan Del Enzina, Antonio Martin Y Coll, Arcangelo Corelli, Marin Marais.

Basia Trzetrzelewska na swojej czwartej płycie (wydanie, oprócz płyty CD, zawiera płytę DVD).

Czwarta płyta studyjna z 1992 roku. New wave, który spodobał się w Anglii, ale w USA była klapa - z powodu fatalnej dystrybucji (proszę, a to przecież kraj przodującego marketingu).

Dwa w jednym: legenda i klasyka.

The Stooges - zespół, który dla wielu stał się prekursorem rockowego szaleństwa i chaosu. Pierwsze wydanie na CD pierwszego albumu z 1969 roku. Komercyjna katastrofa, choć wielu muzyków przyznawało po latach, że The Stooges mieli wpływ na ich nagrania i koncerty. 

4 Concerto pieces for Violoncello and Orchestra (Kol Nidrei, Adagio after Celitc, op. 56, Ave Maria, op. 61, Canzone for Violoncello and Orchestra, op. 55), Double Concerto for Clarinet, Viola and Orchestra op. 88.

"Music written by James Marshall Hendrix". Oprócz Jarosława (na płycie napisane "Jarek", ale nie byliśmy znajomymi, więc gdybyśmy my napisali "Jarka" zabrzmiałoby zdecydowanie lekceważąco i fałszywie-koleżeńsko) Śmietany, Wojciecha (to samo: na płycie "Wojtek") Karolaka, Pawła (a tu zaskoczenie, zamieszanie i brak konsekwencji: dlaczego na płycie nie napisano "Pawełek"?) Mąciwody i Krzysztofa (znowu: dlaczego nie "Krzyś"?) Dziedzica grają też goście specjalni: Maciej (i znowu: dlaczego nie "Maciek"?) Sikała i Nigel Kennedy, angielski polski punk skrzypek klasyczny. Bałagan z tymi imionami - znak powszechnej ucieczki od odpowiedzialności i dojrzałości? Dorośli, którzy przedstawiają się jak dzieci...

Bram Stoker's Dracula. Original Motion Picture Soundtrack. Francis Ford Coppola wyreżyserował film, a muzykę do niego skomponował Wojciech Kilar. Kompozytor, który był mistrzem tego rodzaju twórczości: stworzył ścieżkę dźwiękową do ponad 130 (!) filmów. Za kilkadziesiąt (!) z nich dostał nagrody i wyróżnienia. Za tę muzykę, za muzykę do horroru o opętanej miłości z piekła rodem, kompozytor dostał nagrodę Stowarzyszenia Kompozytorów Amerykańskich. Bardzo to ciekawe, bo Wojciech Kilar znany był ze swojej głębokiej religijności i muzyka poświęcona Bogu stanowiła główną część jego twórczości "pozafilmowej".

Barbara Hendrix - piękny głos w muzyce płynącej i zawieszonej ponad wiekami. Dlaczego utwory oznaczone numerem 5-tym mają skłonność do stania się "przebojami"? Nie inaczej w tym wypadku - wszak piąta suita to jeden z "hitów" muzyki klasycznej.

Charles Aznavour w swych 40 największych, "złotych" przebojach.    

Słynny koncert słynnego piosenkarza w słynnej sali koncertowej w słynnym mieście. W sumie cztery całkiem niezłe powody by słuchać tej płyty (oczywiście dla miłośników piosenki francuskiej). 

18 klasycznych przebojów Small Faces z lat 1965 - 1967: od "Sha-La-La-La-Lee" do "What's Gonna Do About It". 

Seria: Spanish Classics. Muzyka z Kraju Basków, z pierwszej połowy XX wieku.

19 największych przebojów, które umieściliśmy w kategorii "rock", ale równie dobrze można by tę płytę postawić na półce z napisem "pop". Podobno pierwszy "dęty" zespól rockowy.

Muzykę skomponowaną przez Nino Rotę do filmów Federico Felliniego (Amarcord, 8  1/2, La Strada, La Dolce Vita, I Clowns, Casanova, Roma, Toby Dammit) grają jazzmani (zespół I Compani). Bardzo ciekawa płyta, bo choć jazzowa, to jednak wierna oryginałowi.